Don't touch me..

Chapter five.

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Ik rek me uit en stap direct uit bed. Een gewoonte van me. Als ik nu nog in bed lig slaap ik direct alweer. Ik open mijn koffer en haal er een jurkje uit. Een babyblauwe, met op de rug een opening in de vorm van een hartje. 

Ik had het jurkje gekocht in de stad samen met Sanne. Sanne had het jurkje in het pastel roze en ik dus in het babyblauw. Met deze jurkjes gingen we samen naar het feestje van Luke, een vriend van David. Op dat feestje kreeg Sanne een vriendje. Thomas, die precies op Zac Effron lijkt. Maar ik dwaal af. Ik moet me omkleden. Melanie stapt ook haar bed uit. Ik had niet eens opgemerkt dat ze wakker was. 'Goedemorgen!' zeg ik vrolijk. Een ochtendhumeur bestaat niet in mijn woordenboek. Melanie mompelt wat en kijkt in de koffer. Die heeft niet goed geslapen denk ik. Fluitend loop ik naar de badkamer en maak me klaar. Ik trek het jurkje aan, doe wat mascara op mijn wimpels en een beetje eye liner. Meer doe ik niet, vind ik niet nodig. Melanie komt ook de badkamer binnen en begint zich ook op te maken. Snel poets ik mijn tanden en borstel mijn haar door. Iedereen zegt altijd dat ze mijn haar prachtig vinden. Normaal bruin haar tot me taille. Het enige wat ik er mooi aanvond dat het gewoon normaal was. Niet geverfd of zoiets wat ik ook nooit zou doen. Ik ben super blij met mijn haar hoe het is. Als Melanie ook klaar is met alles lopen we samen weer naar de normale kamer. Ik rits mijn koffer dicht en de rest wat op mijn nachtkastje ligt gooi ik in mijn handtas. 'Klaar om te gaan!' zegt Melanie en we lopen de kamer uit met koffers en al.

Buiten staan onze ouders al te wachten. Precies 9 uur als afgesproken. 'Hehe, eindelijk klaar?' zegt mijn vader lachend. Mannen, wat moet je ermee. We gaan naar beneden met de lift en zetten onze koffers alvast in de auto. Mijn vader doet snel de auto weer op slot en we lopen met zijn allen naar het restaurant.

Het is al aardig druk in het restaurant. Oude mensen die hun croissantjes opeten, kinderen die cornflakes eten. Mijn ouders gaan zitten en ik loop met Melanie naar het buffet.

Na het ontbijt gaan mijn ouders uitchecken. Melanie was met Joyce naar de WC dus ik zat op een stoel achterin de lobby op mijn mobiel te spelen. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. 'Belle, ik heb je gemist.' wordt er in mijn oor gefluisterd. Met een ruk kijk ik om. Grote groene ogen. 'Jake, laat me alsjeblieft met rust' zeg ik. Mijn hele lichaam trilt. 'Jou met rust laten? Maar baby ik ben nog lang niet klaar met jou. En verrassing, ik ga ook weer naar het Zuiden, zelfde camping als 2 jaar geleden. En jij ook zeker?' fluistert Jake terug in mijn oor. Nee. Nee. NEE. Angst gaat door me heen. 'En omdat ik nu vakantie heb en mijn ouders me zo ophalen gaan wij nog veel plezier beleven Belle. Je bent van mij, alleen van mij.' hoor ik nog en de hand verlaat mijn schouder. Ik hoor voetstappen. Weg lopend van mij. Nog steeds zit ik te trillen in mijn stoel. Melanie komt weer aangelopen met Joyce op haar arm en mijn ouders zijn klaar met uitchecken. Langzaam sta ik op en loop ik naar mijn ouders. 'Nog een paar uur te gaan dames!' zegt mijn vader en geeft ons een knuffel. Mijn armen blijven naast mijn lichaam. Ik denk steeds terug aan zijn woorden. Jij bent van mij, alleen van mij. Hij is ook op de camping. Hij gaat me weer opzoeken. Alles wat er is gebeurd, gaat herhaald worden en misschien nog erger..