«Μίλησε μου για τους δικούς σου..» του είπε ύστερα από λίγη ώρα.
«Τι θέλεις να σου πω», της είπε ενώ την έσφιξε περισσότερο πάνω του.
«Η γυναίκα στο πορτραίτο είναι η μητέρα σου;»
«Ναι, εκείνη είναι»
«Πόσο καιρό έχεις να τους δεις» του είπε και τον κοίταξε τρυφερά.
«Έξι χρόνια»
«Τι έγινε» του είπε ενώ τον κοίταξε γεμάτη κατανόηση.
Ο Ρόις για μια στιγμή χάθηκε στη γλύκα των ματιών της.
«είχαμε μια διαφωνία με τον πατέρα μου, εκείνος ήθελε να παντρευτώ και να ασχοληθώ με την περιουσία μας. Εγώ όμως ήθελα να δω τον κόσμο, να ταξιδέψω. Ένιωσα να ασφυκτιώ. Κάποια στιγμή μαλώσαμε άσχημα και εγώ έφυγα.»
Η Μυρτώ τον φίλησε τρυφερά στον ώμο.
«Και δεν ξαναμιλήσατε από τότε;»
«μόνο με τη μητέρα μου. Στέλνουμε γράμματα ο ένας στον άλλο.»
«πως νιώθεις που θα τον συναντήσεις;» τον ρώτησε με αγωνιά για εκείνον.
Ο Ρόις συγκινήθηκε από το τρυφερό ενδιαφέρον της.
«Δεν ξέρω» της είπε και τη φίλησε. «θα δείξει τι θα συμβεί όταν συναντηθούμε. Εσύ όμως μην σκοτίζεσαι με αυτά», της χαμογέλασε ενώ άρχισε να τη φιλάει ξανά.
Ύστερα από ώρα και ενώ είχαν κάνει έρωτα, ήταν κουλουριασμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
«Τι λες θες να ανέβουμε στο κατάστρωμα;» της είπε και τη φίλησε τρυφερά στο λαιμό.
«Είναι ανάγκη...», του είπε και τεντώθηκε στην αγκαλιά του.
Αφού ντύθηκαν με δυσκολία, καθώς την πείραζε συνεχώς, ανέβηκαν στο κατάστρωμα. Η Μυρτώ φορούσε ένα αντρικό παντελόνι και μια αντρική μακριά πουκαμίσα με γιλέκο για να κινείται πιο άνετα στο πλοίο.
Ο Ρόις την ξενάγησε και της έμαθε πώς να στρίβει το τιμόνι και να βλέπει από τα κιάλια του.
Η Μυρτώ ένιωθε ότι ζει σε ένα όνειρο, αφήνοντας πίσω της, τις άσχημες αναμνήσεις. Ένιωθε ξανά ελεύθερη, καθώς ο άνεμος της χάιδευε το πρόσωπο και τα μακριά μαλλιά της.
Όταν νύχτωσε, ξάπλωσαν σε ένα κουβάρι με σχοινιά και χάζευαν τα αστέρια. Ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής της. Όταν αργότερα πήγαν στην καμπίνα, έκαναν έρωτα τρυφερά, φθάνοντας ο ένας στην ψυχή του άλλου.
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ύστερα η Μυρτώ αποκοιμήθηκε.
Ο Ρόις ήταν ξαπλωμένος στο σκοτάδι με τη Μυρτώ κουλουριασμένη στην αγκαλιά του. Η αναπνοή της, ήταν απαλή και σταθερή και το κορμί της ζεστό πάνω του.
Μακάρι να μπορούσε και εκείνος να κοιμηθεί. Τι θα έκανε μαζί της! Δεν ήταν αυτό το σχέδιο του, κι όμως είχαν έρθει τα πάνω κάτω. Γιατί τη χρειαζόταν, όπως χρειάζονται το νερό, έτσι την είχε ανάγκη για να μπορεί να συνεχίσει να αναπνέει.
Πως τα είχε κάνει έτσι! Υποτίθεται θα έπρεπε να την έχει ήδη βαρεθεί, κι όμως κάθε μέρα δενόταν περισσότερο μαζί της. Το τρυφερό της ενδιαφέρον τον είχε συγκινήσει τόσο που είχε αγγίξει την ψυχή του. Ήταν τόσο τρυφερή και γλυκιά, του δινόταν τόσο απόλυτα κάθε φορά.
Τι θα έκανε τώρα που θα γύριζε σπίτι του. Δεν θα μπορούσε μα την κρατήσει για πάντα, γιατί για πόσο θα μπορούσε να διατηρήσει κρυφή τη σχέση τους. Ακόμα περισσότερο τον ανησυχούσε πολύ το γράμμα που είχε λάβει. Τι ήταν τόσο επείγον που έπρεπε να επιστρέψει αμέσως!
Την άκουσε να αναστενάζει στον ύπνο της και την ένιωσε να κολλάει πάνω του. Τη φίλησε τρυφερά και ένιωσε επιτέλους να χαλαρώνει στην αγκαλιά της.
Τώρα ήταν εδώ μαζί του και αυτό είχε σημασία. Θα έβλεπε πως θα αντιμετώπιζε την κατάσταση στο μέλλον....
