Değişim

"Hadi Ama , Burada Kalma Düşüncesini Çok Çabuk Benimsemişe Benziyorsun...

10.12.2111

08:57

Panmujon Köyü - K. K ve G. K. Sınırları

Mira kapanılan kapıyla etrafa anlamaz bakışlar atmaya başladı. Ne saçmalıyordu o adam!? Bu adam onlara artık burada tıkılı kaldıklarını açık olmasa bile , ima etmişti. Kafasını kaldırıp etrafında ki uğultuları ve fısıltılara kulak verdi. Tanımadığı ve kendi yaşlarındaki çocukların sızlanmaları hatta ağlayışları kafasını doldururken iki yana sallayıp gözlerini sıkıca kapadı. Bu onun için çok büyük bir kabustu.

Mira rüya veya kabus olmasını istiyordu , tüm bu yaşadıkları ona berbat hissettiriyordu. Her ne kadar yaşadıkları gerçekçi hissettirsede bunun gerçek olmamasını diledi. Birazda uyanmak için çabalıyordu.

Yanındaki hareketlenme ile gözlerini açıp kafasını soluna çevirdi. Daha yeni tanıştığı kız ona göre fazla cesurdu , üstelik kendinden 1 yaş küçük olmasına rağmen. Ayağa kalkan bedenle kolundan tutmuştu. Sheila kavranılan koluyla yüzünü Mira'ya çevirdi. "Nereye gidiyorsun Sheila?!" Sheila kendisine yöneltilen soruyla kaş çatıp kolunu çekiştirdi. "O adam bize burada tıkılı kaldığımızı söyledi! Yani aslında ima etti ama yine de aynı şey! Ben burada kalmak istemiyorum ve kalmicam da! " Sheila bunu söylediğinde Mira düşüncelerinin Sheila'nin ki ile aynı olduğunu farketti. Sheila'i koltuğa doğru çektiğinde koltuğa geri oturmuştu. Mira elini Sheila'nin kolundan çekmeden önce "Bana bak Sheila! Burada kalmak isteyen yok , etrafına bir bak kim mutlu he söyle! Kim!? Ama eğer onların senin sözünü dinleyeceğini düşünüyorsan bizi de buradan kurtar! Şimdi hadi git! " Sheila söylenilen sözlerle koltuğa daha çok sinmişti. Mira Sheila'nin bu kadar çabuk sakinleşmesini ve hatta bu kadar çabuk gözlerinin dolmasını beklemiyordu. Sheila neden gözlerinin bu kadar çabuk dolduğunu bilmiyordu. Tek bir sebebinin de olduğunu zannetmiyordu. Belki abisini özlemişti belki de yaşadığı yeri...
Her ne kadar kötü ve iğrenç dursa da orayı seviyordu. Hem Morgan'ı ve onun saçma sapan kişiliğini az da olsa özlemişti. Ama yinede abisi yanında olsa burada da kalabilirdi.

Mira Sheila'nin sessizliğine ve düşünceli haline bakarken ailesini özlediğini anlamıştı ki ailesinin olup olmadığını da bilmiyordu. Ailesinden bahsetmemişti...
Aslında kendiside özlemişti , yani babasının onu tesellileri abisinin hiç susmayan çenesi bir de Bayan Collen'ın ona karşı bitmeyen ve büyüsede hep ayni sevgisi... Ah birde annesi , her ne kadar Mira'ya bağırıp çağırması kırsada bunu şuanlık pek umursamıyordu , evde olsa da annesinin özlemini yinede çekicekti. Onu daha çok özlemişti... Hem rüyasında annesinin onun uyanmasını söylüyor ve onu benden almayın diye yalvarışlarını hatırlıyordu. Gerçek olma ihtimali az da olsa inanıyordu. Mira kafasını koltuğun başlığına yaslayıp , şimdi neler olucak sorusunu düşünmeye başladı.

Sheila gözlerini Mira'dan ayırmadan ayağa kalktı. Koltukların sonuna baktığında görevli olarak bildiği adamları gördü ve çocukların odadan çıktığını görmüştü. Dalmış olan Mira'ya döndüğünde gözleri kapanmıştı."Mira kalk! Uyumanın sırası değil. Gidiyorlar , burada tek kalıcaz!" İki yandan kollarını tutup sarstığında Mira sersemlemişti. Mira Rookie'nin söylediklerini yeni anlarken ilk etrafına sonrada çıkış kapısına baktı. Odada kimse kalmamıştı. Ne yani onları burada mı bırakmışlardı! Mira aceleyle ayağa kalkıp Sheila'nin elinden kavramı ve çıkışa doğru koşmaya başladı. Burada kaybolmak istemezdi.
"Biraz daha erken haber veremez miydin?" Bu sözlerle Sheila'ye söylenmeye başladı.