Naamloos

Naamloos XXXVI

"Goede middag. Mijn naam is Van Dongen. Dit is mijn collega Wolfs. Politie Maastricht. Chris Aalders? We hebben een aantal vragen voor u omtrent de hoeve die u huurt op de Sint Pietersberg, Hoeve Lichtenberg." De deur was nog niet eens geheel open, toen Eva haar verhaal al klaar had en Wolfs heel nonchalant zo in de deuropening hing dat het onmogelijk was om de deur in hun gezicht dicht te gooien.

"Zouden we even binnen mogen komen?" vroeg Wolfs toen er verder geen reactie van de man kwam. "U bent toch Chris Aalders?" De man knikte enkel, overdonderd door de efficiëntie waarmee het duo hem geen andere keuze gaf dan hen binnen te laten.

"Wilt u iets te drinken?" vroeg Chris terloops, terwijl Eva en Wolfs de woonkamer in zich opnamen. De kamer zag er normaal uit. De aanwezigheid van IKEA meubilair was duidelijk te zien. Echter gaf de woonkamer geen indruk dat Chris bakken vol met geld verdiende, hetzij wit, hetzij zwart.

"Nee, dankjewel," antwoordde Eva voor hem beide. "We hebben maar een paar vraagjes."

"Eerder deze week zijn collega's van ons bij de hoeve langs geweest om verband met een aantal openstaande boetes die een redelijk bedrag samen hebben gevormd. Helaas was er niemand thuis op dat moment," vervolgde Wolfs. "Nu zag deze woning er zeer onbewoond uit, dus we vroegen ons af met welke reden deze hoeve wordt gehuurd." Eva observeerde meneer Aalders' reactie op Wolfs' woorden. Zenuwachtig leek hij niet te worden van deze woorden.

"Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk nooit kom," antwoordde Chris. "De hoeve is onderdeel van onze familiegeschiedenis en wordt eigenlijk steeds door iemand van onze familie gehuurd."

"Kunt u zich herinneren wanneer u er voor het laatst bent geweest?" Eva kon het zich niet voorstellen dat hij niet wist wat er zich afspeelde in de hoeve. Er waren geen sporen van inbraak gevonden. De FO had verschillende vingerafdrukken gevonden, maar de meeste leverden geen match op met de gegevens die bekend waren in het systeem. Anderen waren nog niet bevestigd door het systeem, maar dat was een kwestie van tijd.

"Misschien een paar maanden geleden? Af en toe ga ik even langs om te kijken of men niets vernield heeft."

"Dus andere mensen hebben ook toegang tot het pand?" haakte Wolfs mooi in.

"Eigenlijk de hele familie. Gezamenlijk betalen we de huur. Iedereen maakt een bedrag over naar mij en ik betaal het gehele bedrag aan de gemeente. Dat doe ik eigenlijk al sinds dat mijn opa is overleden zo'n zeven jaar geleden." Wolfs en Eva keken elkaar kort aan. Hij leek oprecht.

"Doet u dit ook zo met de andere panden die op uw naam staan?" Meneer Aalders schudde enkel zijn hoofd.

"Het is een monumentaal pand dat al decennia in onze familie zit." Wolfs knikte. Kort richtte hij zijn blik weer op z'n collega. Haar blik was het enige wat hij nodig had op de volgende vraag ten tonele te brengen.

"Handelt u of een van uw familieleden in honden?" Chris keek hem niet begrijpend aan.

"Tijdens het bezoek van onze collega's, zijn er een tiental ondervoede vechthonden van verschillende rassen aangetroffen," zei Eva. De uitspraak van Eva deed Chris op dat moment even zwijgen. Geshockeerd keek hij hen beide aan, ontdaan was hun uitspraak. Even leek hij naar woorden te zoeken.

"Mijn vrouw is allergisch voor hondenharen. Op een kilometer afstand van die beesten begint ze al te niezen. Honden kunnen wij helaas niet houden." Al denkend liep Chris door zijn eigen woonkamer heen. "Mijn oom had vroeger een aantal honden waar hij mee fokte, maar dat waren van die kleine Jack Russells. Ik zou niet weten wie anders het zou kunnen zijn geweest. Of hoe zij toegang hebben gekregen tot de hoeve. Maar zoals ik al zei, het ligt afgelegen en helaas komen wij er niet met zulke grote regelmaat. Wat we misschien wel meer zouden moeten doen."

