Naamloos

Naamloos I

Waar menig ander mens op een woensdag moet werken, zat Eva van Dongen deze morgen te genieten in het lente zonnetje van een vrije dag. Na de neonazi zaak werd ze wel weer op actief gezet, omdat Hoeben vond dat het ook veiliger zou zijn voor de rest van het korps. Toch had ze nog een paar dagen vrij gekregen om bij te komen van de klappen die ze had gehad. Zelf vermoedde ze dat Hoeben's achterliggende gedachte van de vrije dagen een combinatie was van de klappen en de dood van Frank, maar ze was er niet over in discussie gegaan.

Ondanks dat ze in Maastricht was opgegroeid, kon ze er nog steeds niet bij hoe mooi en rustig de stad soms kon zijn. Hoe dicht de stad bij de natuur is, wat best handig kan zijn als je er even tussen uit wilt om na te denken of gewoon voor de rust.

Natuurlijk worden deze mooie momenten altijd verstoord, is het niet door mensen die er niet dezelfde waarde aan hechten als jij, dan is het de telefoon wel.

"Van Dongen" antwoordde Eva met een zucht toen ze zag dat het telefoontje van het bureau afkwam. Ze wist dat er een aantal voorwaarden aan haar vrije dagen vast zaten. De woorden van Hoeben kon ze zich nog zo voor de geest halen, in geuren en kleuren. "Onthoudt wel, Eva, als er een noodgeval is, moet je oproepbaar zijn. Kortom blijf gewoon in Maastricht." Blijf gewoon in Maastricht. Alsof dat alle problemen zou op lossen. Overal in Maastricht kleefden herinneringen. Of ze nu waren van dingen die ze met Frank had gedaan, of andere incidenten tijdens haar werk, of sinds kort met Floris, het waren stoorzenders als probeert je leven op een rijtje te zetten.

"Ja, ik kom er aan. Geef me tien minuten." Met een volgende zucht legde ze neer en liep naar de bar om haar ontbijt af te rekenen. "Geniet ik een keer van mijn vrije dag, en ben ik zo ver dat ik me een keer zo heb in gesteld dat ik niet hoef, en daarbij niet te vergeten dat ik niet wil werken, hebben ze me nodig" zei ze tegen de barman. "Hoeveel krijg je van me?" Ze rekende snel af en verliet het terras van Chalet Bergrust op weg naar haar auto.

---

"Hey, Eva. Wat doe jij hier? Het is morgen pas donderdag" zei Wolfs, terwijl hij nog half gebogen zat over een proces verbaal van een eerdere zaak. Een opluchting was wel op zijn gezicht te zien. Een paar dagen op pad met een tijdelijke partner is af en toe wel leuk voor de afwisseling, maar hij zou niets liever doen dat gewoon weer met Eva aan de slag gaan. Helemaal na wat er was gebeurd in de groeve bij de ENCI afgraving met de bom. Hij vertrouwde simpelweg iemand anders haar leven niet toe.

"De plicht roept. Wat anders? Dacht je dat ik speciaal voor jou hierheen kwam?" antwoordde ze met een grijns op haar gezicht. Een lach kon ze niet onderdrukken toen Wolfs net deed of ze hem diep in zijn hart had geraakt. "Zou je willen of niet. Hoeben belde me. Een of ander noodgeval." Ze liep meteen door naar het kantoor van haar baas, met Wolfs op haar hielen.

"Zeg me alsjeblieft dat dit de moeite waard is om mijn vrije dag te verstoren." Hoeben keek verbaasd op toen hij hoorde wie het zei.

"Dat ben ik niet gewend van je, Eva. Ik dacht dat je weer aan het werk wilde omdat je thuis jezelf in de weg zat." Eva fronste haar wenkbrauwen. "Maar goed, om tot de kern van de zaak te komen. Er is een paar dagen geleden een lijk gevonden in een van de flats langs de President Rooseveltlaan."

"Gewoon een dooie? En daar moet Eva speciaal voor naar het werk komen?" Wolfs was lichtelijk geïrriteerd omdat hij aan Eva kon zien dat ze lichtelijk vermoeid was.

"Als je me mijn verhaal laat afmaken, Wolfs, dan zul je merken dat het wel iets meer is dan 'gewoon een dooie'." Eva zuchtte. Ze wist dat Floris het goed bedoelde, maar ze was zelf goed in staat om haar eigen boontje te doppen. Daarnaast als Hoeben bij elke zin onderbroken zou gaan worden, schoot het ook niet echt op.

"De technische recherche heeft onderzoek gedaan op het plaats delict, zoals gewoonlijk, maar ondanks dat ze nog niet weten of het een zelfmoord of een misdrijf was, hebben ze wel iets ongewoons gevonden." Wolfs dreigde zijn mond open te doen, maar Eva sloeg snel haar hand voor zijn mond.

"Nu niet ja?" Lichtelijk beledigd keek Wolfs haar aan, maar hield zijn mond. Hoeben besloot door te gaan met zijn verhaal.

"Naast het DNA en de vingerafdrukken van het slachtoffer zijn er van twee andere mensen ook genetisch materialen gevonden. Ze hadden het bewijs door de archieven laten gaan en er kwam voor een van de sets een ongewone uitslag uit. Het behoort tot een meisje dat 16 jaar geleden is gekidnapt op 4 jarige leeftijd en waar de politie het spoor van bijster was. De zaak is een jaar na het misdrijf onopgelost gesloten. De landelijke recherche heeft interesse in de zaak, maar aangezien het in Maastricht is gebeurd en de zaak nog niet te groot wordt voor ons, mogen jullie hier mee aan de gang. Begin maar met een buurtonderzoek. Hier is het dossier van de zaak rondom het verdwenen meisje. Ik wil voordat jullie vanavond naar huis gaan, een verslag hebben van wat jullie te weten zijn gekomen plus wat jullie volgende stappen zijn." Eva pakte triomfantelijk het dossier aan en verliet het kantoor.