-8-
Uyanmam uzun sürdü.Uyandığımda hastane odamdaydım.Son aklıma olanlar geldi.İnşallah rüyadır diye düşünürken de içeri Rüzgar girdi.Masum ve kırgın gibiydi.
"Abla bişey oldu ve kimse bana söylemiyor.Noldu söyle lütfen!"adeta bana yalvarıyordu.Ama ne olmuştu ki?
"Ne olduğunu bilmiyorum Rüzgarcım."
"Senden bahsediyolardı.Dün çok ağlamışsın kafetaryada.Ne oldu abla?"bi dakka yani onlar rüya değilmiymiş?aman allahım şimdi ben bunu Rüzgara nasıl anlatıcam ki?
"Şöyle otur bakıyım."biraz kayarak yanımı gösterdiğimde itiraz etmeden oturdu.Canım benim.Ama söylemezsem büyüdüğünde daha çok kızar.Hem elinde sonunda öğrenicek
Derin bir nefes alarak söze başladım.
"Biliyorsun ki her canlının yaşantısı bir süre sonra biter.Ve öteki dünyada daha güzel bi hayata başlar.Herşey burdakinden daha güzel olur.Hiç canı acımadan ölür ve hep yukardan sevdiklerini izlerler.Rüzgarcım babamın yaşantısı bitti.Yani o artı öteki dünyada yukardan bizi seyredicek."
Anlamamış gibiydi.Donuk ve ifadesiz bi suratla bana bakmaya devam ediyordu.
"Babam öldü mü?"söyledikleriyle beraber hem ben hem de o ağlamaya başladık.Birbirimize sarılarak ağlıyorduk.
O kadar zor bir durumdaydık ki.Ya annemiz de ölürse yani o zaman biz naparız? Kim bakar ki bize?belki de sokağa atarkar.Teyzemler veya babaannemler bakmaz ki.Onlarında maaşları anca onlara yetiyor.Birde bizi mi doyuracakalar?
Düşüncelerim için de boğuluyordum.Ama hala tükenmek bilmeyen göz yaşlarım vardı.
Rüzgar yarım saat ağladıktan sonra uyuya kalmıştı ama hala uykusunda bile içini çekiyordu.Bense kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum.
"Dualarımız seninle anne.Sana ihtiyacımız var."
