5 Seconds of Amnesia

Hoofdstuk 15

--Alison's pov.--

"Luke, stop!" roep ik verbouwereerd uit terwijl ik recht kom uit de zetel. Snel ga ik voor hem staan en leg mijn handen rond zijn roodaangelopen gezicht.

"Luke, hij bedoelde het helemaal niet zo en--"

"Hij is gewoon een jaloerse zak." gromt Luke, terwijl hij zich omdraait en de woonkamer uitloopt.

Op mijn lip bijtend draai ik me om naar Ashton, die eruit ziet alsof hij elk moment in tranen kan uitbarsten.

"Het spijt me echt Ashton, maar ik weet zeker dat hij het niet zo bedoelde en--''

Hij wendt zijn blik af en schudt zijn hoofd.

"Het is niks, Alison, ik begrijp het wel." zegt hij terwijl hij wegloopt.

Met tranen in mijn ogen ga ik weer in de zetel zitten. Dit is allemaal mijn schuld, sinds ik hier ben hebben Luke en Ashton voortdurend ruzie, allemaal door mij. Ik kan hier beter weggaan, maar waar moet ik naartoe? Daarbij, als ik mijn vader tegenkom op straat dan...

Snel schudt ik die gedachte van me af. Als mijn vader op het vliegveld staat om me te achtervolgen wordt hij sowieso opgepakt, geen twijfel mogelijk. Daar hoef ik me dus geen zorgen over te maken.

.

.

Zachtjes duw ik de deur open. ''Luke?'' vraag ik voorzichtig.

Hij ligt op bed met zijn koptelefoon op en ik kan de muziek tot hier horen. Verschrikt kijkt hij op wanneer ik naast hem ga liggen en mijn hoofd op zijn borst leg. Snel zet hij zijn koptelefoon af.

''Sorry, Ali, ik had niet--"

Ik wendt mijn hoofd af zodat hij mijn betraande gezicht niet ziet en schud mij hoofd.

.

.

De volgende ochtend wordt ik in het lege bed van Luke wakker. Slaperig kijk ik de kamer rond en zie een briefje liggen op het nachtkastje.

We zijn al vertrokken naar het concert om te repeteren en we komen pas terug na het concert, rond half twaalf. Je kan altijd langskomen als je wilt.

Hou van je,

Luke

Ik glimlach triest. Ik weet wat ik moet doen. Ik loop naar mijn eigen kamer en prop mijn kleren en andere spullen in mijn koffer. Met een brok in mijn keel neem ik een blad papier en pen en ga aan de keukentafel zitten, waar ik begin te schrijven.

Liefste Luke,

Sinds we elkaar hebben ontmoet is mijn leven totaal veranderd. Eindelijk ben ik weg bij mijn vader, en ik heb jou ontmoet natuurlijk. 

Ik hou zielsveel van je, Luke, meer dan ik ooit van iemand anders zou kunnen houden. Je bent het beste wat me ooit is overkomen. 

Maar ik ben niet het beste wat jou ooit is overkomen. Sinds ik bij jullie ben hebben jij en Ash constant ruzie, en dat komt allemaal door mij. Je bent terug begonnen met snijden, ook door mij.

Ik hou van je, Luke, maar je verdient veel beter.

Ik hoop dat je me niet haat voor wat ik nu doe..

- Alison

Ik laat het blad liggen op de keukentafel en veeg mijn betraande wangen af aan de mouw van mijn trui. 

.

Ik klem mijn tanden op elkaar wanneer ik uit het hotel stap. Naar waar moet ik nu? Naar huis kan ik niet natuurlijk, en ik durf ook niet meer naar Australië, uit angst dat iemand me herkent en me aangeeft bij de politie. Ik ben tenslotte nog geen achttien dus ik mag nog niet alleen alleen wonen.

.

.

.

.

.

De man schuift een grote witte envelop naar me toe, die ik snel in mijn handtas steek.

