Περπατούσα στους κρύους δρόμους της πόλης για να πάω στην δουλειά, νιώθοντας λίγο εξουθενωμένη, με το μυαλό μου να έχει γεμίσει με σκέψεις, ύστερα από αυτό που έγινε με εμένα και την Melanie.
Ο καιρός ήταν ψυχρός, κάνοντας με να σταυρώσω τα χέρια μου στο στέρνο μου, εμποδίζοντας κάπως το κρύο στο σώμα μου και η αναπνοή μου έβγαινε με μικρά συννεφάκια καπνού ενάντια στον παγωνιά που υπήρχε στην ατμόσφαιρα.
Πλησίασα το κτίριο, που ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας ήταν ανατριχιαστικό. Στους τοίχους υπήρχαν έντονες ρωγμές, είχε ψηλές επιβλητικές πόρτες και σε κάθε παράθυρο υπήρχε κάγκελο και φαινόντουσαν λίγο σκοτεινά και θαμπά. Έσυρα με το χέρι μου την βαριά πόρτα και έκανε ένα τρίξιμο καθώς μπήκα μέσα στο εσωτερικό του χώρο.
Κατευθυνόμενη απρόθυμα και αργά προς τα εκεί που βρίσκονταν οι ασθενείς. Σταμάτησα να περπατάω μόλις εισήλθα μέσα στον χώρο και κοίταξα γύρω μου, ψάχνοντας με το βλέμμα μου την Melanie, μα δεν ήταν πουθενά, πέρα από μερικούς εξουθενωμένους ασθενείς, που μετά βίας περπατούσαν.
"Ακόμα δεν έφυγες.." Είπε διαπιστώνοντας ξαφνικά μια φωνή από πίσω μου και αναπήδησα λίγο προς τα πίσω ξαφνιασμένη, ενώ γύρισα το σώμα μου προς τα εκεί, ξέροντας σε ποια άνηκε αυτή η φωνή. Μπροστά μου βρισκόταν η Melanie και με κοίταζε με σοβαρό ύφος.
"Γιατί να το κάνω..; Δεν υπάρχει κάποιος λόγος..!" Δεν είχα κανέναν σκοπό να ακουστώ τόσο απότομη, αλλά από όλα αυτά που είχαν προηγηθεί, απλώς αντέδρασα έτσι.
Η απάντηση μου και ο τρόπος που της μίλησα, φάνηκε να την θυμώνει. Τα μάτια της σκοτείνιασαν, κοιτάζοντας με και το επόμενο λεπτό ξέσπασε. Χτύπησε δυνατά το χέρι της, σε ένα τραπέζι που βρισκόταν κοντά μας.
"ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΎΣ ΓΑΜΏΤΟ" Φώναξε φανερά εξοργισμένη και με έπιασε από τους καρπούς μου σφιχτά, κάνοντας με να κάνω μια έκφραση πόνου. Όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω μας.
"Πρέπει να φύγεις πριν είναι αργά...Πριν τα πράγματα χειροτερέψουν...Φύγε" Τόνισε κάθε λέξη που έλεγε φωνάζοντας και με έσφιξε πιο πολύ. Την κοίταζα έντρομη και πονούσα εκεί που με κρατούσε.
"Ά-Άφησε με M-Melanie" Είπα φοβισμένη γι'αυτό που θα ακολουθούσε και προσπάθησα να τραβήξω πίσω τα χέρια μου, δίχως κάποιο αποτέλεσμα.
"Φοβάσαι..;" Χλεύασε με ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο της.
"Όχι" Είπα ψέματα, νιώθοντας εκείνη την στιγμή ταραγμένη,αβοήθητη και ευάλωτη.
YOU ARE READING
Chaotic Memories
Mystery / Thriller"Εκείνος φταίει" Είπε έντρομη και το σώμα της έτρεμε. Την κοίταξα μπερδεμένη, εφόσον δεν ήξερα σε ποιον αναφέρεται. "Ποιος..;" Αναρωτήθηκα και εκείνη αγνόησε το σχόλιο μου, συνεχίζοντας να μιλάει. "Εκείνος είναι η αιτία που βρίσκομαι εδώ. Εκείνος εί...
