Multimedya:Güneş
-11-
İnsanlar birer birer dağılmaya başlamıştı.Her giden insan gibi biri daha "başınız sağ olsun."dedi.İşte tekrar duymuştum o sözü.Bugün kaç kere duyduğumu sayamıyacak kadar.
Nedenini bilmiyordum ama ben her o sözü duyduğum da üzülürdüm.Eskiden de böyleydi bu şimdi de.O zamanlar üzülmekle yetinirdim.Şimdi ise üzülmekle yetinemiyordum.Her duyduğumda ağlıyordum.Ben hak etmemiştim bu hayatı.Kimse hak etmemişti bu hayatı.Ne annem,ne babam,ne kardeşim,ne de ben.
"Güneşcim.Artık yapılacak birşey kalmadı canım.Enişten istersen seni eve götürsün dinlen biraz.Bizde zaten buraları toparlayınca gelicez."Gülümsemesinin arkasında ne fırtınalar koptuğunu bildiğimden sesimi çıkartmadan başımı salladım.
Babama,anneme yakışır bir şekilde eşyalarımı toparladım,evin her köşesinden.(Keşke kalbimin parçalarını da toparlamak mümkün olsaydı.)Ayakkabılarımı giyidim,bağcıklarını bağlamadan sonra da arabaya bindim.Arkamdan eniştem de bindi.
Yol boyunca hiç konuşmadan teyzemlerin evine vardık.Yine aynı usullukla indim arabadan.Yürümeye başladım kapıya doğru.Kapıya vardığımda eniştemin neden gelmediğini merak ettiğimden ona doğru baktım.
Kesik ve bir o kadar da güçsüz çıkan sesimle "S-sen neden gelmiyorsun enişte?"Yüzüme doğru baktı mahçup bir şekilde.İşte o zaman anladım o bakışlardan.Beni yarı yolda bırakacağını "Ben bi babaannenin evine gideyim mi kızım?bir ihtiyaçları falan olur bana."
Sorunun hiç bir noktası ilgimi çekmemişti.Yalnız 'KIZIM'bölmü dışında.Bana kızım demesine inanamayarak...
