•Odnaleźć siebie I || Tokyo Ghoul•

~17~

-Która spódnica bardziej by basowała? - spytałam samą siebie przeglądając czarne spódnice. Właśnie szykowałam się na pogrzeb Kureo Mado. Dostałam informacje od Touki, że gołębie mają na mnie oko, więc postanowiłam pojawić się na pogrzebie jednego z nich, aby rozwiać ich wątpliwości. Zdaje sobie również sprawę z tego, że jest to bardzo ryzykowne. Już miałam chować do szafy jedną z spódniczek, ale tę czynność przerwał mi dziwny dźwięk z dołu. Szybko założyłam byle jaką kreację i zeszłam na dół. Będąc już na dole zobaczyłam trzech ludzi w kolorowych bluzach i maskach, faceta leżącego na ziemi, Kanekiego i Tosie.

-Co tu się dzieje ? - spytałam zwracając uwagę innych. Facet leżący na ziemi spojrzał w moją stronę, a ja mogłam mu się bardziej przyjrzeć. Miał ulizane włosy, brodę w kształcie "O" i wyglądał na wysokiego. Po chwili usiadł, a Kaneki dał mu kubek z wodą.

-Jak się nazywacie? - spojrzał na mnie i Kanekiego.

-Jestem Hiromi, a to Kaneki. A ty?

-Kazuichi Banjou - ignorując odpowiedz mężczyzny spojrzałam w stronę zegara. Miałam dwadzieścia minut na dotarcie.

-Okej, fajnie się gadało, ale muszę już iść - powiedziałam w pośpiechu kierując się w stronę drzwi.

-Gdzie idziesz i dlaczego w takim stroju ? - zapytała Tosia.

-Na pogrzeb. Wrócę późno, więc nie czekajcie na mnie - wyszłam nie czekając na odpowiedz.

~ 

Na miejscu znalazłam się po piętnastu minutach. Podeszłam do dużej grupy osób wtapiając się w tłum. Po dziesięciu minutach zaczęło się. Mimo iż nie znałam tego człowieka, to zakręciła mi się łezka w oku. Po przemówieniu położyłam kwiaty kupione po drodze na nagrobku i pomodliłam się. Już miałam wracać, ale poczułam na sobie czyiś wzrok. Delikatnie odwróciłam głowę do tyłu sprawdzając kto mnie obserwuje. Cholera, Amon Koutarou. Kaneki opowiadał mi jak z nim walczył. Mam nadzieję, że mnie nie podejrzewa. Zignorowałam go i poszłam w swoją stronę.

~ 

-Kuźwa, na cholerę ubierałam buty na obcasie? - przeklinałam się, że nie ubrałam jakiś baletnic czy trampek. Jak inni mogą tak chodzić na co dzień? Przed sobą miałam jeszcze kawał drogi, a ja już wymiękam.

-Zatrzymaj się - usłyszałam za sobą czyiś głos. 

-Kurwa - szepnęłam pod nosem i odwróciłam się do mężczyzny. Dobra Hiromi, nie daj się, jesteś od niego silniejsza, nie pokazuj, że się boisz, to ty jesteś alfą.

-Tak? W czymś mogę pomóc? - spytałam słodkim głosem.

-Kim jesteś i dlaczego byłaś na pogrzebie Pana Mado?

-Jestem jego dawną znajomą, a dlaczego Pan pyta?

-Nie przypominam sobie aby Mado miał taką znajomą - Spokojnie, opanuj emocje, nie daj się wyprowadzić z równowagi.

-Jestem znajomą z dzieciństwa. Nie widzieliśmy się około dziesięciu lat, może więcej. O jego śmierci dowiedziałam się od jego córki - Znałam Akire Mado. Kiedyś wymieniłyśmy kilka zdań. Domyśliłam się, że Kureo Mado jest jej ojcem. Gdy widziałam ją na pogrzebie byłam już w stu procentach pewna. 

-Gdybym był początkującym pewnie bym się na to nabrał, ale nim nie jestem. Spytałem Akirę czy cię zna, zaprzeczyła.

-Nie dziwie się. Nie przepada za mną i raczej nie chce mieć zemną nic wspólnego - dalej ciągnęłam dialog. 

-W takim razie dlaczego poinformowała cię o jego śmierci ?

-Nie wiem. Może chciała abym wiedziała? Nie pytałam się, byłam zbyt przerażona - miałam już dość jego przesłuchań. - Słuchaj, w domu czeka na mnie rodzina, a ja mam na sobie buty do tortur, więc mogę już iść? - spytałam zirytowana.

-Tak. Do następnego - powiedział i oddalił się. Wiedziałam, że jeszcze nie odpuścił i dalej będzie mnie podejrzewał. Miałam już iść, ale nagle zobaczyłam coś co mnie przeraziło. Dość duży facet niosący na plecach całego we krwi Kanekiego. 

-Oh! Panie Yakumo, ktoś nas śledzi - po chwili zauważyłam, że przygląda mi się jeszcze dwóch facetów. Jeden miał fioletowe włosy podobne do Touki, a drugi był ubrany na różowo, miał bardzo krótkie i czarne włosy, kolorowe okulary i pomalowane usta. Pedał.

-Zajmijcie się nim. Ją zostawcie mi - siwowłosy grubas rzucił na ziemię Kanekiego i podszedł do mnie.

-Kim jesteś, dzieciaku? - zadał mi pytanie pochylając się tak, aby byliśmy twarzą w twarz.

-Co mu zrobiliście!? - wybuchłam. Uwolniłam swoje Koukaku i zaatakowałam go. Niestety był o wiele szybszy. Złapał mnie za szyje i podniósł.

-Widzę, że go znasz. Ale to już nie ważne - Zacisnął swoje ręce mocniej na mojej szyi, a po chwili przeszył mnie niesamowity ból. Domyśliłam się, że wbił w moje ciało Kagune. Kaszlnęłam na jego twarz krwią. Puścił mnie, a ja nie mogąc się podnieść leżałam próbując zatamować krwawienie rękami. Siwowłosy zaczął kopać mnie w ranę. Krzyczałam z bólu. Po kilku minutach, które trwały dla mnie wiecznością zostawił mnie i ruszył w swoim kierunku. Łzy leciały jak szalone. Po chwili gdy przyzwyczaiłam się w minimalnym stopniu do bólu zaczęłam się czołgać. Miałam szczęście, że była noc i o tej porze nikt nie chodzi po ulicach miasta. 

~

Po godzinie byłam pod drzwiami Anteiku. Oparłam się o ścianę i próbowałam się podnieść. Zaczęłam otwierać i zamykać drzwi powodując ruszanie dzwonkiem, które zaczęły głośno dzwonić. Po chwili kogoś zobaczyłam, ale przez mroczki nie mogłam już zauważyć kogo. Zemdlałam, lecz ktoś mnie złapał. Potem była tylko ciemność.