always be together • irwin

abt | ashton irwin >> final

\\ 1 ay sonrası \\

"Bu gece yeni biri çıkacakmış."

Yanımda dikilen iki kızın konuşmasına kulak astım. Bu bar tarzı kafeye bir aydır her akşam geliyordum, sürekli dinlediğimden farklı bir ses duyma fikri ilginç gelmişti. Ama yinede sahnede gitar akorlarını kontrol eden kişiye bakmadım, ucuz birayı bitirmekle meşguldüm çünkü.

Beş dakikanın sonunda sahnede ki, şarkıya başlamıştı.

Yavaşça, bu aralar pek yapmadığım şeyi yapıp gülümsedim. Bu şarkıyı biliyordum, ne zaman gizlice onun telefonunu karıştırsam bu şarkının son dinlenilen kısmında koca bir tahtı olduğunu düşünürdüm.

Kalia'yı anınca tekrar yüzüm düşmüştü.

Onu hala unutamadığım için kendime kızıyordum. Aslında kızgınlığım onu unutmam gerektiğini ve daha iyilerini hakkettiğim saçmalığından başka bir şey söylemeyen annesineydi.

Cidden başka birşey söylemiyordu. Sanki ben mükemmelmişim gibi.

"We always will be together, don't you worry"

( Biz her zaman birlikte olacağız, endişelenme )

Onu düşünmeye başladığım için şarkıyı söyleyen kişinin sesi onun ki gibi geliyordu. Şarkı söylerkenki sesi gibi. Tınısı bile aynıydı. Ama bunun bana beynimin oyunu olduğunu anlayabilecek kadar akıllanmıştım.

"We'll always be by your side, don't you worry"

( Her zaman yan yana olacağız, endişeleniyor musun? )

Çok ince olmayan kız sesi hala Kalia'nın ki gibi gelirken kaşlarımı çattım. Bu sinir bozucuydu. Bu gece neden tekrar onu aklıma getirmiştim bilmiyordum bile. Birinin gözleri bendeydi, hissediyordum. Ama gram umrumda değildi, dört haftadır olduğu gibi.

Kalia'yı unuttuğum zamana kadar hiçbir kıza yaklaşmayacaktım. İlk çıkmaya başladığımızda kıskandırmak için birilerini yanımda dolaştırıyordum ama o zaman lisenin son yılıydı. Hemde şuan kıskanacak bir Kalia yoktu.

Onu unutmalıydım. Şu andan sonra onu hatırlatan şeyleri kafamdan uzak tutacaktım. Başka bir tesadüf eseri karşılaşıp birleşeceğimiz fikrine inanmam saçmaydı. Çoktan iki kere olmuştu, üçüncüsü için o kadar da şanslı değildik. Biz şanslı değildik zaten.

"The circle will never end" 

( Çember asla sonlanmayacak )

Bu sözler ve ona benzeyen bu ses bana yardımcı olmuyordu tamam mı? Buradan siktirip gitmem lazımdı. Hayatımı tekrar düzene sokmam ve uzaklaştığım arkadaşlarımdan özür dilemem gerekiyordu. Calum onun kuzeni olabilirdi, ama bunun birşey değiştirmeyeceğini çoktan kendime hatırlatmaya başlamıştım.

Yaslandığım duvardan kendimi çektim ve derin nefes alıp gerindim. Şimdi devam etme vaktiydi. Hızlı adımlarla çıkışa yöneldiğimde bir kaç dakikadır çalmaya devam eden sinir bozucu şarkı kesildi. Muhtemelen teknik bir sorun olmalıydı.

"Ashton!"

Hızla arkama döndüğümde nefesim kesilir gibi oldu.

O buradaydı.

Sahnede, elinde bir gitarla ayakta duruyordu. Doğruca bana bakıyordu ve beynimin yapamayacağı kadar gerçekti.

Küçük bir adım attım, ama daha fazlası yoktu. Ne yapacağımı bilemeyecek kadar şaşkın ve heyecanlıydım. Evet, kalp atışlarımı duyabiliyordum.