Naamloos

Naamloos XXIII

"En?" vroeg Wolfs, toen Eva aan haar bureau ging zitten en de enveloppe op het houten oppervlak had neergelegd. "Wat zei Hoeben?" Hij wist goed wat Eva was gaan doen bij Hoeben. Ergens vond hij het spijtig dat Eva het er niet met hem over had gehad, maar ze had tijd nodig met dit soort dingen.

"Hij zou de uitslag doorgeven zodra hij die ontvangen heeft van het lab" zei ze luchtig. Ze gooide enveloppe om en de stapel papier verspreidde zich over haar bureau. "Wat denk jij dat de uitslag zal zijn?" Wolfs haalde zijn schouders op.

"Ik vind het te onwaarschijnlijk dat alles wat afgelopen dagen is gebeurd toeval is. Alles wijst er op dat Kate en Anna één en dezelfde persoon zijn, maar de kans zit er in dat het niet zo is." Eva glimlachte. De uitdrukking op haar gezicht maakte Wolfs een beetje bang. "Wil ik weten waar je aan denkt?" Eva stond op en ging op de rand van zijn bureau zitten, een pen tussen haar vingers op en neer bewegend.

"Stel dat er dadelijk uitkomt dat, zoals we vermoeden, dat Kate inderdaad Anna is. Wie denk je dan dat het heeft gedaan? Gebaseerd op de informatie die we nu hebben dan natuurlijk." Eva gebaarde ondertussen naar de stapel papier die op haar bureau lag. Wolfs trok zijn wenkbrauwen op.

"Van Dongen, hoor ik het goed? Wil jij gaan speculeren over wie de dader zal zijn?" Instemmend knikte ze kort met haar hoofd. "Dat is niets voor jou. Je wilt altijd alle mogelijkheden open houden. We lopen het risico dat we ons anders misschien wel op de verkeerde persoon gaan fixeren." Dezelfde duivelse glimlach verscheen weer op haar gezicht.

"Alsof jij dat nooit in het verleden hebt gedaan." Wolfs was sprakeloos. Ze had inderdaad een punt. Hij had zich er zelf ook een aantal keer schuldig aan gemaakt. Ze hadden vaak zat onenigheden gehad over de toedracht van een zaak. Waar Eva soms dacht dat het moord was, dacht hij dat het zelfmoord was of zelfs een ongeluk, of andersom in andere combinaties. Maar als hij zich echt liet leiden voor zijn gevoel als ze meningsverschillen hadden over de dader, had hij het echter vaak wel bij het rechte eind.

"Weet je wat we doen?" Eva schudde haar hoofd. "Laten we het interessanter maken. We schrijven beide op een papier van wie we denken dat het heeft gedaan, en zoals jij zei gebaseerd op de feiten die we nu hebben." Eva sprong op en liep richting de printer om papier te pakken. Op haar weg terug naar Wolfs, scheurde ze het vel door midden. Ze pakte een tweede pen van Wolfs' bureau en schoof een stuk papier vergezeld met de pen onder zijn neus.

"Deal" Eva liep terug naar haar eigen bureau en schreef één naam op het vel. Wolfs nam echter geen aanstalten om iets op te schrijven. "Heb je geen vermoeden wie het is?" vroeg Eva toen ze merkte dat hij ook niet van plan was om iets op te schrijven.

"Ik was nog niet klaar met mijn voorstel" zei hij droog. Eva legde haar pen neer en gebaarde hem om verder gaan. "Als ik gelijk blijkt te hebben, trakteer je mij op een zelfgemaakt etentje. Win jij, dan kook ik voor jou."

De verbazing stond op Eva's gezicht geschreven. "Je wilt gewoon een weddenschap maken van deze zaak?"

"Daar komt het volgens mij kort door de bocht wel op neer ja." Eva keek hem met open mond aan.

"Als Hoeben hier achter komt, zijn we de pineut!" Wolfs knikte. Het was niet dat Eva bang voor Hoeben was, maar ze wist wel dat Wolfs en hij niet altijd op goede voet staan en in omgang niet altijd goed met elkaar om konden gaan. "Daarnaast, koken doe je altijd al. Voor jou is dat geen straf."

"Waarom denk je dat ik dat juist voorstel" zei hij luchtig. Eva schudde haar hoofd.

"Laten we dit net iets anders doen. Stel, ik heb gelijk en ik win, dan neem jij mij mee uit eten." Wolfs haalde zijn schouders op. Het klonk in zijn oren beter dan zelf koken. Eva ging over haar bureau heen hangen en keek Wolfs recht in zijn ogen aan. "Maar..." zei Eva ernstig. Wolfs ging overdreven goed zitten in zijn stoel om de boodschap goed te ontvangen en staarde zonder blikken of blozen terug. "Ik kies waar we gaan eten, wanneer en wat we erna gaan doen. Zonder enige vorm van protest." Wolfs keek haar twijfelend aan. Hij had geen flauw idee wat Eva precies van plan was, maar als ze iets in haar hoofd had, dan zou het zowaar kunnen zijn dat hij moest uitkijken waar hij meer akkoord ging. "En win jij, dan kook ik voor jou. Dus, wat is daarop uw antwoord?" Pretoogjes dansten in de rondte in Eva's gezichtsuitdrukking.

Wolfs dacht na. Hij zette de feiten van de zaak op een rijtje en probeerde zo snel mogelijk alle mogelijke andere verdachten die hij op oog had af te wegen. Welke was het meest waarschijnlijk en wat zei zijn gevoel. Na een paar minuten denken, kwam hij tot een besluit.

"Deal" Hij stond op, liep om zijn bureau heen en schudde traditioneel Eva de hand om de weddenschap te verzegelen. Hij pakte een pen uit Eva's pennenblik en schreef geheimzinnig een naam op zijn papiertje, voordat hij het dubbel vouwde. "En wie zorgt er voor dat dit bewijsmateriaal niet worden vervalst, veranderd of vernietigd?" Eva antwoordde niet. Ze schoof een la open, waar ze een grote enveloppe uit haalde met de tekst 'Politie Limburg-Zuid'. Beleefd hield ze de papier zak open voor Wolfs zodat hij zijn papiertje er in kon laten vallen. De hare volgde al snel, waarna ze enigszins overdreven de plakstrip van de enveloppe vochtig maakte en hem dicht deed.

De pen werd uit Wolfs' hand gegrist en met koeien van letters schreef ze op de enveloppe:

'NIET OPEN MAKEN OF WEG DOEN. VAN GROOT BELANG. VAN DONGEN.'

"Zo goed?" vroeg ze aan Wolfs, terwijl ze opstond en richting Marion liep. Wolfs kon alleen maar knikken. Met een plof liet ze de enveloppe voor Marion's neus vallen, die verschrikt op keek van haar werk.

"Eva, ik schrok me dood." Eva glimlachte kort.

"Zou je hier op kunnen letten en zorgen dat er niemand aan komt. Ook meneer Floris niet" Het laatste benadrukte ze duidelijk. Wolfs wilde in protest komen. Eva en Marion waren goede vriendinnen en hij zag de bui al hangen dat Eva dus wel bij de enveloppe kon komen. Voordat hij echter een woord kon zeggen, had Eva hem de mond al gesnoerd met een enkele blik. "Je kan het pas aan ons teruggeven als we er beide naar vragen en de zaak rondom Kate opgelost is." Marion kon alleen maar knikken, geen idee hebbend wat het allemaal te betekenen had.