-6-
Hızla kardeşimin yanına gittim.Ağlamamak için kendimi tembihledikten sonra kapıyı açıp baş ucuna oturdum.Meraklı gözlerle bana bakıyordu.
"Rüzgar,iyi misin? Çok korktum seni bidaha göremiycem diye.Bitanem benim."
"Abla ben iyiyim.Asıl annemle babam nasıl?"sorduğu soruya ne cavaş vericektim ben şimdi?Durup biraz düşündüm.
"Niye cevap vermiyorsun? Yoksa onlara bişey mi oldu?"diyerek ağlamaya başladı.Zavallı kardeşim.
"Hayır onlara bişey olmadı.Sadece hala yoğun bakımdalar.Ama seni kurtardılar.Onları da kurtarıllar merak etme sen. Hadi uyu bende odama gidiyorum.Bişey olursa teyzemler burda hoşçakal."yanağına sulu bir öpücük indirerek odadan ayrıldım.Teyzem de beni bekliyordu zaten.
"Herkes kafeteryada hadi gel bizde gidelim.Bişey olursa hemşireler burda merak etme Rüzgarı."ikna olarak kafeteryaya gittik.
Teyzemin dediği gibi herkes burdaydı.Derin bir sohbetin içine dalmışlardı ve üzgün görünüyorlardı.
Teyzemle birlikte biraz daha yaklaşarak kafeterya kapısı açtığımızda duyduğum cümleyle beraber olduğum yerde kaldım.Kımıldayamıyordum.Sanki her yerim tutulmuş gibiydi.İçimden bi tek ağlayıp feryat koparmak geliyordu ama kendimi bunu yapamıycak kadar halsiz ve yorgun hissediyordum.
Tıpkı bir ruh gibi...
