Avada Kedavra

.10.

      1 Hafta Sonra :

  Olaylar az da olsa düzelmişti, Elina ve Alice ile konuşmuş ve sorunları düzeltmiştim.

   Herkes ile iyiydim bir tek Profesör Dumbledor ile aram pek iyi değildi ama ailemi tek bilen -detaylı bilen- tek oydu.
  Ayrıca Tom 'da vardı, aramın limoni olduğu kişiler listesinde. Geceleri ortak salonda Tom, ben ve başka kişiler olduğunda duruyordum Tom ve benim yalnız kalacak gibi olduğumuzda direk odama kaçıyordum. O beni kovalıyor ben ise ondan kaçıyordum.

   Bir haftam böyle geçmişti. Şu an ortak salonda akşam yemeği yiyorduk. Başımı önüme eğmiş bir şekilde yemeğimi yerken -daha doğrusu Yemeğim ile oynarken- üzerime bir çift göz hissetmiştim, hayır Tom 'un dışında bir çift gözdü.

    Gryffindor masasında olan, dürüst olmak gerekirse cidden yakışıklı bir Gryffindor' du.
   Ama kaderin oyunu bu ya, ne kadar yakışıklı olurlarsa olsunlar benim için bir Tom Riddle bile etmiyordu...

   Gryffindor' lu çocuk yüzüne az sinir bozucu ama bir o kadar da çekici bir gülümseme ile göz kırptı. Bu yaptığına gözlerimi devirip yemeğime döndüm. Dediğim gibi benim için bir Tom etmiyorlar. Alice bütün dikkatimi üzerine topladı:

   -Yakında mezun olacağız.

Elina :

  -Evet ya son senemiz. ( Yaş verdiğimi hatırlamıyorum. Verdiysem söyleyin düzelteyim.)
  
Max :

-Hogwarts iyi hoş da özleyeceğimi hiç sanmıyorum. Bütün bu bulanıklardan kurtulacağım için Merlin 'e dua etmeye başlayacağım.

William :

-Bence senin için "birisi" bulanık sayılmıyor ama neyse. Haklısın, Hogwarts' ı özlemek gibi bir niyetim yok.

Tom :

-Gerçekten de çok boş konuşuyorsunuz fakat şu su götürmez bir doğru bulanıkları ben de özlemiyeceğim. Lakin Hogwarts farklı, burayı özleyeceğim.

Abraxas :

-Neden burada Profesör olmuyorsun ki Riddle ? Derslerin gayet iyi, Hogwarts' dan da ayrılmamış olursun ?

  Tom :

-Aslında fena fikir değil Abraxas. Hiç fena değil.

   Ve bitti. Masaya derin bir sessizlik düştü. Tom 'un Profesör olmasını düşünemiyordum. Kesinlikle iyi bir eğitim verirdi ama düşünsenize bir okul dolusu küçük Tom Riddle' lar... Kimse katlanamazdı.

   Önümde bir kağıt belirdi, kafamı kaldırıp kimden olduğuna, daha doğrusu neler olduğunu anlamaya çalışırken o Gryffindor' luyu gördüm. Önüme o notu bırakmıştı, göz kırptı ve gitti. Kesinlikle bütün binadakilerin gözü benim üstümdeydi, buna Tom 'un sinirli gözleri de dahildi...
    Profesörlerin gözleri bile beni buluyordu. Bu gerilim altında yemek yemek tam bir işkenceydi bu yüzden kalktım.

  -Hena nereye ?

Demişti Alice.

  -Doydum Alice. Biraz hava alıcam.

Dedim ve normalin biraz üstündeki hızımla orayı terk ettim...

   Dışarıda bir ağacın gövdesine yaslanmış oturuyordum. Rüzgar sarı saçlarımı dansa kaldırmıştı bile. Yeşil gözlerimi diktim, uzaklara, o uçsuz bucaksız sonsuzluğa. Nefes verip vermediğimin farkında bile değildim ama yaşıyor olduğuma göre nefes alıyordum. Rüzgar yüzüme yüzüme vurdukça gözlerim dolmuştu ve sonu intihar eden göz yaşları olmuştu. Bu yıl bitince hemen hemen herkesin planları vardı benim de vardı. Ailemi bulacaktım, kardeşimin izine düşecektim ve bulacaktım. Bulunca da bir daha asla bırakmayacaktım...

   Notu elimde buruşturmuştum açtım:

Seninle konuşmayı cidden çok isterim. Yarın öğleden sonra gölün oraya gel, dersin boş olacak biliyorum. Beni kırmazsan mutlu olurum.

                                                                  O. B.

Benim boş dersim olduğunu ben bile bilmiyordum, o nereden biliyordu ?? Düşünmek istememem sanırım çok normaldi. Yanıma bir gölge düştü. Bu Tom 'du.

  - Birisi bizi görebilir, sen içeri git Tom.

  - Şimdi de bana mı emir veriyorsun Hela ?

  - Ha-hayır, senin hoşuna gitmiyor diye şey ettim.

  -Şu an bu halin daha çok hoşuma gitmiyor Hela.

Dedi ve kafasını omzuma yasladı! Tom Riddle kafasını omzuma yaslamıştı! Aman Tanrım! Merlin!

   -Sen bana aitsin Hela, ve ben pek paylaşımcı bir insan değilimdir. Olmaya da niyetim yok...