Naamloos

Naamloos XIV

"Dat heb ik niet gezegd." Een duivelse glimlach verscheen dit keer op Wolfs' gezicht. Voor Eva's gevoel voorspelde die uitdrukking op zijn gezicht niet veel goeds, in ieder geval niet voor haar. "Ik doe mee, op één voorwaarde."

"Wat houdt die ene voorwaarde in?" vroeg Eva lichtelijk geïrriteerd.

"Dat ik een kleine aanpassing maak in je idee." Eva ging tegen de tafel hangen, met haar armen over elkaar gekruist.

"En wat is er niet goed aan mijn idee?" Wolfs zuchtte. De lange dag was nog niet voorbij. De vrolijke, grapjes makende, maar dwarsliggende Eva van eerder die morgen, was nu een vermoede, lichtelijk geïrriteerde geworden.

"We moeten een positieve identificatie hebben. Laten we hem eerst met een aantal mensen bij elkaar zetten en Kate hem aanwijzen." Dit keer zuchtte Eva.

"Wolfs! Dat zei ik net." Wolfs lachte. Dit waren de momenten dat Eva niet zo gediend was op haar woordkeuze in zinnen, maar het maakte het er niet minder leuk op, voor Wolfs dan.

"Nope, dat zei je niet. Je bedoelde het misschien wel, maar je zei iets anders, mevrouw Van Dongen." Eva gooide haar handen in de lucht.

"Oké. Jij je zin. Had je verder nog op- en/of aanmerkingen op mijn plan?" Wolfs deed net of hij nog nadacht. Eva keek hem waarschuwend aan.

"Nee. Ik denk dat het dat wel was" antwoordde hij na een tijdje.

"Mooi." Eva schudde haar hoofd. "Nu is het alleen de vraag hoe we zo snel aan een aantal mensen komen die wat weg hebben van Mister Imposter." Wolfs liet zijn hoofd zakken. Waarom konden sommige dingen nooit een keer via een snelle weg gaan. Een aantal minuten was het stil. Beide waren ze diep in gedachte verdiept. Van niets en een aantal indirecte bewijzen, waren ze in een aantal uur later op nog meer vragen gestuit, zonder er eigenlijk maar eentje te hebben opgelost.

"Wat gaan we doen?" vroeg Wolfs na een tijdje. "We kunnen Kate niet de hele tijd in verhoor laten zitten en zonder goede reden kunnen we haar niet vasthouden."

"We kunnen die man ook niet laten lopen. Voor hetzelfde geld zijn we hem morgen kwijt." Eva zuchtte, stond op en ging op een stoel zitten, met haar handen in haar haar. Na nog een aantal minuten stilte, kwam Megan de koffiekamer ingelopen.

"Hoeben wil jullie spreken." Eva knikte als gebaar dat ze had gehoord wat Megan had gezegd.

"Kan jij gaan?" vroeg ze vervolgens aan Wolfs. "Ik moet even denken." Wolfs maakte simpelweg aanstalten om te gaan. Toen hij Eva voorbij liep, legde hij zijn hand op haar schouder.

"Voel je je wel goed?" Eva knikte.

"Ik ben beetje moe." Zoveel hadden ze die dag niet gedaan, maar sinds dat ze Kate hadden gesproken voor verhoor, leek het over haar gedachte werden overladen met ideeën, vragen, oplossingen die leidden naar nog meer vragen. Al met al was het vermoeiend.

---

Toen Wolfs het kantoor van Hoeben in liep en de deur achter zich sloot, zag hij een grote enveloppe, goed gevuld op zijn bureau liggen. Hoeben zelf zat op zijn stoel en keek verbaasd toen hij Wolfs alleen binnen zag komen.

"Waar is Eva?" Wolfs schudde zijn hoofd. Waarom dacht iedereen meteen dat er iets was, als ze niet samen ergens binnen kwamen lopen. Meestal hadden ze dan of ruzie of een van hen had op dat moment anders belangrijkere dingen te doen. Dat laatste kwam alleen niet vaak voor. Over het algemeen hadden ze wel een meningsverschil die soms hoog op konden lopen. Het was misschien raar, maar juist die momenten maakte het werken met Eva zo speciaal. Door de meningsverschillen waren ze beide meer gedreven om hun gelijk te halen.

