Aşka Tutkun Çocuk | Tutkun Serisi II

A.T.Ç | 21.Bölüm

Merhaba gece kuşları! 😄

Yine yeni bir bölümle birlikteyiz. Biliyorum bölümlerin geç geldiğini düşünüyorsunuz ama maalesef haftada sadece bir bölüm atma şansım oluyor o da genelde hafta sonları geliyor.

Sizler Wattpad'de okuyarak vakit geçirdiğiniz için bölümlerin daha hızlı gelmesini bekliyorsunuz ama bir bölümü tamamlamak 6-7 saati alıyor bir de okul, özel hayat derken daha da gevşiyor bu zaman...

Bunları açıklıyorum çünkü gerçekten sabırsızlıkla bölümü bekleyen insanlar var, sonuçta burası YouTube gibi para kazanılabilecek bir platform değil sadece insanların kafa dağıtması için yazabildiği özgür bir platform, umarım beni anlayabilmişsinizdir. ♥

Artık bölüme geçelim...

Multimedya: Bölümden bir kare + Aldatıldık - Rengin 🌸

Bölümün etiketi; #yalanüstüneyalan

*İyi okumalar*

Defne'den

Gün alır sessiz, büyür yanımda
Her adım, her anımda
Gün olur sensiz
Utanıp olmaktandan
Bilerek yanarım aslında
Güler bana...

Kulağıma ulaşan ses kanadı kırık bir kuş kadar çaresiz ve yorgun hissettirmişti.
Sanki bir daha uçamayacakmış gibi...
Yastığa damlayan gözyaşlarım tekrardan uçamayacağımı gösterdiğinde fısıltım tüm geceyi sarmıştı.

"Ağladığım gece yarısı
İnsanlığın garip sancısı
Belki de biz
Öğrenmeliyiz
Belki de biz
Sevmemeliyiz..."

Kalbim hiç sızlamadığı kadar sızlarken bu sancı ebedi bir aleve dönüyordu. Öyle yakıyordu ki akan gözyaşlarım bile dindiremiyordu. Aklım durmuştu ve hissettiğim tek şey kalbimin acısı olması aldığım nefese zor geliyordu.

Bu kadar yakması normal miydi?

Aşık olduğumu sandığım adama hissetmem gereken öfke nerdeydi? Kalbim öyle yanmıştı ki artık ne aşktan bir iz vardı ne de öfkeden... Yavaş yavaş kalbime işlediğim adamın izleri bedenimden hızla kazılırken tek hissettiğim büyük bir boşluktu.

4 yıl... Bu koca 4 yılda saklanan gerçeği nasıl saklardım?

Yatağa yapışan bedenimi doğrulttuğum an dışardan gelen gürültüyle irkildim. Gecenin bir yarısında eve girecek tek kişi abim olabilirdi. İki gündür ortada olmayan abimin bu gürültülü girişiyle bir sorun olduğunu anladım. Çıplak ayaklarımı mermer zemine indirdiğimde içim titremişti. Uzun saatlerdir yatağın içinde olmanın verdiği uyuşuklukla omzumu ovuşturdum. Akan gözyaşlarımı sildiğim gibi odadan çıktım. Merdivenlerden aşağı sessizce inip abimin odasına girdiğimde karanlık odada ses seda yoktu.

Oysa kapının açıldığına emindim. Karanlık odayı görmek için ışığı açtım. Görmeye pek alışık olmadığım manzara bakarken yatağın kenarına çöken bedene ilerledim.
Abim duvara başını dayamış öylece karşındaki boş duvara bakıyordu. Gözlerinin önüne düşen sarı perçemleri mavilerini kapatmıştı ama orada gizlenen sorunu görmemek imkânsızdı. Tek kelime etmeden her zaman yaptığım şeyi yaptım.
Geceliğimi düzeltip yanına oturduğumda bana bakmamıştı bile. Çünkü biliyordu yanına sadece benim cesaret edip gelebileceğimi...