Kan jij dat zijn?

kom maar op

PoV Floor

Tineke was naar huis gegaan, ze voelde haar niet goed. Ik maakte me heel veel zorgen om haar, Koen haar vaste werkpartner had iets vreselijks gedaan. En niemand kon hem dat vergeven, wie weet waar die twee nu zijn. Leven ze nog wel, hebben ze pijn? Vragen en vragen speelde maar door mijn hoofd, en op zijn tijd werd ik ook gek. Het kantoor stond ook helemaal op zijn kop, niemand wist hoe dit ging aflopen. Patrick kwam naar ons toe gelopen, en zei dan 'Floor, Femke. Ik had een anonieme brief gehad, en jullie twee namen staan erop. Dus ik heb zo'n vermoede dat die van de ontvoerders is'. Femke nam de brief voorzichtig aan, maar voor we die open deden, nam ze twee paar handschoenen uit de lade, wie weet kon het labo hier vingerafdrukken vanaf halen. We trokken beide de handschoenen aan, en ik scheurde voorzichtig de enveloppe open. Femke nam de brief eruit, en voor dat die naar het labo ging, las Femke hem voor 'beste Floor, Femke en de rest. Zoals jullie al weten hebben wij al Eric en Brigitte, zij zijn op een onbekende locatie, zodat jullie hen niet vinden. Floor jij zal de volgende zijn die we zullen vinden, en neem nemen. Reken daar maar op, jullie kunnen je niet voor altijd verbergen, en al zeker niet voor Koen. Hij kent namelijk alle onderduik adressen, dus dat gaat het ook niet worden. Je kunt je best gewoon overgeven, en meekomen met ons. En het zelfde geld voor Femke. Wij zullen niet rusten tot dat wij jullie twee hebben'. Ik wist niet wat ik moest denken, zou ik me gaan overgeven of niet. Maar dan wist ik wel hoe het met Brigitte en Eric was, maar aan de andere kant wilde ik het niet doen. Ik wilde de gene zijn die hen terug zou vinden, samen met Femke natuurlijk. Patrick nam de brief over, ook met handschoenen natuurlijk, en bracht die naar het labo.

drie uur later

De resultaten waren binnengekomen, maar er stonden geen afdrukken op de brief, zelfs niet van Koen. We hadden ondertussen ook gepraat met de chef, en zowel Femke als ik gingen ons laten vangen door hun, maar natuurlijk met een gps zender aan ons. Zodat we makkelijk terug gevonden konden worden. één uur later stonden we beide op straat, en meteen hadden we prijs. Een man met een kap, kwam op ons af. Maar hoe dichterbij hij kwam hoe meer hij op Koen ging lijken, en voor dat ik het besefte lagen we beide op de grond. Femke was buitenbewustzijn geraakt maar ik niet, ik hield hem voor de gek. Samen sleurde hij ons naar zijn auto, en legde ons één voor één er in. Ik nam zonder dat hij het zag, een zender uit mijn zak, en plakte die onder zijn zetel. Daar zou toch nooit iemand kijken, we reden zeker een uur verder en dan pas stopte wij. Hij wilde er zeker van zijn dat hij niet gevolgd werd, denk ik.