Sosyal Deney

64

Kapıya sertçe bir tekme geçirdim. "Aç şu kapıyı!" diye bağırırken Selen de hemen yanımda durmadan zile basıyordu.

Birden kapı açıldı. Nazlı başındaki havluyla bize bakarken omzundan itekleyerek içeriye girdik. Selen arkamızdan kapıyı kapatırken, Nazlı'nın kolundan tuttuğum gibi kendime çektim.

"Sen kim olduğunu sanıyorsun?" diye fısıldadım direkt gözlerine bakarken.

Şaşkınlıkla gözleri irileşirken kafasındaki havluyu atarak saçlarına yapıştım. Islak saçlarını çekerken acıyla inledi.

"Sen kimsin de aileme ait bilgileri yayıyorsun!" diye bağırdım suratına doğru. "Kimsin sen!"

"B-ben..." diyecek oldu ama Selen kolundan tutup kendisine çekmesiyle suratına yediği tokatla sustu.

"Seni içimize aldığımız günün Allah belasını versin ya!" diye bağırdı Selen. "Destek oluyor dedik be!"

Sertçe kolunu bırakırken vestiyerdeki vazoyu alarak ayağının tam önüne attı. "Çukurumuzu kazıyormuş!"

Gözlerimi kıstım. "Bunu yapmayacaktın Nazlı."

Öfkeyle soludu. "Sen Mirza'ya anlatırken iyiydi!" diye bağırdı.

Şaşkınlıkla gülerken başımı iki yana salladım. "Aynı şey mi?" dedim bitkinlikle. "Aynı şey mi!"

Bağırmamla irkilirken tam karşısına geçtim. "Sen kadar karakter yoksunu birisi olsaydım eğer..." Acıyormuş gibi baktım. "Canını yakacak çok kozum olduğunu biiyorsun."

"Yapma!" diye fısıldadı telaşla.

"Değmezsin zaten." Acıyarak ona baktım. "Çok yazık, insanlığın kalmamış senin. Birde dostum diye geziyordun." Alayla gülerek geri çekildim.

"Yaşattığın acının en ağırını yaşa, Nazlı. Bu kırıklığımızın, toz haline gelecek şekilde yaşa."

Hızla evden çıkarken Selen'in bağırma sesi geldi ama umursamadım. Bahçenin kapısında bekleyen Batı'ya doğru hızla yürüdüm ve kollarımı bedenine sararken gözyaşlarım çoktan akmaya başlamıştı.

Bir bölüm daha gelecek.