Kan jij dat zijn?

Echt?

PoV Eric

Het was nu al even heel ongemakkelijk stil, en Tineke was ook nog steeds niet terug. Ik wist nog steeds dat Brigitte mij iets wou vertellen, maar ik durfde het haar niet te vragen wat ze me wou vertellen. Eerlijk gezegd had ik gevoelens voor haar, en niet sinds dat we daar vast zaten, maar al sinds de dag dat we elkaar hebben ontmoet. Ik wist al van de eerste minuut, dat wij een heel goed team zouden worden, en hopelijk ook meer. 'Ik wil iets' zeiden we uiteindelijk tegen gelijk. 'ga jij maar eerst' zei ik tegen haar. 'Weet je nog, toen we daarbinnen vast zaten. Ik wilde je toch iets zeggen, maar toen werd alles zwart voor mijn ogen' vertelde ze me, ik knikte, en ze ging verder 'ja, ik wilde zeggen dat ik, ik...'.

PoV Brigitte

'Ik' zei ik nog, en toen nam Eric het over 'Ik heb gevoelens voor u'. 'Meen je dat echt?' vroeg ik nog aan hem, en hij knikte meteen met zijn hoofd. 'Dat wilde ik jou ook vertellen, die dag toen ik flauwviel' vertelde ik hem. 'Dus, betekend dat nu? Dat wij samen zijn?' vroeg hij. 'Ja, heel graag zelfs. Ik zou niets zo graag willen als dat wij samen zijn' zei ik tegen hem. Hij nam mijn hand vast, en zei dan ' niemand gaat tussen ons meer komen, zelfs niet die Koen'.

één maand later

PoV Eric 

Bri was nu een week terug aan het werken, dat het ging vrij goed met haar. Alleen soms nog wat nachtmerries, maar dat was normaal voor wat wij met ons vieren mee hadden gemaakt. Niemand wist van onze relatie af, zelf niet Tineke. Maar een van dees dagen gingen we het haar vertellen, maar ook alleen haar, de rest zou wel later komen. En laten we hopen dat de chef er goed op gaat reageren, want het laatste wat ik wil is dat we uit elkaar worden gehaald. Nu zaten we in de auto, gewoon wat rond te rijden tot dat ze ons zouden oproepen. Ik draaide de Konijnenstraat in, en net voor dat we aan de volgende straat kwamen zei Bri 'Kun je geloven dat we het al voor een hele maand verzwegen hebben tegen onze collega's en de chef, soms voelde ik er me slecht bij. Vooral omdat ik het tegen Tineke moet verzwijgen, normaal vertel ik alles tegen haar'. 'Ma schat toch' zei ik, ' je moet je toch daarvoor niet slecht voelen, geheimen moet je hebben, je kan moeilijk alles tegen iemand zeggen'.

terug op kantoor

PoV Tineke

Mijn shift zat er op, nu dat Koen al meer dan een maand in het gevang zit werk ik alleen, dat betekend oftewel alleen papierwerk of op patrouille gaan met Patrick. Ook ben ik al een keer op bezoek gegaan bij hem, maar telkens weigert hij mijn bezoek. Wat ik eigenlijk meer als normaal vindt, ik zou ook mijn vaste werkpartner niet meer durven aan kijken, als ik zo iets als hem zou gedaan hebben. Hij geeft gewoon met een wapen voor een van zijn eigen collega's gestaan, met de bedoeling om te doden. Brigitte haalde mij uit mijn gedachten, en vroeg  'kom je mee, onze shift zit er ook op'. Ik vond na dat Brigitte uit het ziekenhuis was, dat ze mee naar Eric is toe gegroeid. Normaal deden ze na het werk nooit iets samen , en dat vond ik vreemd. Maar meer vragen had ik er ook niet bij gesteld, want als er iets was wilde ik mij er niet mee moeien. Ik voelde me een verantwoordelijk voor hun ontvoering, en ook dat ik er niks kon tegen doen. Ik probeerde wat afstand te houden, en dat was maar misschien ook beter zo. Ik was zelfs aan het overwegen om naar een ander korps te gaan, ik kon het gewoon niet meer aan om de hele tijd bij hun in de buurt te zijn. Ik schaamde me soms zelfs voor wat Koen had gedaan. Niemand van ons kon hem vergeven. Ik stond op, en liep naar de kleedkamer, en pakte mijn spullen, en stak ze in mijn tas. Ik liep terug naar buiten, samen gingen we naar onze auto's. 'Heyy, Tineke is alles goed, je lijkt zo afwezig de laatste tijd?' vroeg Brigitte aan mij. 'Ja, het gaat wel. Ik moet er nog aan wennen, aan wat Koen allemaal heeft gedaan' zei ik tegen haar. 'Tineke, ik weet dat jij denkt dat het jou fout allemaal is. Maar is helemaal niet waar, jij kon er helemaal niks aan doen, dit was Koen zijn beslissing helemaal zelf. Hij heeft daar voor gekozen, niet jij hè' vertelde ze me. 'Je hebt gelijk, maar ik ben nu eenmaal zo, ik denk nu eenmaal zo' zei ik.