"Ze dacht dat ik het wel alleen af kon. Ze had even tijd voor zichzelf nodig om dingen op een rijtje te zetten." Hoeben's uitdrukking werd nog verbaasder. "We hebben geen ruzie of een onenigheid. Er is gewoon een beetje veel informatie op ons afgekomen."

"Dan zal ik het nog ingewikkelder maken." Hoeben pakte de enveloppe van zijn bureau op. "Hier heb je nog meer informatie van onze Engelse collega's. De fax heeft overuren gedraaid."

---

"Megan" riep Eva vanuit het koffie gedeelte. Ze wachtte even totdat ze de ruimte binnen kwam gelopen. "Zit hij er nog." Megan knikte enkel. Eva's gezicht was onleesbaar. "Ik wil dat je wat mensen verzameld. Ik wil wat proberen."

"Eva, zou je niet wachten op Wolfs?" Eva keek haar strak aan. Het is dat blikken niet kunnen doden, anders was Megan niet zo zeker geweest van haar leven.

"We hebben geen tijd om te wachten. Dadelijk heeft hij ons door." Megan haalde haar schouders op. Ze kende Eva langer dan vandaag. Uitgebreider van stof zou ze waarschijnlijk niet worden.

"Wat ben je van plan?"

---

Wolfs pakte de papieren gebundeld in de enveloppe aan. Hij wilde weer richting de deur lopen om Hoeben's kantoor te verlaten.

"Wat voor nieuwe informatie hebben jullie dan gevonden?" Wolfs stopte en draaide zich om. Hij had geen zin om het hele verhaal nogmaals uit te leggen. Hij begreep er zelf op het moment ook niet veel van.

"Vindt u het erg als ik dat later vertel, als ik er zelf ook meer van begrijp?" Hoeben haalde zijn schouders op. Wolfs interpreteerde dat als een ja. "Zou u mij het nummer kunnen geven van onze Engelse collega's?"

"Waarom heb je die nodig?" vroeg Hoeben lichtelijk geïrriteerd omdat Wolfs geen verslag wilde uitbrengen en hun plannen met hem deelde.

"De reden zit in dat lange onbegrijpelijke verhaal verwerkt. We moeten alleen zo snel mogelijk iemand nagetrokken hebben in verband met de veiligheid van Kate."

"Wolfs, je bent niet echt duidelijk." Wolfs hoorde hem niet. Hij hoorde buiten het kantoor gestommel. Hij draaide zijn hoofd naar het raam en zag Megan met wat collega's praten. Sommigen schudden hun hoofd en bleven zitten, terwijl anderen met hun hoofd knikten en vervolgens weg liepen. Uiteindelijk liepen ze met een aantal mensen terug naar de balie.

"Iets klopt hier niet" Hij zei dit meer tegen zichzelf dan tegen Hoeben.

"Het zou fijn zijn als je uit zou leggen wat er hier gaande is!" beveelde Hoeben. "Ik wil graag weten wat jullie hebben ontdekt, ook al zou het alleen maar zijn dat de prijzen in de kantine naar beneden zouden zijn gegaan." Geen reactie van Wolfs. Hoeben zuchtte. "Dat de Maas droog stond." Nog steeds geen reactie. "Wolfs, je gaat me toch niet zeggen dat ze de McKroket gaan exporteren naar het buitenland?" Wolfs draaide zich om, een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, maar zover Hoeben hem kon lezen, niet van zijn opmerking.

"Er is geen tijd voor uitleg. Eva is iets van plan." Hij pakte een pen en een stick-it en schreef snel twee namen op. "Zou u deze snel kunnen laten natrekken bij de Engelsen. Hoge prioriteit graag." Voordat Hoeben nog 'boe' of 'bah' kon zeggen, had Wolfs het kantoor al verlaten.