Naamloos

Naamloos IX

Omdat Eva druk op zoek was naar het papiertje met Kate's telefoonnummer, had ze niet in de gaten dat Wolfs ondertussen een laatje van het bureau open had gemaakt en het object van haar zoektocht in zijn handen had.

"Zoek je deze?" Triomfantelijk hield hij het briefje tussen twee vingers in de lucht. Eva keek op en toen ze het briefje zag, kwam er langs zijn een grijns op haar gezicht te voorschijn.

"Ja!" Ze wilde het papiertje uit Wolfs' hand pakken, maar die trok hem op het laatste moment weg. "Wolfs! Doe niet zo flauw. Geef hier."

"Geef me een goede reden waarom jij met haar zou gaan praten en ik niet?" Hij probeerde serieus te kijken ondanks dat hij Eva alleen maar aan het plagen was. Eva trok haar beide wenkbrauwen omhoog en kreeg vervolgens een duivelse uitdrukking op haar gezicht.

"Kan je je eigen opmerking van vanmorgen nog herinneren?"

"Welke had je in gedachte?" Wolfs ging tegen zijn bureau aan hangen en stopte het briefje in de achterzak van zijn broek. Vervolgens deed hij zijn armen over elkaar en wachtte af.

"Meerderen. Bijvoorbeeld die ene waarin je zei hoe lekker die stoel in mijn kamer wel niet lag." Ze kwam een paar stappen dichterbij Wolfs staan. "Of alleen al de manier waarop je vanmorgen naar beneden kwam gelopen van de trap. Dat alleen vertelde al hele boek delen zonder dat er eigenlijk ook maar iets is gezegd." Ze benadrukte de 'iets' terwijl ze per elke aantal woorden een aantal centimeters dichterbij kwam. Bij het einde van de zin stonden ze bijna tegen elkaar aan, elkaar in de ogen kijkend.

Voor elk ander persoon die het bureau binnen gekomen zou zijn gelopen of alleen al even om keek, zou het geleken moeten hebben alsof er iets gaande was tussen die twee. Marion en vooral Romeo keken een paar keer goed om, alleen al om te kijken of ze daadwerkelijk zagen wat ze dachten gezien te hebben.

"En dan heb je ook nog de opmerking dat je blij was als je heelhuids op het bureau aan zou komen." Ze sloeg haar armen om zijn middel heen. "Wat je is gelukt zoals je zelf ook weet. Je zit hier nu op je bureau."

Zonder dat Eva en Wolfs het zelf in de gaten hadden, waren andere agenten stil blijven staan om te kijken hoe dit zou aflopen. Romeo zat met open mond te kijken totdat Marion hem in zijn zij porde.

"Of doelde je op die opmerking over dat als er maar iemand het op een lopen zou zetten dat ik er achter aan zou moeten" fluisterde Eva vervolgens in zijn oor. Wolfs was totaal overrompeld. Voordat hij het in de gaten had, was Eva weg. Het duurde een aantal seconden voordat hij in de gaten had wat er was gebeurd.

"Thank you!" Eva stond voor hem, zwaaiend met het briefje in haar hand en een glimlach op haar gezicht van hier tot Tokyo. Wolfs voelde in zijn achterzak en kwam tot de conclusie dat het briefje weg was.

Hij schudde zijn hoofd. Met twee grote voeten was hij in Eva's val getrapt. "Oh en voor de duidelijkheid. We zouden toch niet willen dat je half strompelend achter iemand aan moet rennen. Het lijkt me daarom ook maar beter dat ik ga, en jij hier blijft." Ze trok twee keer snel haar wenkbrauwen op en liep vrolijk naar buiten. Verbaasd liet ze niet alleen Wolfs, maar ook Marion en Romeo achter, die probeerden het tafereel wat zich net afspeelde, te verwerken. De andere agenten waren snel doorgelopen.

---

Eenmaal buiten aangekomen, ging Eva tegen een muurtje hangen in de zon. Ze was nooit van plan geweest om alleen te gaan. Ze wilde het nummer alleen gebruiken om Kate te bellen om te vragen of ze naar het bureau te komen.

Ze voelde zich schuldig. Ergens dacht ze dat ze blij zou zijn dat ze het nummer had ontfutseld van Wolfs, op een misschien wat gewaagde manier. Het werd haar steeds duidelijker dat ze echt iets voelde voor hem, maar dat was het probleem. Het voelde net alsof ze Frank verraadde.

Een sarcastisch lachje kwam er uit haar mond toen ze dat dacht. Ze had Frank verraden, en hij had het zowel haar als Wolfs vergeven. Alleen maar omdat ze met hem ging trouwen. Eva voelde de tranen opkomen bij de gedachte van die verschrikkelijke dag en de gebeurtenissen in de kerk alleen al. Waarom voelde ze zich schuldig tegenover een dode. Ze wist zeker dat Frank wilde dat ze verder ging met haar leven en hij vond Wolfs een prima vent, die ook nog eens goed kan koken.

Weer ontsnapte er een lachje, dit keer was het alleen niet een sarcastische. "Ik val gewoon op mannen met een culinaire gave" zei ze in het niets. Ze zuchtte. Ondanks dat het schuldgevoel al wel minder was dan net na Frank's dood, voelde toch steeds iets haar tegenhouden om vol voor een eventuele nieuwe relatie te gaan, op welk niveau dan ook. Ze schudde haar hoofd, besloot het nummer te draaien en Kate uit te nodigen voor een gesprekje. Ze toetste het nummer in.

De insteek voor Kate's verhoor had ze nog niet bedacht, maar Wolfs zal vast wel een idee hebben. Als hij ondertussen aanspreekbaar zou zijn. Een glimlach kon ze niet onderdrukken toen de telefoon al over ging.

---

Wolfs stond nog steeds aan de grond genageld. Hij had er geen flauw benul van hoe lang hij daar al stond en hoe lang Eva al naar buiten was, maar hij stond perplex.

"Wolfs!" Hij hoorde zijn naam. De stem herkende hij ook ergens van, maar zijn geheugen was op het moment niet in staat om dit te registreren. "Wolfs!" Hij keek om in de richting van het geluid. "Wat is er aan de hand tussen jullie twee?" vroeg Marion. Ditmaal nam ze niet de moeite om zijn naam nogmaals te herhalen. Hij wilde antwoord geven en deed z'n mond open, maar tegelijkertijd had hij geen flauw idee wat hij moest zeggen en besloot dus maar weer om zijn mond dicht te doen. Ergens voelde hij zich net een vis.

"Als jij het weet, vertel jij het mij dan ook?" wist hij uiteindelijk over zijn lippen te krijgen.

Marion schudde haar hoofd. Ze wist dat er iets gaande was tussen die twee. Dat was eigenlijk wel overduidelijk, maar iets aan Wolfs gedrag vertelde haar ook dat hij dit zelf ook nog met moeite aan het verwerken was.