Chaotic Memories

Επίλογος

Ο ήλιος πλημμύριζε το μέρος από τα παράθυρα της ψυχιατρικής κλινικής. Φορούσα τα ρούχα των ασθενών και πλησίασα ένα θαμπό παράθυρο, κοιτάζοντας έξω με σταυρωμένα τα χέρια μου στο στέρνο.

Παρατήρησα την Melanie που βρισκόταν έξω και σαν να διαισθάνθηκε ότι κάποιος την κοίταζε, σήκωσε την ματιά της και με κοίταζε έντονα με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Της ανταπέδωσα το κοίταγμα επίμονα για λίγα λεπτά.

"Σε αντίθεση με εμένα όμως, εσύ μπορείς να φύγεις από εδώ όποτε θελήσεις."

"Τρέξε..!"

"Ακόμα δεν έφυγες.."

"Πρέπει να φύγεις πριν είναι αργά...Πριν τα πράγματα χειροτερέψουν...Φύγε"

Γύρισα την πλάτη μου προς το παράθυρο και έφυγα από εκεί, βγαίνοντας από την είσοδο της πόρτας της κλινικής.

Κάθισα στα σκαλοπάτια και άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί ολόγυρα. Στήριξα την πλάτη μου σε αυτά και κοίταξα πάνω από τον ώμο μου το κτίριο. Κατεβάζοντας λίγο το βλέμμα μου προς τον εσωτερικό του χώρο, παρατήρησα τον Jake να με κοιτάζει ήδη με ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Πρόσεξα ότι φορούσε τα συνηθισμένα άσπρα ρούχα, που φορούσαν όσοι επέβλεπαν τους ασθενείς.

Με πλησίασε με αργά βήματα και έκατσε δίπλα μου.

"Συμβαίνει κάτι..;" Αναρωτήθηκε όταν πρόσεξε το σοβαρό ύφος μου, καθώς κοίταζα μπροστά.

"Δεν ξέρω Jake." Είπα και έκανα μια μικρή παύση. Θυμήθηκα το βλέμμα της ασθενούς και τα λόγια που μου είχε πει.

"Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει σε αυτό το μέρος." Είπα και τα μάτια του Jake έγιναν απογοητευμένα και θλιμμένα. Έμεινε σιωπηλός για λίγο.

"Το ήξερα ότι θα έλεγες κάτι τέτοιο" Είπε και στήριξε τις πήχες των χεριών του στα πόδια του, κοιτάζοντας και εκείνος μπροστά με μισόκλειστα μάτια.

"Ξέρεις έχω μια απορία" Είπα και με παρότρυνε να συνεχίσω.

"Τι θα ήταν καλύτερο..; Να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου και να θυμάσαι τι έγινε στην πραγματικότητα ή να τα ξεχάσεις και να κάνεις μια καινούρια αρχή..;"