Naamloos

Naamloos XLIV

Met alle vuile vaat weer schoon op z'n plek te hebben gezet, was Wolfs in dubio: wachten op Eva totdat ze thuis zou komen, of doen wat ze had gezegd, doorgaan met zijn dag. Het telefoongesprek tussen hen eerder, had hem ergens gerustgesteld. Met die reden besloot hij om naar de kennelhouder te gaan, zoals hij had afgesproken eerder in de week. Eva's gezelschap zou in dit geval een bron van entertainment kunnen zijn, maar hij wist ook wel, dat ergens, hij haar daar niet gelukkig van zou maken.

Een laatste blik wierp hij door de keuken heen voordat hij zijn jas pakt en De Ponti verliet.

---

Met haar blik op oneindig hing ze over de reling uitkijkend over de Oehoevallei in de afgraving van de ENCI. De voorjaarszon scheen heerlijk op haar gezicht en met het geluid van de fluitende, vrolijke vogels die druk bezig waren met het bouwen van hun nestjes, op de achtergrond, voelde Eva een gevoel van rust, die ze in tijden niet had gevoeld. Een gevoel van rust, waar ze ergens, na een nogal enerverende ochtend, niet van had durven dromen op deze korte termijn. Waar ze niet eens de tijd voor had om op te hopen dat ze deze momenten weer zou mogen beleven.

Ze sloot haar ogen en liet haar overige zintuigen de omgeving en de natuur opnemen. Elke bocht en straat in Maastricht - en omgeving om dan heel eerlijk te zijn - bevatten meer herinneringen dan dat ze zich tot nu toe had beseft. Niet alleen slechte, maar ook zoveel goede; het rondstruinen over de berg (en soms ook stiekem door) met Maurice, de middag die ze recentelijk met Wolfs bij Slavante had gehad, de broodjes die ze regelmatig op het Vrijthof gingen eten, de shop tripjes met Marion waar ze zich zo nu en dan mee naar toe liet slepen door haar collega. Plekken kunnen goede en slechte herinneringen bevatten, maar een balans van de twee maakt het leven waard om te leven. Als een van de twee zou missen, kan je je leven dan tot het uiterste beleven, vroeg ze zich af.

Ook deze vallei, waar ze zo vaak van kan genieten, was onderdeel van Wolfs' reddingspoging toen Cavaier haar had gevangen in een van de gangen onder haar. Als hij een minuut later was geweest, dan had ze hier nu niet gestaan. Dan was alles anders geweest. Een schaduw kroop over haar gezicht, en ze opende haar ogen. De zon was verdwenen achter enkele kleine wolken die in de minderheid waren in een verder blauwe lucht.

---

"Dus ze maken het verder allemaal goed?" vroeg Wolfs aan de kennelhouder. Hij had een rondleiding door het complex gekregen en was voorzien van informatie over de manier van het opvangen van dieren die door justitie in beslag waren genomen.

"Lichamelijk zijn ze er allemaal aan de beterende hand. Het gedragsonderzoek is nog niet bij alle honden voltooid. Gelukkig zijn het over het algemeen nog allemaal jonge honden. Jonge dieren zijn over het algemeen makkelijker te corrigeren in hun gedrag, dan ouderen. Vergelijk het met het afleren van slechte gewoonten die je al jaren doet. Dat is ook niet altijd even makkelijk," vertelde Maarten, de eigenaar van de faciliteit, gepassioneerd. Hij opende een deur. Deze was nog niet half open, maar een enthousiast geblaf van verschillende honden kwam hun kant op. "Etenstijd hebben ze altijd zo door," zei hij lachend. "Vindt u het erg om even te helpen?" Wolfs knikte zijn hoofd van niet en liep achter Maarten aan. Uit een andere ruimte haalde hij een grote kar met allemaal verschillende bakken met eten. "Een goede voorbereiding is vaak het halve werk," zei hij, toen hij Wolfs' blik over de kar zag glijden. "Ik ben vaak alleen met voeren, dus dan is dit het handigste."

Samen brachten ze de bakken naar de hokken waar de honden verbleven. Elke hond liet zijn eigen persoonlijkheid doorschemeren in de manier waarop ze - de ene ongeduldiger dan de andere - aan het wachten waren op hun portie.

