Naamloos

Naamloosn XVI

Eva zat op de grond. Een aantal van haar collega's hadden Jake afgevoerd naar een cel, waar hij op z'n minst even kon afkoelen. De overige collega's, die Megan had geregeld voor haar, druppelde nu langzamerhand weer naar binnen. De mensen die buiten stonden, plakten er nog snel even een aantal minuten aan vast om nog even te genieten van de zon.

Het ging allemaal zo snel. Ze had de naam 'Jake Franklin' voor haar gevoel niet eens gezegd en ze had een dreun tegen haar hoofd te pakken gehad. De klap op zich had ze wel aan zien komen. De man kwam niet echt vrolijk op haar af gelopen toen ze het paspoort uit haar broekzak had gepakt, maar ze was geschrokken van haar eigen reactie. Het leek of er iets in haar knapte; de beelden van haar nogal uit de hand gelopen undercoveractie bij de neonazi's vlogen over haar netvlies. Hoe ze daar werd behandeld; hoe ze haar bijna hadden gedood, om de klappen nog maar eens te vergeten.

Voordat ze het zelf in de gaten had gehad, had ze een klap terug gegeven. Ze kwam nu pas tot de conclusie hoe goed ze de protocollen op de academie er in hadden weten te knallen. Ondanks de razernij die ze door haar lichaam voelde gieren, had ze het bij één enkele stoot gelaten.

Ze werd uit haar gedachte opgeschrikt door haar collega's die eindelijk weer aan het werk ging. "Goed gedaan, Van Dongen. Ik had het zelf niet beter kunnen doen." Eva lachte, en merkte toen pas een stekende pijn op haar voorhoofd. In een reflex schoot haar hand naar haar rechteroog en voelde zachtjes. Toen ze een plakkerige, natte plek voelde op haar hoofd, wist ze hoe laat het was.

"Eva, hier, pak aan." De andere collega bood haar zijn zakdoek aan. "Hou hem maar." Eva glimlachte voorzichtig.

"Dank je." De man wilde doorlopen. "Oskar, zou je me een flesje water kunnen brengen?" De man knikte kort en liep weg. Eva duwde de zakdoek voorzichtig tegen de wond op haar hoofd aan.

---

Megan had Wolfs nog net tegen kunnen houden voordat hij naar Eva wilde lopen. Ze trok hem achter de balie. "Wacht maar even." Wolfs probeerde zich los te trekken, maar was verrast door de kracht die Megan had.

"Ik moet naar haar toe." Megan schudde enkel haar hoofd en wees naar Eva, die roerloos voor zich uit zat te staren. Wolfs keek naar Eva en besefte toen pas dat er dingen waren van Eva die hij niet wist. Spoken uit haar verleden waar ze zelf mee af moest rekenen. Angsten die ze zelf onder ogen moet zien, dingen waar hij haar niet bij kon helpen, in ieder geval nu nog niet.

Minuten lang keek hij toe, hoe Eva nauwelijks bewoog en wel in trance leek. Op het moment dat wat collega's naar binnenkwamen, leek ze zich bewust te worden van haar omgeving. Wolfs greep het moment om los te komen. Megan keek hem waarschuwend aan. Wolfs gebaarde naar Oskar en liep hem vervolgens achter na.

"Wolfs, doe me een lol en geef dit aan Eva." zei Oskar toen hij een flesje water uit de automaat had gehaald. Wolfs knikte zijn hoofd en pakte het flesje aan. Enigszins gehaast liep hij terug naar de wachtruimte. Toen hij daar aankwam zag hij dat Eva ondertussen was gaan staan en voor de ruit stond, haar wond inspecterend. Zo nu en dan depte ze nog met de nu bebloede zakdoek tegen de wond om het bloeden te stelpen.

Een soort van rust viel er over hem heen toen hij haar daar zag staan. Ze stond weer en ze mankeerde niets ernstigs zover hij dat van die afstand kon beoordelen. Over waarom konden ze later praten. Hoe graag hij nu ook Eva's redenen voor haar actie wilde weten, probeerde hij zich in te houden. Hij had zichzelf voorgenomen om Eva minder meteen onder druk te zetten. Uit ervaring kon hij spreken dat ze dan helemaal dichtklapte. Rustig, bijna geruisloos, liep hij naar haar toe. Voorzichtig stak hij zijn hand uit en legde hem op haar schouder.

"Eva" maar verder kwam hij niet. Beide schrokken ze van elkaars acties. Eva pakte vliegensvlug Wolfs' arm vast. Voordat Wolfs het zelf in de gaten had, stond Eva nu achter hem, zijn arm pijnlijk achter op zijn rug omhoog houdend.

"Eva, laat los, alsjeblieft." smeekte hij haar zo goed als. Eva keek beduusd naar Wolfs' rug, terwijl ze zijn stem hoorde. Ze liet snel los, niet begrijpend wat haar was overkomen. Ze schudde met haar hoofd en wilde voorzichtig naar een van de bankjes lopen om te gaan zitten.

"Het spijt me, Wolfs." Wolfs liep naar haar toe en begeleidde haar terug naar hun eigen bureaus. "Sorry" Wolfs schudde zijn hoofd, gebarende dat het niets uit maakte. "Ik weet niet waarom ik dat deed." Wolfs schoof Eva's bureaustoel onder haar en zette het flesje water op het bureau neer. Het verwonderde hem dat hij het flesje niet eens had laten vallen in het hele gedoe.

"Eva, dat doet er nu niet toe." Hij benadrukte het woord nu. Niet alleen om aan te geven dat ze het nu niet hoefde uit te leggen, maar ook om te zeggen dat ze er nog wel over zullen gaan praten. "Geef eens hier." Hij gebaarde naar de zakdoek. Eva reikte hem deze aan, terwijl Wolfs het flesje water paraat maakte. Voorzichtig maakte hij de zakdoek vochtig, zette vervolgens het flesje weer terug en begon de huid rondom de wond schoon te maken. Eva pakte ondertussen het flesje en probeerde iets uit haar broekzak te vissen.

"Wolfs? Stop even, wil je?" Hij keek haar niet begrijpend uit. Ze glimlachte en pakte snel een klein kokertje uit haar broekzak. "Zo, ga maar verder."

"Wat is dat?" Eva grinnikte zachtjes, terwijl ze het buisje open deed en er bolletje uithaalde, die ze vervolgens in het flesje water deed.

"Geloof je in alternatieve geneeswijzen?" Wolfs' gezicht betrok. Eva lachte. "Dit kleine bolletje gaat er voor zorgen dat je partner dadelijk er niet bij loopt als een halve panda beer." Wolfs lachte schamper.

"Yeah right en ik ben Sinterklaas." Eva stak haar tong uit. Ze sloeg het flesje vijf keer op de palm van haar hand en nam een slok.

"Let jij maar eens op." Wolfs ging weer verder met het schoonmaken van de wond.

"Ik denk we voor de zekerheid even langs de EHBO moeten gaan. Ik vermoed dat het misschien gehecht zal moeten worden." Eva knikte en stond op, het flesje met het bolletje in haar handen klemmend.