5 Seconds of Amnesia

Hoofdstuk 13

--Alison's pov.--

Huilend zit ik in mijn hotelkamer. De jongens zijn gaan optreden en ik heb gezegt dat ik me niet zo goed voelde en hier bleef. Ik ben niet ziek ofzo maar... Vandaag is gewoon een slechte dag.

Toen ik daarstraks naar de keuken wilde gaan stond Luke daar. Hij wilde een glas pakken en toen zag ik het: de diepe, bloederige sneden in zijn arm, die nog altijd niet genezen waren. Het zouden vast en zeker litekens worden, dat kon niet anders. En ik voelde me zo schuldig.

Luke zou die litekens voor altijd met zich meedragen, allemaal door mij. Allemaal omdat ik Ashton terugkuste. Ik vraag me nog altijd af waarom ik dat deed. Als ik niet verliefd op hem was had ik hem toch weggeduwt? Maar ik was toch niet verliefd op Ash, of wel?

Snikkend laat ik me op mijn bed vallen. Waarom is het allemaal zo moeilijk? Waarom kon ik het niet gewoon vergeten en blij zijn dat Luke me had vergeven? Maar telkens als ik Ashton zag... Ik weet het niet meer. Ik ben echt stapelverliefd op Luke maar...

Tell me where you're hiding your voodoo doll, 'cause I can't control myself.

Die zin schiet door mijn hoofd wanneer ik de badkamer inren en mijn toilettas opendoe. Voodoo doll is één van mijn favoriete liedjes op dit moment, en ik hoor Cal, Michael en Luke het zo zingen. 

Eindelijk heb ik hem gevonden; het kleine, roze scheermesje. Ik ga op bed zitten en druk hem tegen de huid in mijn onderarm. Zou ik het doen of...? Wat als het een verslaving werd en..

Ik druk die bezorgde gedachten snel weg. Ik verdien het. Ik heb Luke bedrogen en hij was zo goed om me te vergeven, maar ik had meer moeten lijden. Luke's armen staan vol litekens door míj. Ik zie het zo weer voor me, de bloederige strepen op zijn arm, Luke die in een plas bloed ligt...

Met gemak haal ik het scheermesje over mijn arm. Eerst voel ik niks maar dan welt er bloed op en begint de wond te pikken. Niet genoeg. Niet genoeg pijn. Luke heeft tien keer erger door moeten maken. Weer haal ik het mesje over mijn arm, en ik druk harder dit keer. Ik haal het mesje nog een keer langs mijn arm, en nog een keer, en nog een keer. Tot ik zwarte vlekken voor mijn ogen zie en even moet gaan liggen.

Ik ga naar de badkamer om een doekje te nemen en dep het bloed wat weg. De sneden doen verschrikkelijke pijn, en ze stoppen niet met bloeden. Wanneer ik terug naar mijn kamer loop zie ik het; mijn witte donslaken zit vol rode vlekken en de schoonmakers zijn vanmorgen al geweest. Ik kijk op mijn horloge: het is al half 5 's avonds en de jongens komen terug rond 5 uur. 

Ik smijt een paar van de kasten in mijn kamer open, maar er liggen alleen maar kleren van mij in. Geen enkel hoeslaken of donsdeken. Shit.

Ik ga in de lift staan en druk op het knopje met de zilveren 0. Terwijl de lift 9 verdiepingen naar beneden glijdt zorg ik ervoor dat de mouw van mijn linkerarm zo zit, dat niemand de bloedende sneden kan zien. 

"Zou ik één nieuw donslaken kunnen krijgen? Ik, euh... Heb er op gemorst." vraag ik zenuwachtig aan de vrouw aan de balie. Vriendelijk knikt ze en zegt: "Over tien minuten staat er een schoonmaker bij u op de kamer. Maakt u zich geen zorgen, dat gebeurt bij zo veel mensen."

Als verlamt blijf ik staan. Dit wilde ik helemaal niet. Als één van de schoonmakers al die bloedvlekken ziet weet hij in geen tijd wat ik gedaan heb en vertellen ze het sowieso tegen Luke. Met de beste bedoelingen misschien, maar hij mag het absoluut niet weten...

"Oh, euh, dat is niet nodig, hoor." zeg ik onverschillig, "Ik doe het zelf wel. Waar kan ik de lakens halen?" de vrouw kijkt me vreemd aan, maar zegt dan toch uiteindelijk; "De gang uitlopen en dan de laatste deur van rechts." 

--Luke's pov.--

"We zijn terug!" roept Calum wanneer we de hotelkamer instappen. Het is één van de luxe-suites, zodat we er allemaal samen in kunnen en niet in verschillende kamers moeten. "Hey! Ik kom zo!" hoor ik Alison roepen, vanuit haar kamer.

Ik leg mijn hand op de deurklink en duw tegen de deur, maar hij zit op slot. "Ali? Alles oké?" vraag ik met gefronste wenkbrauwen. "Euh.. Ja hoor, gewoon even aan het omkleden." hoor ik haar zeggen. Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken. 

Met een boterham ga ik in de zetel in de woonkamer liggen en neem mijn gsm. Ik check mijn Twitter en favoriet en retweet een paar tweets van mensen die naar ons concert zijn komen kijken. Ik scrol door mijn tijdlijn en dan staat mijn hart een tel stil.

"@5SOS @AlisonM-- OMG ik zag juist Alison Montgomery lopen in het hotel waar ik logeer! Dus de boys zijn hier ook! 

En achter die tweet staat het adres van ons hotel. En de tweet is al meer dan 200 keer geretweet. Ah, shit.

"Hé, jongens?" roep ik luid. Even later staan Cal, Ashton en Michael voor mij neus. "Moet je dit zien." zeg ik met een grimas, en toon hen de tweet.

Michael zucht. "Dus het kan hier ieder moment vol fans staan?"

Ik knik. Normaal gezien zou het hotel nu vol bodyguards zitten zodat we in alle rust hier konden verblijven, maar we hadden aan niemand laten weten dat we hier waren dus verwachtten we niet dat er fans zouden achterkomen.

"Ik ga wel even naar beneden om te zeggen dat ze niemand door mogen laten." zegt Ashton en hij wil de deur openen, maar ik hou hem snel tegen.

"Nee! Wat als er al fans zijn?" Ashton bromt iets onverstaanbaars en gaat terug in de zetel zitten. "Anders bel ik wel even naar de balie?" vraagt Calum. Ik knik en ga weer liggen.

--Alison's pov.--

Het is elf uur 's avonds en ik lig in mijn bed naar een serie te kijken op mijn laptop, die ik van Luke heb gekregen. Sinds de dag dat ik hem heb ontmoet geeft hij me dure cadeau's, en hoe vaak ik ook zeg dat hij moet stoppen, hij blijft er maar kopen. 

Een half uur later gaat mijn deur open en komt Luke naast me liggen. Snel trek ik de mouw van mijn pyjama wat verder over mijn arm en glimlach naar hem.

"Hoe was het concert?" vraag ik, terwijl ik de computer afsluit.

"Leuk. De zaal was uitverkocht. Het was echt ongelooflijk." zegt hij glimlachend. Wanneer hij over concerten praat ziet hij er altijd volmaakt gelukkig uit, en ik moet automatisch ook glimlachen als ik hem zo zie.

.

.

Kussend liggen we op bed wanneer Ashton binnenkomt. Ik maak me snel los uit Luke's omhelzing en ga rechtop zitten. Met een verwilderde blik in zijn ogen kijkt Ashton ons aan.

"Ju-jullie moeten e-even komen."