Szedłem ulicami Seulu, słuchając muzyki. Potrzebowałem się przewietrzyć. Ciągle myślałem o co chodziło chłopakom, dlaczego tylko ja o tym nie wiem? Miałem dość tego domyślania się, więc po prostu uznałem, że dowiem się w odpowiednim czasie.
Ale nie spodziewałbym się, że nastąpi to teraz.
- Musimy pogadać. - wyjąłem słuchawki z uszu i spojrzałem na niego, czekając, aby kontynuował swoją wypowiedź - Mam dość tej gry, więc powiem prosto z mostu. - wziął głęboki wdech - Rudy chłopcze.
- Co? - zmarszczyłem brwi - Ty nim jesteś, dlaczego...
- Doskonale wiesz, że kłamałem. - przewrócił oczami - A teraz chcę, abyś powiedział prawdę. - zbliżył się do mnie - Powiedz Yoongiemu, że to byłeś ty. - pokręciłem szybko głową, a on westchnął ciężko - Co jest z tobą nie tak? Powiedziałbyś mu i każdy byłby szczęśliwy.
Nie chciałem, nie mogłem przyznać mu racji. Wiele razy zastanawiałem się co zrobić, jak mu powiedzieć, czy warto to zrobić. I zdałem sobie sprawę z jednej rzeczy.
Yoongi mnie nie kocha, podoba mu się jedynie postawa tamtego chłopca z nocy. A skoro uwierzył Hoseokowi i jest z nim szczęśliwy to nie wejdę między nich.
- Nie zrobię tego, Hoseok. - ponownie pokręciłem głową i schowałem dłonie do kieszeni spodni.
- Nie rozumiem Cię. - otworzył szerzej oczy - On Ci się podoba, to ty go wtedy pocałowałeś. Nie denerwuję Cię to kłamstwo? To, że Yoongi jest ślepy?
- Miłość jest ślepa. - powiedziałem, a on zmarszczył brwi - Dlatego nic z tym nie zrobię. Jeśli Yoonie jest z tobą szczęśliwy, mi to wystarczy.
HOSEOK @jhope
Miłość jest ślepa...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
