Naamloos

Naamloos XVII

Zoals overal, gaan de verhalen rondom spanning en sensatie op de werkvloer als een lopend vuurtje van collega naar collega en binnen de kortste keren had ook Hoeben lucht gekregen van de gebeurtenissen voor in het bureau. Het is niet dat Hoeben alles wat hij op de gangen hoort geloofd. Als hij dat zou doen, dan kon hij zijn baan bij de politie wel opgeven en zou hij zo een eigen roddelblad voor het politiekorps Maastricht kunnen oprichten. Echter verhalen waar het hele korps onrustig van werd en waarin de kans groot was dat Wolfs of Van Dongen of beide iets mee te maken hadden, wilde hij daar heel graag het zijne van weten. Zo ook dus bij dit verhaal.

Eva en Wolfs stonden bij de lockers om hun spullen te pakken. Geen van tweeën was van plan om na het bezoekje aan de eerste hulp van het AZM terug te komen naar het bureau. Het was een lange en zware dag geweest en daarnaast zat de werktijd er voor deze dag ook al weer bijna op.

"Lukt het?" vroeg Wolfs toen hij Eva met veel pijn en moeite probeerde haar jas aan te trekken, maar ook tegelijkertijd de zakdoek op haar voorhoofd gedrukt probeerde te houden en het fles water tussen haar knieën te klemmen alsof haar leven er vanaf hing. Koppig als Eva kan zijn, probeerde ze stug vol te houden om het zelf voor elkaar te krijgen. Wolfs keek vermakelijk toe.

"Waar kijk je naar?" vroeg Eva geïrriteerd. Het flesje was ondertussen op de grond gevallen en Eva's pogingen om de zakdoek aan haar voorhoofd te laten kleven, waren ook niet succesvol.

"Niets. Ik hoefde je niet te helpen, weet je nog." De glimlach op zijn gezicht werd breder toen Eva's poging nogmaals mislukte. Hij liep naar haar toe en pakte de jas uit haar handen en hield deze vervolgens voor haar open. "Het gaat denk ik zo toch wat makkelijker, denk je niet?" Een glimlach kon Eva niet onderdrukken.

"Dank je." Net toen ze beide de garderobe wilden verlaten, stond Hoeben in de deuropening. Beide konden wel aan zijn gezicht aflezen dat hij niet goed gehumeurd was.

"Vergeten jullie niet iets?" vroeg hij droogjes. Eva en Wolfs keken elkaar aan. In beide hoofden raasde de gebeurtenissen van die dag razend snel door hun gedachten voorbij. Eva's ogen werden al snel groot.

"Oh shit! Kate!" Wolfs' mond ging geluidloos open. In alle commotie waren ze vergeten dat Kate nog in de verhoorruimte zat. Eva liep naar de uitgang van de kamer, en dus naar Hoeben, maar hij ging niet aan de kant.

"Dat was niet hetgeen waar ik op doelde." zei Hoeben onverschillig. "Ik had het meer over het rapporteren van bijvoorbeeld hoe die wond daar op je voorhoofd komt, Van Dongen." Eva slikte. Als Hoeben met haar achternaam begon te praten, had ze de poppen aan het dansen. "Of de redenen waarom Wolfs er eerder zo snel vandoor ging, mij achterlatend met een papier met twee namen er op." Dit keer keek hij Wolfs streng aan. "Of misschien het feit dat jullie de actie eerst met mij door hadden zouden moeten bespreken in plaats van eerst te doen en dan te denken."

Wolfs en Eva zeiden beide niets. Ze wisten dat hij gelijk had. Eva dacht na over de consequenties die zouden gaan volgen, aangezien Wolfs er niets mee te maken had. Eva had het ook eens voor Wolfs opgenomen toen hij zijn eigen plan trok, maar dat was nog met Flammand op Hoeben's plaats.

"Van Dongen, laat dat grietje naar huis gaan." Eva knikte en liep langs Hoeben af. "En kom dadelijk naar mijn kantoor." riep hij haar achterna. "Wolfs, jij nu naar mijn kantoor."

---

Eva liep nog steeds met de zakdoek tegen haar hoofd aan. Ze had het idee dat het bloeden nu wel ongeveer was opgehouden, maar toch hield ze hem er tegen aan. Waarom wist ze zelf ook niet. Ze nam onder het lopen nog een slok van haar helende water. Een blauw oog hoopte ze te voorkomen met de arnika, maar als die man geen zegelring om had gehad, had ze de wond op haar voorhoofd ook niet gehad. Dan zou het bolletje arnika opgelost in water genoeg moeten zijn. Het helpt immers tegen blauwe plekken en zwellingen en hoe eerder je het begint te nemen na het voorval hoe beter het werkt. Daarom probeerde ze altijd het buisje op zak te houden. De wond op haar voorhoofd vond ze zelf wel meevallen, maar Wolfs wilde er toch voor de zekerheid mee naar de EHBO gaan. Soms was hij een beetje overbezorgd over haar.

Bij de voorkamer aangekomen, deed ze voor de zoveelste keer die dag de klink naar beneden en liep naar binnen. Een collega die al die tijd bij Kate was gebleven, verliet de ruimte zodra Eva binnen kwam. Ze liep naar haar stoel en ploft neer. Kate keek op en een zelfde overbezorgde uitdrukking verscheen op haar gezicht.

"You look terrible." Eva trok een verbaasd, bijna beledigd gezicht. "I mean, what happened to you, to your face?" Kate wees naar de bebloede zakdoek in Eva's hand.

"I met your friend." zei ze droogjes. "He wasn't really pleased I knew who he was." Kate's mond vlieg open van verbazing.

"You mean Jake did that to you?" Eva knikte. "Where was your colleague? He could have prevented the whole thing!" Eva werd rood. Was het zo overduidelijk dat Wolfs zoveel om haar gaf, of was het een natuurlijke reactie dat als je als een team werkt, je elkaar ook als een team beschermt, met name de man de vrouw beschermt?

"I acted on my own. It was my idea." Eva zuchtte. "I hadn't told him anything about it. He wouldn't understand." Het was een tijdje stil. Eva stond er van verbaasd dat ze dit er zo had uitgeflapt en Kate wist niet wat ze zou kunnen zeggen. "You're allowed to go home." Eva verbrak de stilte. "We arrested Jake because he hit me. You should be safe until he's set free again."

"I don't understand?" In Kate's ogen zag Eva de verwarring. "Why would he hurt me? If he wanted to, he could have done that in England." Op Eva's gezicht verscheen een kleine glimlach.

"Kate, you must understand that someone who uses several identities in a few hours and is carrying a non valid passport plus the fact he hits an officer on duty is up to no good." Eva zuchtte weer. "I just want to make sure, you're safe."

"Why? Why do you care? You don't even know me." Eva pakte Kate's hand.

"This is something I have to do. Please trust me." Kate knikte. Eva stond op en liep naar de deur.

"Now go home. I'll call you for another chat tomorrow, okay?" Kate knikte en pakte Eva's hand vast.

"Thanks, although I'm not completely sure why I'm thanking you ."