I'm in love with that fiction man (Miyuki Kazuya X Reader) [COMPLETED]

Chapter Five

Contract Signing

Maeco Tachibana's POV

Pagkatapos naming mag-usap ay may sinagot siyang tawag. Nang bumalik siya ay binigyan niya ako ng isang ngiti. Napataas ang kilay ko sa ginawa niya.

"Ano?" iritado kong tanong.

"Wala. Masaya ako dahil tinanggap mo ang trabaho and kapag naging successful 'to? Magiging isang matagumpay na kompanya ang TECH's Technology" masaya niyang sabi.

"Kapag pa lang 'yun. Kapag!!! At kapag namatay ako magiging isa pa rin namang sikat na kompanya ang kompanya mo. Isang kompanyang nakapatay sa test subject nito" nakataas kilay kong pagkontra.

"Sus. Parang gusto mo talagang mamatay ah" nang-aasar niyang sabi.

"Che! Tapos na ba ang usapan? Pwede na ba akong umuwi?" iritado kong tanong.

"Ihahatid na kita" pagpepresinta niya.

"No need" I immediately replied.

"Bakit?" mapang-usisang tanong niya.

"Tsss. You don't care" bored kong sagot.

Nagsimula na akong maglakad papalabas. Bubuksan ko sana ang pinto nang hinarang ako ng mga robots. Tahasan akong napalingon kay Timothy. I give him a death glare.

"What's the meaning of this?" I annoyingly asked him.

"Wala naman. I just want to make sure that my test subject is not hiding any secret from me" he sarcastically said. Tinaasan ko siya ng kilay.

"It's none of your business" madiin kong tugon sa kanya.

"Then you will not be going anywhere. You'll just stay here until you will be willing to tell me your secret" anlakas din ng pandama nito ah. Nakakainis na.

"Ano bang gusto mong malaman, huh?" inis kong tanong.

"Lahat" maikli at diretsa niyang sagot. Bumuntong hininga muna ako bago magsalita.

"I don't want to go home because my Dad is waiting for me there. And he will just scolded me for running away from home. And my problem is that. Is that... Nothing! I mean that's all" mabilisang paliwanag ko.

Ayokong malaman niya na wala akong matutuluyan. This is not his problem anymore. Ang hilig niya lang talagang makialam. Tsk.

"I get it. Wala kang bahay na mauuwian ngayon, right?" tanong niya. Tsss. Pakialamero. Anlakas din ng signal niyan eh. Baka robot.

"Bibigyan kita. Sa ayaw at sa gusto mo tatanggapin mo 'yon. Sasamahan na rin kitang magpaalam sa Daddy mo" napanganga ako sa sinabi niya.

"What?!!! Sa Daddy ko?!!! Napakapakialamero mo talaga. Nakakainis ka!!!" sigaw ko sa kanya sa inis.

"Well. I will just think of that as a yes" pangiti-ngiti pa nyang sabi. Nakakainis na talaga.

Lumapit siya sa'kin at hinawakan ng bigla bigla ang kamay ko. Nanlaki ang mata ko sa ginawa niya. Bago pa ako makapagreklamo ay binuksan na niya ang pinto at hinatak ako palabas ng hindi tinatanggal ang kamay niya sa kamay ko. Sa sobrang gulat ay hindi ko magawang magalit o makapagsalita man lamang. Parang loading pa rin sa isip ko ang lahat. As in parang, *tooot* *tooot* pa rin. Gano'n...

Nang magloading ng 100% ay nagsalita agad ako.

"Bitawan mo nga kamay ko... You b*st*rd" sigaw ko. Imbis na bitawan ay mas lalo niya pang hinigpitan ang pagkakahawak. Tsss. Bwisetttttt!!! Maya maya pa ay nakarating na kami sa isang branded na F-car. Nakakamangha sa ganda. Agad niya akong ipinasok sa loob at agad rin siyang sumunod sa pagpasok para wala talaga akong takas. Finally, binitawan niya na ang kamay ko at inistart ang engine. Then ayun! He's driving. Silence cover the whole place. So awkward. Halos mapatalon ako sa gulat nang magsalita siya.