It Only Takes A Day

Chap. 12

Habang naka-upo sa isang bangko ay may malungkot na mga mata ang dalaga habang nakatingin sa malawak na dagat. Sa likod niya ay ang naglalakad na si Ricci hawak ang isang tray at napatigil sa paglalakad nang makita siya. Di nagtagal ay nagpatuloy ito sa paglalakad at lumapit sa kaniya.

He offered the other glass of juice he's holding. Lara's eyes looked at it and settled on his eyes. She however accepted his offer and take a sip on it.

Umupo si Ricci sa tabi niya at tumingin rin sa harap habang sumisimsim ng dalang inumin.

"Pinapasabi nga pala ni Rigel, kailangan niya ng umalis." Tumingin siya kay Ricci at lumingon sa pinanggalingan nito. Nang makitang wala na nga doon ang binata ay muli itong humarap sa dagat.

She scoffed while shaking her head. "I understand though. He's busy on the states." She placed the glass of juice on the table. "Hindi ko lang maintindihan kung bakit kailangan niya pang pumunta dito kung hindi naman pala siya pwedeng magtagal." She flatly smile and take a sip on it again.

Ricci looked away and prepared his food from the tray trying to look busy. After preparing the food. Inaya niya ng kumain ang dalaga upang pagsaluhan ang kaninang inorder na pagkain kasama si Rigel ngunit nauna na itong umalis dahil sa trabaho.

Time Check:
1:30 P.M.

Nang papalabas na silang dalawa ng restaurant ay napatingin si Lara sa kan'yang relo. Tumigil siya sa paglalakad at lumingon kay Ricci. "Pasado ala-una na pala. Sure ka bang sasamahan mo pa ako pabalik ng hotel?"

Napa-isip si Ricci habang ibinabalik ang wallet sa jacket. "Malapit lang naman ang hotel na tinutuluyan mo sa condo unit ko."

Napatigil ito. Tila may napagtanto.

"Ahmm... ayaw mo na ba akong kasama?" Ani nito habang diretsong nakatingin sa mga mata ni Lara.

Nasurpresa si Lara sa sinabi nito. Agad siyang umiling. "Ah---no! Ofcourse not!" She smile. "Buti ka nga eh, kahit hindi pa tayo masyadong magkakilala, you never leave my side." She sigh. "You don't actually need to do that. What I said na kailangan mo akong samahan para makabayad ka sa pagpapahiya sa'kin is just an immature act. It's not really serious."

"But I'm serious."

Napatigil si Lara nang marinig niya ang sinabi ng binata. Nang mapatingin siya sa mukha nito ay agad niyang nakita ang sincerity at seriousness sa mga mata ni Ricci. His prominent jawline clenched, his thick eye brows are furrowed and his eyes are intensely looking at her that it made her swallow. She blinked a couple of times before looking away. Napabalik lang siya ng tingin nang muli itong magsalita.

"My friends are not my friends when I needed one. My family are all absent when I'm alone." He heaved a deep sign and looked up. She can now see how his nose are well defined. "Everyone are not there when I needed them the most. And you're the very first person who talked to me personally after a couple of months of being in an isolation."

His adam's apple moved.

"Ikaw lang ang pumansin sa'kin kahit na hindi gano'n kaganda ang una nating pagkakakilala. And talking to you somehow, makes me forget that I have a problem." He humorlessly laughed. "Thinking about your problem makes me forget mine. How ironic is that huh?"