Naamloos

Naamloos II

"We zijn dus op zoek naar een spook" grapte Wolfs toen ze bij de auto stonden. Eva glimlachte en stapte in.

"Als wij op zoek waren naar een spook, waar ik voor jouw informatie niet in geloof, zou betekenen dat het meisje dood is." Wolfs knikte, terwijl hij de sleutel in het contact stopte. "Maar daar staat niets over in het dossier. In ieder geval niet op de overzichtspagina. Daarnaast laten spoken ook geen DNA achter."

"Kan je via het centrum rijden?" vroeg Eva plots, toen ze van het terrein afreden. "Ik heb honger." Wolfs knikte en sloeg af richting het Vrijthof, waar ze niet veel later aankwamen.

"Wil jij ook een broodje?" Wolfs knikte en trok zijn portemonnee. "Wolfs, dat is niet nodig. Ik betaal. Wat wil je? Broodje ingewikkeld met kaas, broodje ingewikkeld met vlees of broodje ingewikkeld met kaas en vlees?" Eva stond al buiten de auto en hing half naar binnen door het raam, met een grote grijns op haar gezicht. "Wat wordt het?"

"Doe mij maar wat jij pakt." Als sneeuw voor de zon zag hij de grijns verdwijnen. Eva draaide zich om en liep weg. "Maar ik hoef geen chocomel" riep Wolfs haar nog na. Hij zag Eva weg lopen, met haar hoofd schuddend.

Toen ze zo'n 10 minuten later terug kwam met twee papieren zakken gevuld met broodjes en wat te drinken, stapte ze weer in en reden ze weer verder naar de flat.

"Eva, ze is meer dan 16 jaar vermist. De kans dat ze dood is, is zoveel groter dan dat ze nog leeft. Maar stel dat ze nog leeft. Hoe oud zou ze nu dan zijn? Een jaar of 20?" Eva knikte.

"Er zitten wat foto's in het dossier die de ouders toen der tijd hebben gegeven. Misschien kunnen ze een foto reconstrueren van hoe ze er nu uit kan zien." Eva keek naar buiten terwijl ze de Maas via de brug overstaken. "Daarnaast als ze dood zou zijn, is het een groter mysterie hoe haar DNA is gevonden in die flat."

"Het kan er neer gelegd zijn" opperde Wolfs. Het was vervolgens een tijdje stil. Beide verdiept in een zaak waar ze nog niet het zijne van wisten, maar tegelijker tijd bij alle twee zoveel vragen opwekte dat je er zo een boek van zou kunnen schrijven.

"Waarom werkt zo'n groene golf altijd voor iedereen, behalve voor mij" zuchtte Wolfs enigszins gefrustreerd toen ze voor het zoveelste stoplicht stil stonden aan de President Rooseveltlaan.

"Dat doen ze om je te pesten" bracht Eva moeilijk uit. Eten kauwen, slikken en praten blijken niet zo'n goede combinatie te zijn.

"Geestig" Wolfs kon er de humor niet van in zien, maar zijn eigen opmerking, ondanks dat hij kort maar krachtig was, bracht hem wel op een idee.

---

Eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen, bleek al snel dat iedereen op zich zelf leefde en de meeste nog niet eens wisten wie er daadwerkelijk naast hen woonden. Daarnaast bleken de kinderfoto's en de naam van het toen ontvoerende meisje en nu een van de mogelijke verdachten ook niet echt bruikbaar te zijn.

"Dit was echt zonde van de tijd." Wolfs plofte in de auto neer. "Niemand kent niemand. Je zou bijna denken dat ze allemaal elkaars handen boven het hoofd houden."

"We moeten die foto's laten reconstrueren. Het is ons enige aanknopingspunt. Haar naam deed bij niemand belletjes rinkelen en wie weet heeft ze nu wel een totaal andere naam" zei Eva haar gordel omdoend. "Wat vertellen we Hoeben?"

"Dat we niets hebben? Dat mensen zich dezer dagen zich totaal niet meer in de medemens interesseren?" Eva lachte.

"Was het maar zo makkelijk. Laten we maar eens gaan kijken of die foto nog wat oplevert." Ze tuurde uit het raam van de auto terwijl ze weer richting het bureau reden.

"Als we niets kunnen vinden, kunnen we altijd nog een seance houden. Stel dat we toch naar een spook zoeken" Eva keek verschrikt op, gruwelend van het idee alleen al.

"We zoeken naar volledig en vooral tastbaar bewijs, Wolfs!" Floris lachte.

"Ik dacht dat jij zei dat je niet bang was voor spoken."

---

"En? Nog iets uit kunnen vinden in het buurtonderzoek?" Ze stonden nog niet binnen, of Hoeben had ze al tegen het lijf gelopen.

"Niet echt veel. Om eerlijk te zijn eigenlijk helemaal niets" zei Eva. "Maar de meeste mensen wisten nog niet eens wie zijn of haar buurman was, laat staan dat ze iets wisten over het slachtoffer of het meisje" ging ze diplomatiek verder voordat ze een pauze nam.

"En wat nu? Willen jullie het hier bij laten zitten? Dat vind ik niets voor jullie."

"Eva kwam met het idee om de foto's van het meisje te laten reconstrueren om een idee te krijgen hoe ze er nu ongeveer uit ziet. We zouden het daar dan alleen graag eerst even met haar ouders over hebben. Na aanleiding van hun uiterlijk, kunnen ze een reconstructie maken. Heb je enig idee waar we die kunnen bereiken?" Wolfs ging op zijn bureau stoel zitten.

"Ik denk dat jullie dan toch een probleem hebben, aangezien haar ouders een aantal jaar naar haar ontvoering vermoord zijn, vermoedelijk door dezelfde daders die betrokken waren bij de ontvoering van hun dochter."

"Ach ja, er zal ook een keer iets mee zitten" Eva ging zitten op het bureau. "Maken ze ook een reconstructie op basis van een foto van de ouders? Dat is onze laatste hoop, in mijn opzicht. Wolfs heeft daarentegen nog wel een wanhopig idee." Hoeben fronste zijn wenkbrauwen.

"Oh en wat is dat dan?" Eva begon te lachen en schudde haar hoofd.

"Beste meneer Hoeben, ik denk niet dat u het niet wilt weten. Het is nog al een geestig idee." Wolfs stond op en liep richting de uitgang met zijn telefoon in zijn hand.

"Ik ga reconstructie wel even bellen. Eva, als jij die foto's van die ouders regelt. Misschien kunnen we er vandaag nog terecht." Eva knikte en grijnsde alleen nog maar meer om Wolfs' gedrag.