Every Minute Counts

17th Count.

17th Count.

Let me meet you after your work, it's very important matter that you should attend to.

"Hayley, she is just a friend to me, and you are special and right for me" sabi niya saakin habang nakatalikod na ako sakanya.

Nagsisimula na kasi akong lumakad ng nagsalita siya eh.

Pero ung sinabi niya? W-What?!

Nabibingi na ba ako o sadyang tama yung narinig ko?

"Ba-bakit ka naman nagpa-paliwanag?" kinakabahan ako bigla.

bakit ang init? diba naka-aircon 'tong restaurant nila Dylan? bakit ganito nararamdaman ko parang hindi tama? bakit?----

"Hayley, ano ka ba syempre pamilya na din tingin namin sayo at sa lahat ng staff dito. that's what i meant for what i've said"

yun naman pala Hayley, kalma ka lang.

"Ahh.. ganun ba" pagkasabi ko nun tumalikod ako at nagkaharapan na kami.

Habang nakatitig ako sakanya, may iba talaga akong nararamdaman eh. May something na importante na dapat kong maalala pero hindi ko maalala.

Kilala ba kita Dylan?

Sino ka nga ba talaga sa buhay ko?

"Hayley, I'm so sorry"

Imbis na magulat ako, ang ginawa ko nag-bow ako sakanya at..

"Thank you, Dylan" sabay talikod at naglakad na talaga ako ng tuluyan.

Habang naglalakad ako papuntang locker room namin, nagisip isip ako.

Dylan, bakit mo ba ginugulo buhay ko? hindi kita kilala pero bakit ung puso't isip ko nagsasabi kilalang kilala kita.

Habang nakatayo ako sa harap ng locker ko hindi ko maiwasan i-untog ulo ko sa locker ko kasi parang nonsense ung mga pinagiisip ko kasi wala namang sinasabi sakin si mama na may kilala pala ako at si Dylan pa talaga yun.

The weirdest thing is kilala pa si mama.

"Anong iniisip mo dyan?"

Napahawak ako sa dibdib ko, nagulat ako! muntik na akong atakihin sa puso. Ang lalim siguro talaga ng pinag iisip ko ngayon hindi ko ma-imagine.

"jusko! nagulat ako sayo!" pagkasabi ko nyan, napatingin na ako sakanya.