BARLAS: Sır (Ara Verildi.)

1.bölüm

Arkadaşlar herkese merhabaaa:)) İlk olarak beni mutlu ettiğiniz için teşekkür ederim çünkü ben her bir okuma sayısı arttığında mutlu oluyorum. Ve sizlere bir şey itiraf etmek istiyorum. Ben " vote ve yorum yapmayı unutmayın" diyen yazarlardan deilim çünkü gerçekten hoşlanmıyorum. Ama sizden küçük bir ricam olacak bu benim ilk kitabım olduğu için fazlaca yanlışlarım olacaktır sadece elestiri ve yorumalrınızın beni geliştireceğine inanıyorum... İyi okumalar ve sizleri seviyorumm♥♥

Yüzüme vuran güneş ışıklarıyla gözümü açtım. Paytak adımlarla banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Dişlerimi fırçalarken başımı kaldırıp aynaya yansıyan yüzüme baktım. Kendimden biraz daha nefret etmeye başladım. Haytımın dönüm noktasıydı o tarih...

21 Ekim 2009

İçimdeki gücü 8 yaşımdayken keşfetmiştim. Okulda ki bir kızla kavga ederken çok sinirlenmiş ve fırtına çıkmasına sebep olmuştum. Okulun üzerini kara bulutlar sarmıştı. Yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu. Şiddetli rüzgârlar bizi geriye doğru savuruyorlardı. Rüzgârın şiddetine dayanamayan okul çatısı büyük bir gürültüyle okul bahçesine düştü. Düşen parçanın altında kalan 10 yaşındaki Aras benim sinirim, gücüm yüzünden ölmüştü. Bu yüzden gücüm kendimden nefret etmeme neden olmuştu. O günden beri kendimi suçluyor, bu durumu kimseye anlatamıyordum.

Annemin sesiyle irkilerek düşüncelerimden sıyrıldım.

-Nefes kalkmadın mı? Kahvaltı hazır.

- Geliyoruuuum.

Okul formamı giyip merdivenlerden aşağı indim. Babam bir yandan gazetesini okuyor bir yandan da çayını yudumluyordu. Annem telaşla ekmeklerı masaya koyuyordu. Bu her sabah böyle oluyordu, annem hiçbir şey yokken telaşlanır, babam aksine rahat bir şekilde gazetesini okurdu.

Ortalık bir anda sessizleşti. Ne olduğuna anlam veremeden annem " Bu suratının hali ne?" diye sordu. İkiside şaşkın şaşkın suratıma bakıyordu. "Ne olmuş?" diyebildim sadece. Babam hemen söze girerek " Gözün kan çanağına dönmüş, gözbebeğini göremiyorum bile. Eskisi gibi uymamaya mı başladın? O eski günleri tekrar mı başa saracaksın?"

Babamın sesinde ki korku ve endişeyi iliklerime kadar hissettim. Gözlerim dolmuştu, çantamı aldığım gibi evden çıktım. Hızlı adımlarla yürümeye başladım. Nereye gittiğimi, ne yaptığımı bilmiyordum. Tek bildiğim şey hüngür hüngür ağlayan ben ve gökyüzüydü. Çok şiddetli yağmur yağıyordu. İnsanlar etrafa kaçışıyor, arabalar bir an önce gitmek için kornalara yükleniyorlardı.

Bir çocuk parkının oraya geldiğimde biraz daha sakinleşmiştim. Yağmur hafiflemişti. Bu sırada bir ağlama sesi duydum, sesin geldiği yöne doğru gittim. Yağmurdan ıslanmış, tir tir titreyen bir çocuk gördüğümde şok geçirmiştim. Üstümde ki ceketi çocuğa verdim hemen. Çocuğa sımsıkı sarılarak "Özür dilerim,özür dilerim." diye ağlıyordum. Kendimde değildim. Duyduğum sesle irkildim, tam o sırada şimşek çaktı ve çocuk elimden kurtularak karşımda duran kadına sarıldı.

Gelen çocuğun annesi olmalıydı. Bana anlamsız gözlerle bakıyordu. Hemen kendime gelerek " Yağmurdan dolayı çok ü..üşümüş ve korkmuştu. Bende ceketimi verdim, sakinleştirmeye çalışıyordum." diyebildim sadece. Kadın  teşekkür ederek uzaklaştı.

Artık kendime gelmeliydim. Eski günlere tekrar dönemezdim, yoksa daha ne kötülüklere yol açacaktım. İyice sakinleştiğime emin olduktan sonra oturduğum salıncaktan kalktım. Artık güneş açmıştı ama hava hala kapalıydı.

Sahil kenarında yürümeye başladım. Çaresizdim. Bu güç bana çok ağır geliyordu. Bu güçle ne yapacağımı, bundan nasıl kurtulacağımı bilmiyordum. İstemsiz bir gücüm vardı ve kontrol edemediğim için katil olmuştum. 10 yıldır bu vicdan azabıyla her gün ölüyordum. Kimseye anlatamıyordum çünkü inanmıyorlardı. O zamanlar hayal kurduğumu bu olayın birçok çocuğu etkilediğini ve normal olduğunu söylemişlerdi. Oysaki tüm sorumlusu bendim.

Kendimden o kadar nefret ediyorumki kendimi yaşamakla cezalandırıyorum. Bir gün bu cezam bitecekmi bilmiyorum ama bitecekse şu lanet güçten kurtulmak olsun isterim.