Don't touch me..

Chapter one.

'Annabel sta is even op! We gaan zo weg en als je niet opschiet vertrekken we zonder je! Luie ezel!' word er voor de deur geroepen. Ook bonkt mijn moeder keihard op de deur. Ik word kreunend wakker en mompel:' jahaa'. Ik hoor mijn moeder weglopen en na een paar minuten schreeuwt mijn moeder hetzelfde naar Melanie ; mijn tweelingzus. Melanie en ik zijn totaal verschillend. Ik hou van lezen, zelf boeken schrijven, jazz etc. En Melanie houdt van make-up, street dance, mode etc. Ik hou ook wel van mode maar niet zo erg als Melanie. Onze vrienden zijn ook verschillend. Mijn vrienden zijn hetzelfde als mij en denken ook hetzelfde als mij ; sommige meiden zijn echt poederdozen. Melanie haar vrienden zijn zelf ook poederdozen. Kilo's make-up elke dag op.  Terrible. Ik draag alleen mascara en soms blush. Maar Mel draagt alles elke dag en werkt het op school nog bij. Oja, ik moet opschieten. Snel kleed ik me aan. Comfortabele kleding voor in de auto. Een short met een t-shirt. Ik ren naar beneden en zie daar mijn familie staan. Mijn moeder, vader en mijn kleine zusje van 3 jaar oud. Maar Melanie ontbrak. 'MELANIE SCHIET OP!' roept mijn moeder nogmaals. Dan hoor ik iemand de trap afrennen. Melanie ziet er weer uit als een model. Een jurkje die haar prachtig staat met mooie sandalen eronder. 'Hehe, eindelijk. We kunnen gaan' zegt mijn vader. Zuchtend loop ik naar de auto.  Ik wil niet naar Frankrijk. Wat daar is gebeurt, wil ik niet nog eens meemaken. Nu vraag je je vast af : Annabel, wat is daar gebeurd? Nou, dat kom je nog wel te weten. Maar het is niet leuk ofzo. Als de tijd rijp is, zal ik het vertellen. Promise. Mijn moeder doet mijn kleine zusje Joyce in het autostoeltje en kijkt me vrolijk aan. Hun weten natuurlijk niet wat er is gebeurt. 'Lekker he, weer 6 weken naar Frankrijk! Word vast gezellig.' zegt mijn moeder. Ja joh, r e u z e   g e z e l l i g. 'Jaa' antwoord ik. Mijn moeder gaat voorin zitten naast mijn vader en Melanie ploft naast Joyce neer. Dan pas neem ik plaats en doe ik mijn gordel vast. 'France, nous voilà!' roept mijn moeder.