Wolfs en Eva keken elkaar nogmaals aan. Chris' laatste opmerking zou hen misschien wel werk hebben bespaard, maar aan de andere kant, hadden de daders waarschijnlijk dan wel een ander onderkomen voor de honden gevonden. Het klonk als een plausibel verhaal, maar dat was zo gecheckt. In een aantal seconden hadden ze besloten zonder enige woordenwisseling dat ze voor nu hier klaar waren.

"Zou het mogelijk zijn dat anderen buiten uw familie de Hoeve gebruiken, zonder uw weten?"

"Uitsluiten doe je zoiets niet. Het is een oud pand, waar veel aan opgeknapt moet worden. Binnen komen lijkt me niet moeilijk als men echt wil." Wolfs en Eva bedankte hem voor zijn medewerking.

---

"Even zijn verhaal checken dan maar?" Ze zaten beide weer in de auto. Wolfs maakte een instemmend geluid. "Wil je de andere panden op zijn naam ook nog controleren?"

"Zouden we kunnen doen. Wie weet wat hij daar verstopt," antwoordde hij. Ze reden een stuk langs de Maas af. "Ergens moeten die wapens zijn, waar Romeo in eerste instantie voor onderzoek naar heeft gedaan." Eva zuchtte.

"Denk jij er wel eens over na om weg te gaan?"

Alle alarmbellen werden in enkele milliseconden geactiveerd bij Wolfs. Honderden vragen gingen door zijn gedachten heen: waarom zou ze weg willen? Waar komt die vraag ineens vandaag? Hoezo zou ze willen stoppen met haar werk. Het enige wat er echter uit zijn mond kwam was "huh?"

"Gewoon, even er tussenuit." Niet stoppen dus. Zijn hartslag verminderde met 10 slagen per minuut. Hoe ze het soms voor elkaar kon krijgen om zijn hart zo op hol te laten slaan, probeerde hij niet meer over na te denken. Dat was een vraagstuk die hij waarschijnlijk rationeel niet opgelost zou krijgen.

"Een sabbatical?" Nu was het Eva's beurt om Wolfs verbaasd aan te kijken?

"Ik bedoelde een vakantie, gek!" Eva lachte. "Gewoon even weg. Uitwaaien, een ander uitzicht." Een last viel van Wolfs' schouders. Eentje die zich in minder dan een minuut had weten te ontwikkelen. Hij kon moeilijk besluiten wat hem meer zorgen maakte, dat of het feit dat Eva over vakantie begon.

"Ik schrok me dood. Dacht bijna dat je ziek was, Eef."

"Een sabbatical?! Een week vakantie is al lang. Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik een keer weg ben geweest naar een vakantie-achtige bestemming," bedacht ze zich hard op.

"Vanwaar de vraag?" Eva haalde haar schouders op.

"Het kwam in eens in me op. Een keertje niets moeten. Helemaal na alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Frank en Bea's praktijken en de gevolgen daarvan. Mijn enigszins uit de handgelopen undercover actie in Duitsland." Enige tijd was het stil. Deze discussie had in eens een serieuze toon gekregen waarvan zowel Wolfs als Eva niet wist of dit ook in eerste instantie de bedoeling was. "Ook al zou ik me na twee dagen dood vervelen," zei ze, om de spanning te proberen te verlichten. Beide raakten echter in hun gedachten verzonken. "Ga hier maar links. Dan kijken we even op het industrieterrein naar dat pand."

"Waar zou je dan heen willen?" vroeg Wolfs na een tijdje. Het lag op het puntje van Eva's tong om te antwoorden met het adres van het desbetreffende pand waarna ze onderweg halen.

"Er zijn zoveel mooie plekken op deze aardbol. Zoveel keuzes. Allemaal interessant op hun eigen manier: de ene voor de natuur, de andere voor de cultuur die het gebied kan aanbieden."