Naamloos

Naamloos V

"So Kate, how well did you know Mr Brandsma?" vroeg Eva, toen ze was gaan zitten. Wolfs hing tegen de muur. Hij was van plan het gesprek te gaan observeren en Eva aan het woord te laten. Kate fronste haar wenkbrauwen, alsof ze niet begreep waar Eva het over had. "Your neighbour's name was Brandsma. The one living above your apartment." Kate's gezicht lichtte op.

"I didn't know his name. I've met him only once, somewhere last week." Eva maakte een korte notitie. "He accepted one of my packages from the postman when I wasn't home. I found this note in my letterbox that he'd accepted it, so I picked it up." Wolfs liep een stukje en ging zitten aan de tafel.

"So you just saw him when he gave you your package back" vatte Eva samen. Kate knikte in bevestiging. "We found your DNA inside his apartment. For us, that's reason enough to believe you've actually entered his apartment as well." Kate knikte nogmaals.

"He asked me if I'd like a cuppa. I accepted his invitation and drank a few cups of tea, before I went home again." Kate ging verzitten op haar stoel en nam een slok van haar water. "And a few days later, you're on my doorstep asking me these questions." Wolfs keek bedenkelijk. Ze klonk heel oprecht en een motief had ze niet.

"Have you ever heard some commotion upstairs; noises that would indicate a fight or a struggle?" vroeg Eva, kijkend op haar blaadje, waar ook niet veel aanwijzingen op stonden met betrekking op enige verdenking van Kate voor de dood van Brandsma. Kate schudde simpelweg haar hoofd.

"I haven't noticed anything in the two weeks I've been living there." Eva keek op met een niet begrijpende uitdrukking op haar gezicht.

"You moved in the apartment two weeks ago?" vroeg Wolfs vol ongeloof. Kate knikte weer. "Why are you in the Netherlands anyway?"

"Uni" zei ze onverschillig. "I recently graduated from the University in London. I always loved to learn languages. One of my teachers had a soft spot for the Dutch language and he found out I somehow had no difficulty understanding the language. He advised me to take some courses at the University of Maastricht. That's why I'm here. I started last week. The package my neighbour accepted from the postman did contain some of my school books."

Eva stond op en gebaarde of Wolfs even mee kon komen. Ook hij stond op en samen verlieten ze de ruimte.

"Denk je dat ze liegt?" vroeg Eva, nog geen tel nadat de deur gesloten was. Ze liep lichtelijk te ijsberen door de gang.

"Het verhaal klinkt heel aannemelijk. Ze komt heel oprecht op mij over." Beide zuchtten ze. Voor de zaak Brandsma schoten ze niet veel op.

"Zullen we haar gaan vragen over haar jeugd? Misschien kunnen we die gesloten zaak opnieuw openen?" Wolfs haalde zijn schouders op.

"Ik denk dat we dat eerst met Hoeben moeten overleggen. Laten we haar DNA afnemen als vergelijkingsmateriaal voor wat ze hebben gevonden op de PD. We kunnen haar altijd nog terug laten komen." Eva knikte instemmend. Meer konden ze op dit moment niet doen.

"Ik denk dat er inderdaad niets anders op zit." Ze pakte haar telefoon om iemand van het lab op te bellen om DNA te komen afnemen. Wolfs liep terug naar de ruimte waar Kate zat.

"That's it for today. In a few minutes someone will come to collect a DNA sample and then you may go." Kate knikte. "Is there a way we can stay in touch with you in case we need some more information or that you need to testify in this case?" Kate rommelde wat in haar tas en vist er uiteindelijk een pen, stukje papier en haar agenda uit. Ze bladerde wat in de agenda en schreef vervolgens een nummer over op het papiertje.

"I haven't memorised my new phone number yet." Wolfs glimlachte en pakte het papiertje aan.

"Thank you."

---

Eva zat aan haar bureau de laatste puntjes op de i te zetten van haar verslag van het verhoor. Het was vrijdag later in de middag en haar dienst zat er bijna op. Het waren van die momenten zoals deze dat ze begon te denken over wat er was gebeurd in de afgelopen paar maanden. Dingen die je niet zomaar even van je afschuift.

Eerst kwam ze er achter dat Frank met witwassers in zee was gegaan. Dat idee alleen als was niet niets. Vervolgens werd ze ontvoerd door iemand waarvan ze dacht dat ze hem kon vertrouwen. Dan wordt je gered door je partner waar je iets voor voelt en laat je je beide door je gevoelens leiden. Nog geen dag later wordt je door Frank ten huwelijk gevraagd, die dan op je trouwdag wordt doodgeschoten en als klap op de vuurpijl wordt je tijdens een iets wat gewaagde, en buiten het boekje om, undercover actie flink in elkaar geslagen en bijna geëxecuteerd. Je kan dat niet bestempelen als niets. Het is niet een leven dat de gemiddelde mens leeft. De meeste mensen hopen zoveel niet eens mee te maken in hun eigen leven.

Hoeben had haar geadviseerd om te gaan praten. Ze had geen zin om met vreemden te gaan praten. Eigenlijk trok ze het helemaal niet om te praten. Praten over koetjes en kalfjes is oké, maar gevoelens hou je voor jezelf. Daar loop je niet mee te koop. Maar diep van binnen wist Eva zelf ook dat ze zo niet langer door kan gaan. Ze wist precies met wie ze moest praten. Ze ging dezelfde fout niet voor de derde keer maken.

Ze kon zichzelf nog steeds voor haar hoofd slaan dat ze Wolfs niet meteen had gezegd dat ze hem, dan wel per ongeluk, had neergeschoten. Maar ze was zo bang geweest voor zijn reactie. Zonder dat ze het zelf door had gehad, was ze op hem gaan bouwen en wilde ze niet zonder hem de straat op. Ze wist dat dat ook nonsense was, maar ze was er nog niet aan toe om te zeggen tegen zichzelf dat ze niet zonder hem kon.

Daarna het gedoe rondom dat ze niet persoonlijk tegen hem had gezegd dat ze met Frank ging trouwen. Hij had het van Frank zelf moeten horen. Dat viel ook niet in goede aarde bij hem. Haar beslissing stond vast. Vandaag praten was ook beter dan morgen, want van uitstel komt afstel.

Langzaam kwam Eva uit haar gedachte weer in de wereld van de levenden. Ze haalde een keer diep adem en draaide haar stoel abrupt om in de richting van Wolfs bureau.

"Heb je vanavond wat te doen?" Wolfs keek op van zijn computer en keer Eva vragend aan.

"Nee, hoezo?" Hij keek Eva recht in haar ogen aan.

"We moeten praten." Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Ik meen het. Over.." Eva haalde nog een keer diep adem. "Over wat er allemaal is gebeurd. Als het kan, vandaag nog." Ze sloeg haar ogen neer. "Alsjeblieft?" Ze keek hem recht in de ogen aan. Wolfs stemde in zonder ook maar iets te zeggen. De blik op zijn gezicht vertelde Eva genoeg. "Chalet Bergrust? Over een uurtje?" Wolfs knikte.

Chalet Bergrust. Eva was daar tot eerder die week al in tijden niet meer geweest. Op een of andere manier gaf het uitzicht over de stad, de ligging van het café zelf en de inrichting ervan een soort van rust en vertrouwen. Ondanks dat de plek waar Cavaier haar met de bom had geplaatst op minder dan een kilometer er vandaan lag.