Don't touch me..

Chapter three.

'Melanie, jullie kamer is nummer 45. Onze kamer is nummer 44 dus we zitten dichtbij' hoor ik mijn ouders zeggen. Melanie knikt en pakt haar iPhone. 'Ik hoop zo dat er wifi is!' zegt ze. Ik rol met mijn ogen. Een dag kan je toch ook wel overleven zonder wifi? Samen met mijn ouders wacht ik op een bell boy. Iemand die je koffers naar je kamer brengt ookwel Picolo. Na een paar minuten komen er twee jongens aangelopen. Ik geloof mijn ogen niet. Het is hem.. 

Ik kijk met grote ogen voor me uit en het zweet breekt me uit. Snel geef ik Joyce over aan Melanie en mompel dat ik naar de wc ga. Rennend zoek ik de wc en verstop me. Rustig Annabel, rustig. Hij kan je niks doen. Misschien wist hij niet dat jij het was. Natuurlijk wist hij het wel. Hij herrinert me vast wel. Ik ga op de wc zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Even rustig worden. Na 5 minuten hoor ik iemand op de deur bonken. 'Anna? Ben je hier?' hoor ik mijn moeder bezorgd vragen. Ik knik maar besef dat mijn moeder dat niet kan zien. 'Ja mam! Ik moest opeens super nodig naar de wc.' zeg ik. 'Ik dacht al, ben je klaar? We gaan eten in het restaurant'. Ik spoel door en open de deur weer. Snel was ik mijn handen en loop met mijn moeder naar het restaurant.

Aangekomen staan mijn vader en de rest op ons te wachten. We lopen gezamenlijk naar binnen en nemen plaats. Mijn moeder pakt een kinderstoel van Joyce en zet haar erin. Joyce is direct helemaal blij met haar kinderstoeltje. Een ober neemt onze bestelling op van drinken en geeft ons de menu kaart. Oh bah, slakken. Die lijken me zo vies. En glibberig. Niks voor mij. 'Doe mij maar een salade' zegt Melanie. Natuurlijk, niet te vet eten hoor. Straks kom je een grammetje aan. 'Ik wil wel een hamburger' zeg ik dan. Mijn ouders knikken. De ober komt er al aan met ons drinken en neemt de bestelling op van het eten. Mijn ouders nemen slakken, en Joyce krijgt spaghetti. Dit word nog leuk.

Na het eten ben ik bomvol. Ik lig op mijn bed. Heerlijk. Dan gaat mijn mobiel af. Ik word gebeld? Door wie nou weer? Ik kom omhoog en pak mijn mobiel van het nachtkastje. Hij was weer vol. Oh het is David! Mijn beste vriend. Snel neem ik op. 'Bonjour David!' zeg ik met mijn Franse accent. Heb ik al verteld dat ik half frans ben? Mijn vader komt uit Frankrijk en mijn moeder uit Nederland. Ze hebben elkaar in Parijs, hoe romantisch. Mijn moeder wou een foto op de Eifeltoren en mijn vader mocht de foto maken. De vlam sprong over en nu zijn ze samen en getrouwd. Ik praat nog even met David over van alles en nog wat. Hij vertrekt morgen naar Curacao! Ik mocht ook mee, maar mijn ouders wouden het liever niet. Balen. Ze denken dat ik dan 'verkeerde' dingen ga doen als je begrijpt wat ik bedoel. David is mijn beste vriend, niet mijn toy boy?! 

Melanie komt de badkamer uitgelopen met een knot boven op der hoofd. 'Ik heb zin in een smoothie, jij ook?' Ik knik en Melanie loopt naar de telefoon om Roomservice te bellen. Handig, roomservice. Mijn ouders hebben toch besloten om Joyce bij hun te laten slapen dus Melanie en ik hebben het rijk voor ons alleen. Alle twee 2persoons bedden. Hoezo hemels. 'Nu hopen dat roomservice niet te lang duurt, want daar heb ik een hekel aan. Zullen we een film kijken?' zegt Melanie als ze de telefoon weer neerlegt. 'Ja is goed, welke?' zeg ik en leg mijn mobiel weer aan de lader. Je weet maar nooit. 'Een drama, met romantiek. THE FAULT IN OUR STARS!' roept Melanie. Ik grinnik en knik. Augustus Waters is niet verkeerd om te zien en Shailene Woodley is mijn favoriete actrice. Female crush every day. Als Hazel Augustus ontmoet in de kerk klopt er iemand op onze deur. Ik sta op en loop naar de deur. Melanie loopt er toch niet heen. Snel trek ik de deur open. 'Hallo mevrouw, is hier de bestelling voor 2 smoothie's aardbei met nog meer gedoe?' vraagt de jongen voor mijn deur met een Engels accent. 'Ene Melanie Dubois?' 'Oui' zeg ik en de jongen kijkt naar boven. 'Annabel? Ben jij het?'