Kan jij dat zijn?

de tijd

PoV Robin

Ik en Tom zagen dat ons korps terug naar buiten kwam, en ze hadden wat mensen in de boeien geslagen. Waar onder andere ook Koen bij was, hij en de andere waren aan het manken. Het was precies of ze een wonde aan hun been hadden. Tom en ik ruimde alles op, en liepen dan naar de rest. Maar al snel had ik door dat Tineke er nog niet was, en ook Eric, Floor, Femke en Brigitte. 'Aziz' zei ik tegen hem, 'waar is de rest?'. Hij wist niet veel over de rest, maar zei wel waar in het gebouw ze waren. Ik en Tom liepen naar binnen, en onderweg kwamen we Tineke tegen die aan het rennen was. Ze was buiten adem, en zei van alles, maar geen van ons verstond er iets van. Uiteindelijk kon ik er uit maken, 'Brigitte, gevaar en ambulance'. Ze rende ons gewoon voorbij terug naar buiten, Ik dee teken naar Tom dat hij haar moest volgen. Hij rende er meteen achteraan, en ik liep door naar de rest. Ik zag Floor, Femke en Eric op de grond zitten, ze zaten rond Brigitte. Dat verklaart waarom Tineke zo aan het rennen was, er is iets mis met haar.

een aantal uur later

We zaten nu allemaal in de wachtzaal van het ziekenhuis, Floor, Femke en Eric waren al onderzocht. Met hun was er niks aan de hand, dat was al een goed begin. Maar dan kwam het andere gedeelte, Brigitte. De dokter was nog steeds bezig met haar, en dat duurde nu al meer als twee uur. Obi en Aziz waren al weg, samen met Floor en Femke. Floor en Femke wilde wat gaan slapen, en hadden gevraagd of er iemand mee wilde gaan, gewoon uit angst dat er weer zo iets zou gebeuren. Net nadat die vier waren vertrokken kwam de dokter, en hij had een gevreesde blik op zijn gezicht. Dit kan niet veel goeds betekenen dacht ik bij mezelf.

PoV Brigitte

Het gevoel van warmte rond mijn huid dat deed me goed. Ik was blij dat ik het terug warmer kreeg, de kou had lang genoeg geduurd. Rustig opende ik mijn ogen, en keek rond. Eric zat rechts van mij, en Tineke zat links. Ik lachte en dacht 'Het is Tineke gelukt om ons daaruit te krijgen'. 'Hey, hoe voel je je?' vroeg Tineke aan mij. ' het gaat wel, ik heb het alleen nog wat koud' zei ik tegen hun. 'Ik ga even wat te drinken halen' zei Tineke, 'Iemand die iets moet hebben?'. Ik schudde mijn hoofd, en Eric ook. Ze stond op, en verliet de kamer. Nu was ik nog alleen met Eric, dat vond ik niet erg. Alleen hoopte ik dat hij was vergeten dat ik nog iets wou zeggen, dat was zo stom van mij om toen te beginnen, en het was het slechtste moment ooit. 'Ik ben blij dat je terug wakker bent' zei Eric. Ik lachte naar hem, maar het was een lach die heel nep was. Ik ben nog steeds heel bang van toen, en ik wilde het niet laten merken, maar dat was dus moeilijkere dan ik dacht. 'Brigitte, je moet geen bang meer hebben, we hebben al die mensen op gepakt die dit ons hebben aan gedaan' zei hij tegen mij. Hij kende me echt veel te goed, en dat haatte ik soms. Maar ik geef eerlijk toe, ik zie hem wel zitten, om een relatie mee te beginnen. Maar weet ik of hij dat wel ziet zitten, daar heb ik een heel duidelijk antwoordt op 'nee'. Ik heb het hem nog nooit gevraagd, en of ik het ooit zal doen, weet ik ook niet.