Naamloos

Naamloos XXV

"Als de Engelsen nu gewoon eens wisten welke drug gang Edward lid van was of zijn drug kocht, dan zou het misschien al een stuk eenvoudiger zijn." Eva legde haar pen neer op het bureau en beide handen verdwenen in haar haar. Ze begonnen beide steeds meer te beseffen dat ook al zou blijken dat Kate Anna is, dat ze nog geen connectie konden leggen tussen de familie Horst en Smith. Het enige wat ze zouden kunnen bewijzen dat de echte Kate is overleden en Anna haar heeft vervangen. De zaak zou dan naar de Engelsen gaan, en die zouden er dan mee verder kunnen gaan. Voor Eva en Wolfs zaten er geen informatie aan vast om de Horst zaak op te kunnen lossen.

"Het zou echt fijn zijn als DNA onderzoek uitwijst dat ze dezelfde personen zijn." Wolfs kon ook alleen maar knikken. Hij snakte naar het verlossende woord van Hoeben.

"We moeten er wel vanuit gaan dat er geen overeenkomst is. De kans dat twee personen matchend DNA hebben is één op tien miljard." Beide zuchtten ze. Het is een kleine kans, maar hij bestaat.

"Zal ik nog een opbeurende optie geven?" opperde Eva. Wolfs bromde iets onverstaanbaar. "Stel dat we die ene hebben, en het blijken twee aparte personen te zijn."

"Dat zou betekenen dat de medische vermoedens van onze Engelse dokter niet in het verhaal passen."

"Wolfs, het waren vermoedens. Hij heeft er nooit een officiële aantekening van gemaakt." Eva stond op. "Wil jij ook koffie?" Wolfs knikte en legde alle papieren aan de kant.

---

"Om hoeveel wapens gaat het?" vroeg Marion toen Romeo met de auto het Prins Bisschopsingel op reed en voor het stoplicht wachtten.

"Een groot aantal. Er wordt vermoed dat ze ook in wapens handelen." Romeo gaf gas toen het licht op groen sprong en ze vervolgden hun weg. "Ondanks dat de huurder meerdere adressen op zijn naam heeft staan, leek mij deze locatie de meest voor de handliggende om iets te verbergen. Het ligt afgelegen, in een natuurgebied. Lekker rustig voor wapenhandel. Kraait geen haan naar."

"En daar gaan wij dan maar met z'n tweeën heen? Verdenking van illegaal wapenbezit is niet iets waar mensen rustig op reageren. Helemaal niet als ze die wapens ook daadwerkelijk hebben. Over wapenhandel heb ik het dan nog eens niet gehad." Marion keek Romeo aan die met een grijns op zijn gezicht op het verkeer lette.

"Daarnaast hadden ze ook nog een aantal hoge boetes voor snelheidsovertredingen open staan. Daar gaan we even voor langs. Als een kleine herinnering. Ondertussen kijken we gewoon even in het rond. Een observatie." Romeo draaide zijn stuur en ze sloegen de Maasboulevard op in de richting van België.

"Fijn om dat te horen. Ik zag al bijna twee aspiranten op onze plek zitten met het scenario dat ik voor ogen had."

"Marion, goed vooronderzoek is en blijft het halve werk." Marion schudde haar hoofd.

"Dat weet ik en bij jou hoef ik daar ook niet over te twijfelen dat het goed gedaan zal zijn."

---

Met twee bekers hete en stomende koffie kwam Eva niet veel later terug naar haar bureau gelopen.

"Weet je wat ik me afvroeg?" Wolfs schudde slechts zijn hoofd in antwoord van Eva's vraag. "Wat gebeurt er met de Horst zaak als blijkt dat Kate Anna is? Wordt deze dan heropend?" Wolfs haalde zijn schouders op.

"Dat zal afhankelijk van de bewijzen die ze hebben. Ik gok dat een team naar de oude bewijzen zullen kijken, en met Kate zullen gaan praten, maar gezien de tijd die tussen de ontvoering en nu zit, gok ik dat ze niet veel kunnen doen." Eva zuchtte. "Jij wilt je etentje winnen?"

"Echt niet. Ik wil de zaak gewoon oplossen!" Wolfs keek Eva aan. Haar gezicht stond strak, maar hij zag zo nu en dan een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen.

"Je doet het gewoon voor de voldoening van je werk" concludeerde Wolfs. Eva knikte heftig haar hoofd. "Het feit dat die enveloppe in Marion's lade ligt, verandert daar niets aan?" Nogmaals knikte Eva instemmend. "Het feit dat je al vier keer in de menukaart van je favoriete Chinees hebt zitten kijken, heeft hier niets mee te maken?" Eva sprong op en gooide daarmee bijna haar koffie om.

"Ik heb gewoon honger!" Wolfs lachte.

"Je klinkt heel overtuigend, Van Dongen." Ze ging weer zitten met haar armen gekruist over elkaar. Wolfs had haar meteen door gehad. Natuurlijk gaf ze om haar werk, maar de weddenschap maakt alles net een stukje interessanter.

"Desalniettemin heb ik wel honger." Wolfs keek op zijn horloge.

"Lunch dan maar?" Eva pakt haar jas van haar stoel en haar bekertje koffie en liep Wolfs achterna, op zoek naar eten.

---

Na een paar omwegen liepen Marion en Romeo het terrein op van Hoeve Lichtenberg.

"Ik zei toch dat we bij Slavante de berg op moesten. Dat was stukken dichterbij dan waar we nu de auto hebben moeten parkeren." Romeo zuchtte en ritste zijn jas open.

"Als je gewoon goed kaart had gelezen waren we er ook zo geweest. Vrouwen en kaarten gaan gewoon niet samen. Dat is zo goed als wetenschappelijk bewezen." Marion duwde de kaart in zijn handen.

"Dan doe jij lekker de terugweg. We hadden ook gewoon met de auto kunnen komen."

"Dit is een natuurgebied. Je mag hier niet met de auto komen." Marion zuchtte. Romeo en regels breken zat er voorlopig nog niet in. "Maar woont hier überhaupt iemand?" Ze keken rond over de verlaten binnenplaats van het gebouw.

"Het is verlaten genoeg om wapens te verhandelen. Zeker als het illegaal is en ze kunnen zo de bossen in vluchten en België in." Samen verkenden ze ondertussen de binnenplaats. Op een deur die vermoedelijk de voordeur was, klopte Marion aan.

"En wat nu als er niemand is? Hebben we dat hele eind voor niets gelopen?" Romeo klopte nogmaals aan toen we geen gehoor werd gegeven.

"Laten we even rond kijken" zei hij vervolgens, toen er niemand open deed. Ze liepen over de verlaten binnenplaats op zoek naar iets van een aanwijzing van een misdrijf of een overtreding. Echter vonden ze niets. Ondanks dat het nog geen zomer was, scheen de zon fel en zocht Marion de schaduw op, terwijl Romeo het plein nogmaals inspecteerde. Toen ze tegen een deur ging hangen, kwam ze er achter dat deze niet gesloten was.

"Romeo!" riep ze. "Kom eens kijken." In een looppas liep Romeo naar zijn collega toe. "De deur was open." Hij knikte en volgde Marion. Echter waren ze niet voorbereid op hetgeen dat ze in de ruimte aantroffen.