While The Day Comes(editing)

Kabanata 11

Change

Sa buhay ng tao akala natin nabubuhay na tayo sa katotohanan.Binubusog ka ng kasinungalingan kaya kapag inalok ka ng katotohanan tinatanggihan mo na.Paano ko ba gigisingin ang sarili ko sa katotohanan na talagang hindi ako tunay nilang mga anak?Naging parte na sila ng buhay ko,akin na narin ang problema nila,akin na din ang mga pasakit sa buhay nila,ako na ang magtatanggol sa kanila.Pero paano kung......Malaman mo nalang isang araw na lahat pala ng kanila ay hindi sa iyo.Hindi sa iyo ang problema nila,hindi sa akin ang pasakit sa kanila...at wala akong parte na para ipagtanggol pa ulit sila.

"Ganito nalang ba ang gagawin ko sa buong buhay ko ang umiyak?" niyakap ko ang tuhod ko habang humahagol-gol sa kakaiyak.

Hindi ako bingi sa mga narinig ko.Kahit kailan hindi nagsabi ng hindi totoo si papa pagdating sa amin ni Mama.Tumakbo ako palabas ng bahay namin at pilit na hindi pinakinggan at pagtawag nila.Tumakbo ako ng tumakbo.Wala na akong pakealam kung saan ako mapunta ngayon basta ang gusto ko lang maging mag-isa.

Evening began to fall.Darkness drew in the place were i still sobbing and crying.The sounds of night began to be heard.The rustling of the breeze,the shrilling of grasshoppers,the croaking of frogs.

Ang nasa isip ko lang ngayon ay maging mapag-isa.Ayoko munang umalis kung nasaan ako ngayon.Wala akong pakealam kung may lumabas mangkung ano dito ngayong panganib basta ang nasa isip ko mas ligtas ako rito.Lumubog na ang araw at madilim na ang buong paligid.Nakaupo ako sa ilalim ng malaking punong malapit sa may sapa.Agos ng tubig at ihip ng panggabing hangin.Hindi ko na maaninag pa ang dinaanan ko kanina ng papunta dito.Tanging liwanag ng buwan sa kalangitan ang nagpapakislap ng tubig sa sapa habang ito ay patuloy sa paggawa ng agos.

"Bakit nagawa akong lokohin ng taong nasa paligid ko?Masama ba akong tao para ganituhin?"

Nakarinig ko ang papalapit na boses sa di kalayuan.Satingin ko pinaghahanap na nila ako ngayon.Tumayo ako agad sa aking kinauupuan at nagtago sa likod ng malaking puno ng marinig ang lalong palapit na boses.

"Anak!Victoria!Asan ka?" nagaalala na sila siguro sa akin.

"Papa.." pinalis ko ang luhang naglandas sa akin.

Tama na po!Sige na po hayaan nyo po muna akong mapag-isa.

Pinilit kong huwag magsalita ng wala na akong marinig na tumatawag ay lumabas ako sa malaking puno.

Nagulat ako sa lalaking nakatayo hindi kalayuan sa akin habang hawak ang flashlight.Sa tangkad nya at ganda ng pangangatawan kahit hindi ko makita gaano ang kaniyang mukha ay alam ko na kanina pa din itong naghahanap sa akin.

Hindi ko siya pinansin at naglakad ako palapit sa tabi ng sapa.Nang makaupo na ako sa tabi at lingunin ko ito ay nanatili pa ding ito na nakatayo sa duon.

Nakapatay ang flashlight niyang dala.

"Umuwi na tayo."malamig na sabi nito sa akin.

"Matagal mo na din bang alam ito?" hindi ko pinansin ang sinabi nya at nagtanong ako.

"Yeah."

Obviously, syempre alam niya.

"Bakit hindi mo man lang sinabi sa akin?"

"Umuwi na tayo.Kanina ka pa nilang hinahanap-"

"Ayokong umuwi.Sagutin mo ang tanong ko." may pagkairita na ang sabi ko.

"Gabi na.Tara na." kalmado siya kung magsalita kaya na iinis ako sa kanya.

"Sagutin mo ako?Please..bakit hindi mo man lang nagawang sabihin?"

Hindi siya nagsalita.

"Kung hindi mo naman sasagutin ang tanung ko iwan mo nalang ako dito.Umalis ka na."

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.Sa halip na lingunin ulit ay binalik ko ang tingin ko sa sapa.

Tumunog ang mga tuyong dahon ng lumakad siya.Kung paano niya tungtungan ang mga dahon ay anong kaba naman ang lumabas sa akin.

"Huwag mong ganyanin ang sarili mo.Kait anong sabihin mo.Totoo man o hindi kailangan mo silang harapin."

Sa pagkakasabi niya mariin akong pinikit ang aking mata at pinagsapo ang mga kamay.

"Wala kang pakialam.Katulad ka din nila.Umalis ka na."

"Hindi ako aalis ng hindi ka kasama."

"Bakit ba ang kulit mo?Ilang beses ko ba sasabihing ayoko.Ayoko!Hayaan mo na ako mag-isa.Huwag kq ng makialam!" hindi ko na napigilan ang sarili ko sa nagpupuyos kong damdamin.

Naaaninag ko na ang mukha niya sa liwanag ng buwan.Seryoso at madilim.Taas baba ang paghinga ko.

Nagiwas ako ng tingin ng mapansing nakatingin siya sa akin. "Umalis ka na.Please-"

Naramdaman ko nalang ang sarili ko sa kaniyang matitikas na dibdib.Pinagsusuntok ko siya pero hindi manlang ito na tinag at mas lalo pa akong niyakap.

"Ano.ba...bakit ba ang hirap mong makaintindi." pinaghahampas ko pa din siya pero patuloy pa din ang pagalo nito sa akin habang ako parang bata na kung umiyak sa dibdib nito.

"Shh..." bulong nito habang patuloy ako sa pag-iyak.

Bakit ganun ang daya daya.Ganoon na po ba talaga ako kamalas na tao.Minsan gusto ko ng sumuko na lang.Lagi naman kahit anong gawin ko iba talaga ang tahak na para sa akin.Kung baga akala mo diretso ka na lang sa pupuntahan pero malalaman mo na lang kailangan mo palang lumiko.

I hate this damn tears falling down softly.I may like a baby in yours eyes but the truth is I feel someone wreck me.Telling the truth.Knowing it is so painful.I want to stop.

Parang ang bilis ng panahon.Kanina umaga lang ilang kurap mo lang d mo mapapansin na hapon na pala.Mamaya may tungkod na ako kukupas na ang balat ko.Magiging puti na ang buhok ko.

Ilang araw na ang lumipas ng malaman ko ang katotohanan sa kanila.Pagkatapos mangyari ng gabing iyon kinalma ko muna ang sarili ko sa nalaman.Hinatid ako ni wil sa bahay.Naggood night naman ako pero sa halip na maghapunan ay iniiyak ko nalang.Madaling araw na ng matapos ako sa kakaiiyak.Kaya ng pagdating ng umaga masakit at mahapdi ang aking mga mata.

Tahimik ang buong bahay kada lalabas ako ng kwarto.Wala ng tawanan.Wala ng asaran.Wala ng lambingan at lokohan.Parang naglaho na lang na parang bula.

Everything will change.