"Deze is heel erg rustig," zei Wolfs. De hond in kwestie zat halverwege haar hok, te wachten, smakkend en geeuwend.

"Het is al stukken beter dan een paar dagen geleden. Ze weet nog niet goed wat ze met de situatie aan moet. Daardoor tonen ze vaak oversprong gedrag zoals bijvoorbeeld het geeuwen. Het lichaam en de geest zijn in dilemma. Als de dieren zichzelf kalm kunnen houden, maken ze over het algemeen de juiste keuze steeds sneller."

"De juiste keuze?" vroeg Wolfs hem niet begrijpend.

"Als het lichaam en hun instinct wint, kan het zogenaamd rood voor hun ogen worden en zullen ze zichzelf verdedigen. In andere woorden, ze gaan dan vaak in de aanval en is de kans dat ze zullen bijten zeer reëel."

"En zij?" Wolfs wees naar de rustige hond.

"Ze heeft nog geen indicatie gegeven om ooit aan te vallen. Het is natuurlijk nooit uit te sluiten, maar eigenlijk is het een heel zachtaardige, maar onzekere hond." Maarten deed voorzichtig de deur open van het hok van de hond en zette de voerbak rustig neer. Pootje voor pootje kwam het dier dichterbij, al ruikend aan de bak, voordat ze begon te eten.

"Wat voor iets is het? Ik kan het ras niet thuisbrengen?" Het merendeel van de andere honden waren duidelijk onderdeel van de breedschedelige rassen, die ook het meest voorkomend zijn bij hondengevechten.

"We denken een boxer gemixt met een herder. Boxers zijn sowieso over het algemeen grapjassen en echte gezinshonden. Daar zal ze een groot gedeelte van haar karakter wel van hebben meegekregen." Maarten zette de bak in het volgende hok neer. "We hebben haar Izmira genoemd."

"Is het mogelijk dat ik een van de honden een keer meeneem naar de bossen om te wandelen?" vroeg Wolfs uit het niets.

"Ik kan wel even overleggen?" antwoordde Maarten. "Het is normaal niet de bedoeling, maar het onderzoek over de honden zelf zijn, op de assessments voor mogelijke herplaatsing na, afgerond." Maarten viste een telefoon uit zijn broekzak. "Ik ga even een belletje voor u doen."

---

Eva opende haar ogen, toen haar telefoon ging. Haar hand voelde om haar heen, op zoek naar de bron van het geluid.

"Hebbes," riep ze triomfantelijk. "Met Eva," antwoordde ze zonder te kijken op de display.

"Ja, met mij." Tuurlijk. Dat Wolfs zou bellen, was eigenlijk wel een feit, gezien ze nog steeds niet thuis was. Al lopend rondom de ENCI afgraving, was ze terecht gekomen bij een van de vele grasweiden aan de westelijke kant van de berg. Ze had zich onceremonieel in het gras laten vallen en was niet meer opgestaan.

"Ben je al thuis?" Hijzelf dus ook niet, beredeneerde ze uit zijn vraag.

"Nee. Ik lig hier heerlijk van de zon te genieten." Heerlijk was geen understatement.

"En wat is hier?" Een glimlach kon ze niet onderdrukken. "Ben je me nu aan het uitlachen?"

"Ben jij me aan het stalken?" begon ze steeds harder te lachen.

"Lach jij maar." Het gelach ging door op de achtergrond. "Zal ik eten meenemen? Dan kom ik ook genieten van de zon."

"Top idee, partner!"

"Waar is deze exotische plek?"

"Bij de Duivelsgrot."

"Je maakt een grapje?" Het ongeloof in Wolfs' stem bracht een lachbui voor Eva mee.

"Rij maar richting Kanne. Ik stuur je vanuit daar wel een routebeschrijving." Met een lach legde ze de telefoon neer. Vandaag werd alleen maar beter en beter. Ze stuurde meteen een beschrijving van hoe Wolfs het beste bij de Duivelsgrot kon komen, naar hem door, voordat ze haar telefoon weer naast haar in het gras neergelegd, en haar ogen weer sloot.

Mede mogelijk gemaakt door Storm Dennis, die een stuk heftiger was dan heel Storm Ciara vorige week, in mijn regio.