la Vie en Rose •pjm&jjk•

🌸

Yaşım genç olabilir,yaşadığım bu hisleri gençlik hevesi olarak görebilirsin belki ama bu senden istediğim son şey.Hiçbir şeyden emin olmadığım kadar eminim sen hakkında.Bu yüzden sana dair sevgimi küçük görme. Bu, diğer zaman götüren basit hevesler gibi değil;bu farklı.
Bu bazı zamanlar;yüzünü değil,gözlerini değil,sesini görmek isteyeceğim kadar derin bir heves.

Çocukluğumdan beridir çaldığım kemanımdan senin kadar güzel bir nota çıkaramadığıma takılan aklım,senin kâğıtlara dökülemeyecek kadar büyülü,özel notalardan oluştuğuna inanıyor.

Seni besteleyen kişinin Tanrı'dan başka üstün bir güç olmadığına şahit oluyor ve çocukluğumdan beri sarsıntılı olan dini konularda bu aralar kesin konuşuyorum.

Bana büyük kararlar verdiren sen,küçüklükten beridir lanet ettiğim tüm kötü yaşanmışlara bir çizgi çekip beni bambaşka bir alana soktuğunda kuşların bir başka uçtuğunu,gökyüzünün bir başka koktuğunu,güneşin bir başka parıldayışını fark ediyorum.Sen hayatıma habersizce girdiğin günden beri,seni gösterip. "Bakın! Bu da benim hayattaki tek limanım!" demek istiyorum.
"Bakın,bu benim sabahım,gecem,tüm hayatım."

Bende ani kararlar verdirip ani değişimlere sebep olan ulaşılmaz noktaya,hiçbir şarkıcının çıkamadığı zorluktaki oktavlara yani sana,bir kez olsun kavuşmak adına tüm yeteneklerimi dökebilirim.Sonunda sırf sen varsın diye tüm yolları yürüyebilirim.Bunu içten söylüyorum senin olduğun yerde hiçbir şey düşünce hatta seçenek bile değil gözümde.

Bedenindeki şekilli kaslarından ilham alarak çaldığım kemanımda,seni gördüğüm her gün içimde bir Beethoven yarattım ve geceler bitip sabahlar seni bana gösterdiğinde, sessiz olan evimde sadece sana olan hislerimle kemanımı seslendiriyorum.

Sesi duyuyor musun?Rüzgarlar notalarımı sana taşıyor mu?Eğer duyuyorsan,bunlar benim sana olan hayranlığımın sadece minik bir kesiti.
Sana yazdığım satırlardan hiç yorulmadım ama en azından birinden de haberin olsaydı duyduğun sesin ne kadar önemsiz olduğunu anlardın.

9. Senfonisi üzerine tanımadığım Beethoven'ın seni tanımamla ikinci seçeneğe düşmesi,ciddi anlamda tüm çocukluğu büyük bir hayranlıkla geçmiş ben için fazlasıyla şaşırtıcı geliyor.

Yalnızca beş aydır seni görmeye alışmış gözlerim,senden önceki tüm görüntüleri silmiş gibi rüyalarımda bile sadece seni görmeme neden oluyor.Sana dokunsam sanki param parça olacağım hissi tüm bedenime doluyor,senin Tanrıyla önceden ayarlanmış cezbedici bir dokunulmazlığının olduğunu düşünüyorum.

Peki bir gün umut kapıma gelip sana dokunabileceğimi bana sunduğunda neler olacak?Sırf sana bakarak bestelediğim eserlerim, ilham kaynağına temas ettiğinde daha ne kadar canlanıp sonsuz bir hal alacaklar?
Parmak uçlarıma kadar uyuşmama sebep olan görüntün dışında,seni duyunca başka seslere sağır olacak kulaklarım eklendiğinde daha ne kadar senin ritmik sesinle atacak bu kalbim?

Hepsini merak ediyorum,herşeyden çok bu soruların cevabını istiyorum. Belki yanından geçerken,belki sana dokunurken kim bilir belki de dudaklarında hapsolurken gelir bu cevaplar.Gelir ama değil mi?Gelsin istiyorum...