Daisies•Jeon Jungkook

6

데이지>deiji>papatyalar
(Korece)

Ajanlık dersleri yoğun bir şekilde başlamıştı. Bedensel derslerin yanı sıra psikolojik dersler de veriliyordu.

Ve bu beni mahvetmişti.

Dersin adı;Güven Seansı

Gördüğünüz,tanıdığınız, yaklaştığınız veya yakınlaştığınız herkese kuşkuyla bakmanıza sebep oluyor bu ders.

Zaten şu hayatta hiçkimseye güvenemeyen ben,artık toptan bitmiştim.

Bedensel dersler ise birkaç ağrıdan fazlasını vermiyordu. Herşey iyiydi. Hoseok birkaç hafta sonra göreve başlayacağımı söyledi.

Ayrıca artık ajanların olduğu listeye eklenmiştim. Yani adım ve bilgilerim gizli olsa da artık yeni bir ajan olduğu belliydi.

" Virüs Sahası'nın" artık yeni bir ajanı vardı.

Ajan Glass Meyer. Havalı ha?

°•°•°

Bay Nam odada bas bas bağırıyordu. Bu hâlleri cidden sinir bozucuydu.

"Güncellenen listeyi gördün mü Jeon?! Virüs Sahasının yeni bir ajanı var artık!"diye bağırdı.

Pekala pekala. Belki de aceminin tekidir.

"Doktor Park'ın ölümü üzerine bir de yeni bir Ajan. Tanrım!"diye söylendi kendi kendine.

"Jungkook ne olursa olsun bu adamın kızını kendi yanımıza çekmeliyiz. O kızı takip ediyoruz değil mi?"diye sordu Bay Nam. Daha sakin gibiydi.

"Her gün Bay Nam. Fakat kız ara sokaklarda bir anda kayboluyor. Saatlerce beklemenize rağmen ortaya çıkmıyor."diye sorusunu cevapladım.

"Ve benim bundan yeni haberim oluyor öyle mi?!"diye bağırdı. Tanrım,kulağım!

"Ne zamandan beri oluyor bu kaybolmalar?"

Ama bebeğim sen böyle her şeyi soracak mısın? Yeminle bu adam beni zıvanadan çıkartmıştı.

"Şu son 2 aydır Bay Nam. Babasının öldüğünü öğrenmesi üzerine girdiği bir depresyondur diye düşünüyoruz."diye sorusunu yanıtladım.

°•°•°

Okula gittiğimde herkesin üzerinde bir bayram havası vardı.
Doğru ya, Kış Şenlikleri.

Süslenen panoya gidip bir göz attım. Tam arkamı dönüp gidiyordum ki panoyu süsleyen tanımadığım çocuk omzumu tutup beni durdurdu.

"Byeol,bize yardım edebilir misin?"diye sordu nazikçe. Peki,adımı nereden biliyordu?

"Bunu evet olarak kabul ediyorum."dedi ve elime kağıttan bir kartanesi verdi bu çocuk.

Pekala. Sanırım katlanılabilir bir işti.

Sandalyeye çıkıp kartanelerini iğneyle panoya asmaya başladım. Gerçekten bence eğlenceliydi.

"Az kaldı Byeol,şunu da asarsan biticek."dedi bu sevimli çocuk.

Ardından elindeki son kartonu da astım ve aşağı indim. Kocaman bir gülümsemeyle teşekkür etmişti.

"Byeol sen büyük ihtimal beni tanımıyorsun. Ben-" diye kendini tanıtmaya başlamıştı ki sözü arkamdan gelen ses ile bölündü.

"Evet Byeol seni tanımıyor ve tanımak da istemiyor. O yüzden şimdi naş."dedi ve Bay Kaba Jeon Jungkook bu sevimli çocuğu kovdu.

Evet tanımadığım için peşinden gitmemiştim fakat onun adına üzülmüştüm.

Kötü bakışlarımı Jungkook'a yollayıp sınıfıma doğru ilerlemeye başladım.

Kolumu tuttuğunda geriye doğru kıvırmamak için kendimi zor tuttum. Eğer böyle birşey yaparsam kesinlikle benden şüphelenebilirdi.

"Byeol nereye? Hey !"diye söylendi fakat duymamazlıktan geldim. Sınıfa kadar çıktık. Cidden,böyle yapışık ikiz gibi.

Sonra benimle sınıfa girdi ve herkesin gözü önünde yanağımı öpüp gitti.

Herkes bana baktı. Kaşlarını çattılar ve söylendiler.
Tanrım,rezil oldum!

•°•°

Gün boyu uyuduktan sonra okuldan çıkıp eğitim merkezine gitmeye başladım. Takip ediliyordum.
Aralıksız 2 aydır.

Bu yüzden yolu uzatıp eve gidiyor gibi yapıp,ara sokakta benim için bekleyen arabaya atlayarak kaçıyordum.

Hoseok'un dediği gibi Elberly -Bilişim Duvarı ajani- ciddi anlamda çok başarılıydı fakat teknik olarak yaptığı birkaç hata dikkatimi çekmişti.

Bu yüzden de onu fark ettikten sonra gerekli önlemlerimi almıştım.

Eğitim merkezine varınca Hoseok elindeki araç gereçleri önüme koydu.

"Bunlar da nesi?"diye sordum.

"Kulaklığın,yaka mikrofonu,seni takip edebilmemiz için damarına yerleştireceğimiz çip ve de-" elindeki kartı önüme koyup ekledi.

"Ve de Virüs Sahası Kartın."
Aman Tanrım! Şimdi ben ciddi anlamda..

"Artık ilk görevinize hazırsınız,Ajan Park."

°•°•°

Byeol ve Jungkook birbirlerinin ajan olduğunu bilmiyorlar şu an. Bu arada meydayadaki fotografları da ben yapıyorum umarım iyidir.

O zaman dilek köşemize geçelim;
Okulun açılmadığı son gün mutlu olmanız dileğiyle 🧦