Aşka Tutkun Çocuk | Tutkun Serisi II

A.T.Ç | 52.Bölüm | Part 1

Uzak diyarlardan herkese merhaba!

Bi gittim dönene aşk olsun 😅

Neyse bundan sonra belki de olmaaaz neden mi bundan ⤵

➡ Oy (1000+) yani en az bin oy :)

➡ Yorum (1000+) yani en az bin yorum :)

➡ Takip (Wattpad hesabımı takip etmediğinizi fark ettim) bunda sınır yok :)

Bunun nedenini bölüm bittikten sonraki sohbet kısmından anlayabilirsiniz :)

Buraya da koyayım da sohbet bölümünü okumayanlar da görsün 😂

Neyse sizi çok oyalamayacağım hadi okuyunda sohbet bölümünde buluşalım 😘

...

Multimedya: bölümden bir kare 💧+ O Ben Olamam - Mavi Gri 💙♥

Bölümün etiketi; #değişim

*İyi okumalar*

Ezel'den

Bana uzunca bakan mavilerden gözlerimi kaçırıp elimdeki kahve kupasına baktım. Evren keskin mavilerini inatla üzerimden çekmeyince ortamdaki saçma sessizliği bozmak zorunda kaldım.

"Tamam ne soracaksan sor"

Pes etmiş halimle sırıtışına göz devirdim. Hamilelik skandalını bir şekilde halletmiş ve Karahan'lar apar topar gitmişlerdi. Kerem benim de onlarla gelmemi istesede babamı sakinleştirmek için kalmayı tercih ettim ama keşke gitseydim.

Çünkü başımda bir akbaba vardı.

Evrem dağınık sarı saçlarını karıştırıp elindeki yüzüklere baktı. "Azra ve o Çağatay mıdır Çınar mıdır ne halta ne zamandır birlikte?" Beklediğim soruyla elimdeki kahve kupasını masaya bıraktım. Ellerimi birleştirip koltuktan doğrulurken derin bir nefes almayı da ihmal etmemiştim, bakarsak uzun bir konuşma olacak gibiydi.

"Evren, Azra Çınar'a aşık."

Mavi gözlerinden ne düşündüğünü anlayamıyordum. O kadar karmaşıktı ki çözmek imkansızdı. Bir anda koltuktan kalkıp etrafında dönmeye başladı. Eli çenesine giderken mavileri beni buldu.

"Onların ilişkileri kumdan kaleden farksız, tek bir darbe yeter de artar. Ah sanırım o darbeyi de atmak bana düşüyor."

Bu çocuk benim ne dediği mi duymuyor muydu?

İşaret parmağını bana doğru uzatıp "sen de bana yardım edeceksin" dediğinde o an büyük bir kahkaha attım. Evet, bu çocuk manyaktı. Ayağa kalktığım gibi karşısına geçtim. "En yakın arkadaşıma niye bunu yapayım Evren? O Çınar'la mutlu, buna alışsan iyi olur." Mavi gözleri sakinliğini her zaman ki gibi koruyordu. O hep böyleydi ne hissettiğini göstermezdi.

Azra'ya aşık olduğunu bile bir gece tesadüfen öğrenmiştim. Azra'nın bizde kaldığı bir gece sabaha kadar onu izlediğine şahit olmuştum. Gözünü kırpmadan izlemiş, gündoğumuna kadar başında beklemişti.

"Ezel, ben ondan vazgeçemem sende biliyorsun elimde olsa onu bırakıp gitmezdim, mecburdum."

Kendisi bile olaydan bahsetmezken tekrardan konunun açılmasıyla gözlerim doldu. "İyisin artık, sen savaşı yendin." Evren gülüp bana sarıldığında kollarımı beline sardım.

"Evet kanseri yendim ama Azra'yı kaybettim."

Yüreğimde hissettiğim sızı canımı yakıyordu. Kimse bilmiyordu sadece ben biliyordum, kimseye söylememem için yemin ettirmişti. Elimden geldiğince ona destek olmuştum ama yeterli olmamıştı. Belki Azra bilseydi, şuan her şey daha farklı olabilirdi.