I'm in love with that fiction man (Miyuki Kazuya X Reader) [COMPLETED]

Chapter One

New Technologies
Maeco Tachibana

*Hikab* *Hikab*

Magaan ang pakiramdam kong bumangon atsaka nag-unat unat.

"Good morning, wonderful world" sigaw ko bilang masayang pagbati sa mundo. Matapos iyon ay sumisipol kong inayos ang aking higaan.

*TOOOOOOT! TOOOOOOT *

"Ayyyyyyyyyttttttt. Ampupu!" napasigaw ko sa gulat nang makarinig ng isang napakalakas na alarma.

"Maeco, it's late. You should get yourself ready and go to your appointment today. Don't forget to have your breakfast. Good morning!" naningkit ang aking mga mata sa pambabala aking alarm clock. Minsan naiisip kong sobrang nakakatakot na ang mga high technologies.

(￣3￣)

"Aytttt. Ano ba 'yan? Late na ako!" muli akong napasigaw nang marealize ang sinabi sa akin ng aking alarm clock. Dulot nito'y dire-diretso akong nagpunta sa banyo para maligo.

After 10 minutes, dahil na rin sa nawili ako sa paliligo, ay natapos din ako at nagbihis. Bumaba na ako at dumiretso sa kusina para kumain ng agahan.

"Hoy, Maeco! Late ka na naman nagising. Nagpuyat ka na naman sa mga bagay na walang katuturan. Kung itinitigil mo na 'yang pagdodrawing mo at naghahanap ka ng trabaho, edi sana'y may pakinabang ka pa!!!" galit na bungad-pagtatalak ni Mama.

Actually she's not my real Mom. She's just my step-mom kasi namatay ang tunay kong Mama nung 10 years old pa lang ako. Nakita ng dalawang mga mata ko ang pagkamatay niya noong gamitin siya bilang test subject sa isang technology machine. Nagkaroon ng pagkakamali kaya namatay ang Mama ko. Matapos iyon, nag-asawa si Dad ng bago at nagkaanak sila at dahil din doon ay naitsapuwera ako.

That's why I really hate new technologies. Gusto ng pamilya ko na magtrabaho ako sa isang company kung saan lilikha ako ng bagong technology without taking my side. Ayokong gawin 'yon. Sa kadahilanang din na iyon, kinamumuhian ko ang Dad ko dahil siya ang gumamit kay Mama bilang isang test subject. I really hate him. And I oath to myself that I will never be like him...

"'Wag po kayong mag-alala. May job interview po ako ngayon sa isang animation company" mahinahon na may sarkasmo kong pagsagot.

Sanay na naman ako eh. Araw araw na lang yata nila ako pinagagalitan. Simula noong naging modern na lahat ay naging ganito na ang sitwasyon ko. Pero wala naman tayong magagawa kundi ang magpatuloy.

"Tss. Umasa pa ako. Buti pa 'yung anak ko may trabaho na, eh ikaw?" pagpaparinig niya na ikinairap ko na lamang sa aking kaloob-looban. Pakihanap naman po iyong paki ko.

Napailing-iling na lamang ako bago lumapit sa toaster. Kukuha na sana ako ng isang toast nang bigla nitong hablutin ang kamay ko at pinakatitigan ako ng masama.

"Hoy, palamon ka na lang dito. Kakain ka lang kung magkakatrabaho ka na" saad niya bago inilayo ang agahan.

"Opo" malungkot kong saad bago tuluyang umalis. Masama man ang aking loob, wala na naman akong magagawa eh. Haysst!

Naisipan kong pumara ng F-car (flying car) pero bago ko pa man gawin ay pumasok din kaagad sa aking isip na wala nga pala akong pera. Kung kaya't wala akong nagawa kundi ang tumakbo kahit walang laman ang aking sikmura dahil late na rin ako sa job interview ko ngayon.

After 30 minutes nang pagtakbo ay nakarating na ako sa Nara Animation --ang dream company ko. Wala nang patumpik-tumpik pang pumasok ako sa loob.

*Beep*