-7-
İnanmak istemiyordum.Buşey olamıycak kadar korkunçtu.Bütün aile kapı açılınca bana döndü ve susutular.Neden susuyolar ki? Çoktan duydum işte duydum "Babam ölmüş." Kısık sesle söylediğim halde herkesin duyduğuna emindim.Sesizce ağlamaya başladım.
Göz yaşlarım birer birer süzülüyordu ,yanaklarımdan.Öğle garipti ki hayat sanki bir oyunmuş gibi.Ölüp baştan oynuyordun.En baştan.Şimdi babam ölmüştü ve ben birinci levelden hayatıma tekrar başlıycaktım.
Düşüncelerim sessiz ağlamama engel oluyordu.Artık hıçkırarak ağlıyordum.Boğazım parçalanacak gibi geldiği halde bağırmayı sürdürüyordum."BABA,BENİ NASIL BIRAKIRSIN!"
Herkesin gözlerinde ortak bir duygu vardı:Acıma.Hayatımda ilk defa insanlar bana cıyorlardı.Ama beynim onları düşünemeyecek kadar dolu ve yorgun vücudumsa bitkindi.
Sanki o cümleyi duyduğum an biri beni kalbimden bıçaklamıştı ama beni bıçaklayan kişi beni öldürmek değil,canımı acıtmak istiyordu.Bu yüzden de bıçağı çıkartıp,saplıyordu.Tıpkı bi döngü gibi.
Elinde iğneyle gelen hemşireyle susup kollarımı ona sardım.İğneyi batırdığı için sakinleşiyordum ve uykum geliyordu.
"Doktorlara söyle hemşire teyze bare anneme iyi baksınlar."Gözümden düşen yaşla hemşirenin kollarına yığılmışım.
Sakinleştiricinin etkileri ne diyebilirim ki?
Bölümler kısa çünkü kafam da uzun bi kurgu yok ve ben bi kitapta bölümlerin uzun olmasını seviyorum.Yani bölümleri uzatıp finale daha zaman bırakıyorum.Ama bunu sizi sıkmayarak yani az az yazarak yapıyorum.
Lütfen vote ve yorumları ihmal etmeyin! :**