Kolejin Prensesi

ANİ TELEFON

7.Bölüm
        
Arabada kısa bir yolculuk yaptıktan sonra demek isterdim ama gerçekten uzun bir yoldu.Bir süre sonra araba durdu.Bir lunaparkın önünde.Lunaparka hiç gitmemiştim bu yüzden çok heyecanlıydım.

— Heyy! Lunaparka hiç gitmediğimi biliyor muydun yoksa tesadüf mü?

— Bilmiyordum ama iyi bir tesadüf olmuş.Karşılığında sende bana bir iyilik yapmak ister misin, diye sordu.Söylerken ensesini kaşımıştı.Bu hareket daha öncede ona bu kadar yakışıyor muydu ? Düşüncelerimden kurtulmam lazımdı.

— Evet yapmak isterim, dedim.Gülümsedi.Elini uzattı.Yapmamı isteyeceği iyilik elini tutmak mıydı ? Elini tuttum.Alışık olduğum ani hareketlerinden farklı olarak beni kendine çekmiş ve belimden kavramıştı.Ellerim ise düşmemek için ona tutunduğumdan onun omuzundaydı.Boyu benden uzun olduğu için kafamı kaldırıp ona baktım.Gözlerime çok derim bakıyordu.Yüzüne eğildiği sırada telefonu çaldı.Durdu.Sinirlendiği çok belliydi.”Hayy...!” diyip sustu.Bense ona gülüyordum.
Telefonu açıp konuştu.Saçma bir şey için aramışlar galiba ama bu sayede az önceki andan kurtuldum. Beklediğim şey bu değildi. Daha çok erkendi daha önce hiç öpüşmemiştim nasıl öpüşüleceğini bile bilmiyordum.
Acaba o öpüşmüş müydü? Merak etmiştim. Sormalı mıydım? Yanlış anlar mıydı? Sonuç olarak arkadaşımdı sorabilirim değiş mi? Diyip konuya girdim:
— Hiç öpüştün mü? Sorum hoşuna gitmiş olmalı ki sırıttı

+ Telefonum izin verseydi evet. Demek ki hiç öpüşmemişti.

— Sen? Diye sordu. Hafifçe kafamı hayır anlamında salladım. Mutlu olmuş gibi geldi. Ama fazla üstünde durmadım.

— Pamukşeker ister misin? Dedi gözüme bakarak. Ben de mutlu bir şekilde

“Eveeeet!!” Dedim. Yaptığım hareketler onu güldürüyordu. O gülünce benim de yüzümde bir tebessüm oluştu. Arkadaşımla zaman geçirmek güzeldi ama hız trenine bindikten sonra fazla beklemeden beni eve bıraktı. Aklımsa hala onunla, sanırım kardeşiz diyen çocuktaydı

-BÖLÜM SONU-