Don't touch me..

Chapter nine.

Ik sta in een kamer. Een oude kamer. Het behang is helemaal vies.  Ik probeer op te staan maar het lukt niet.  Mijn handen zitten vast aan een touw die om de stoel is gebonden.  Ik probeer me los te trekken maar tevergeefs. Het touw zit te strak.  Ik begin in paniek te raken. Waarom zit ik vast?!  Waarom zit ik in deze kamer. Ik blijf maar trekken en begin te gillen. Opeens hoor ik harde voetstappen. Ik stop met gillen en kijk bang voor me uit. De deur vliegt open.  Was er een deur? De schim heeft een bivakmuts op en een mes in zijn hand.  'Shut up you whore!' hoor ik de schim roepen.  Ik kijk bang op. De schim loopt op me af en geeft me een mep in mijn gezicht.

Ik schrik wakker. Badend in het zweet lig ik in mijn bed. Snel sta ik op en loop naar de badkamer. Ik spetter wat water in mijn gezicht. Ik staar in twee verschikte ogen als ik weer opkijk.  Deze nachtmerries heb ik ongeveer 1 keer per week. Elke keer hetzelfde. Vastgebonden, gillen, mep in gezicht. En repeat.

Terug in mijn slaapkamer kijk ik op het klokje.  7 uur.  Ik besluit om mijn hardloop kleren aan te trekken en om even te gaan hardlopen. Snel pak ik mijn Nike Rosh Runs en strik ze vast.

Buiten doe ik mijn oortjes in.  Op Spotify kies ik mijn playlist 'Run'. Hoe typisch.  Ik ren langs het restaurant,  het bos in. Omdat ik hier al eigenlijk mijn hele leven kom,  ken ik deze camping uit mijn duim. Ook de omgeving. Ik zie de paarden staan waar Melanie en ik straks gaan oprijden. Ook zie ik andere dieren.  Na drie kwartier ben ik buiten adem.  Ik plof ergens neer op het gras. Op mijn mobiel maak ik een foto van de omgeving. Als ik de foto is goed bekijk,  zie ik iemand verderop staan.  Of beeld ik me wat in?  Als ik inzoom zie ik echt iemand staan.  Met een camera. Hij maakt vast foto's van de omgeving. Toch voel ik me niet veilig. Ik sta snel op en begin snel terug te lopen. In mijn ooghoeken zie ik degene die ik net zag op de foto ook lopen.  Ik sprint weg.

Om half 9 kom ik weer aan bij ons huisje.  Ik loop naar binnen en loop de keuken in. 'Goedemorgen lieverd,  lekker gelopen?' vraagt mijn moeder en ik knik.  'Mel,  ik ga me even omkleden'.  Ze knikt en ik loop naar boven. Ik trek mijn paardrijbroek aan.  Ja,  die had ik bij me.  Meestal huren we soms paarden bij een dorpje verderop.  Ook trek ik mijn paardrijlaarzen aan.  Een lichtblauwe  T-shirt erbij en klaar! Ik loop naar beneden en pak snel een broodje. Ook pak ik een appel voor het paard waar ik straks op ga rijden.

Bij de paarden aangekomen loop ik direct naar een bont paard. Bont is altijd mijn voorkeur geweest. Ik vind ze prachtig. Het paard loopt naar de staldeur en doet zijn hoofd tegen mijn hand.  Ik glimlach. Melanie is ondertussen met de eigenaar aan het praten. Na een tijd komt ze terug lopen.  'De bonte heet Mistral en de bruine heet Sauvage. Jij wilt vast op Mistral?' zegt ze.  'Graag,  ze lijkt me super lief.' zeg ik terug. Ik open de stal en loop naar binnen. Mistral kijkt me aan. Hij heeft al een halster om en ik klik het touw eraan vast.  Mistral loopt direct mee. Ik pak de borstels en begin hem direct te borstelen. De dag begon slecht maar begint steeds beter te worden!