"Bedankt. Hoeveel?" vraag ik zonder hem aan te kijken.

"200 euro." gromt de man me toe terwijl hij een slok van zijn bier neemt.

Ik haal twee briefjes van 100 euro uit mijn portemonnee en geef die aan de man, die knikt, zijn bier opdrinkt en vertrekt. Wanneer hij het café uit is doe ik voorzichtig de envelop open. 

Snel steek ik mijn fake ID en papieren in mijn portemonnee. Ik ben nu twee dagen weg van Luke, en ik mis hem verschrikkelijk. Hij heeft me al honderden berichten gestuurd en me tientallen keren gebelt, maar natuurlijk heb ik nooit geantwoord. De vorige twee nachten heb ik in een hotel geslapen, maar om met het vliegtuig te kunnen reizen had ik natuurlijk een nieuw paspoort nodig waarop stond dat ik ouder was dan achttien, dus heb ik er nu illegaal een gekocht.

.

.

"Waar gaat de eerstvolgend vlucht naartoe?" vraag ik aan de blonde vrouw die achter de balie van het vliegveld staat. Ze tikt iets in op het toetsenbord voor haar en kijkt naar het computerscherm. 

"Over een half uur is er een vlucht naar Engeland, Londen. Wilt u--"

"Is goed. Eén ticket naar Londen." zeg ik terwijl ik mijn bankkaart uit mijn portefeuille vis.

.

Omdat ik helemaal geen geld had toen ik bij mijn vader vertrok, heeft Luke mij een bankkaart gegeven met wel 20 000 euro op. Veel te veel, ik weet het, maar hij stond erop. Hij verdiende nu toch bakken met geld, zei hij, en nu komt het wel goed uit dat ik geld heb.

.

.

Aangekomen in Londen ga ik het eerste hotel binnen dat ik zie en huur een kamer. De kamer is bekleedt met hoogpolig tapijt en aan het plafond hangen grote kroonluchters. In de slaapkamer staat een gigantisch hemelbed en de badkamer is hypermodern. Dat zal wel weer wat kosten.

.

Nadat ik mijn koffers heb uitgepakt ga ik binnen in de eerste Starbucks die ik tegenkom. Ik neem een caramel macchiato en ga aan een leeg tafeltje binnen zitten. Terwijl ik mijn laptop neem voel ik een steek in mijn borst omdat ik herinnerd word aan toen Luke me vond op de brug en we samen naar Starbucks gingen...

Snel duw ik het misselijke gevoel weg en zet mijn pc aan. Me nu zorgen maken over Luke helpt me niets verder, het is tenslotte beter voor hem dat ik weg ben.

--Luke's pov.--

(Even een paar dagen terug in de tijd, wanneer Alison juist vertrokken is ;) )

"We zijn teruu-uug!" roept Calum vrolijk wanneer we de hotelkamer binnenlopen. Geen antwoord. 

"Misschien slaapt Alison?" fluister ik tegen de jongens. Ze zijn meteen stil, totdat Michael met een geweldig idee komt.

"Sssht!" legt Ashton ons het zwijgen op wanneer we op de tippen van onze tenen naar Ali's kamer lopen. Ik heb nog altijd geen sorry tegen hem gezegd en ik voel me best schuldig, maar ik zal me straks wel veronschuldigen. Nu voeren we eerst Michael's plan uit; Alison dood laten schrikken door haar kamer binnen te vliegen.

"BOE!" roepen we allemaal tegelijkertijd terwijl we de kamer binnenstormen. Ik liep als laatste dus kan jammer genoeg Alison's reactie niet zien, maar wanneer ik naar haar bed loop kijk ik verbaasd; het is leeg.

.

Met grote ogen kijkt Calum ons aan. "Ze heeft zich vast verstopt om ons dood te laten schrikken." fluistert hij angstig. Ik grijns. Dat klinkt wel als Alison. 

"Ik kijk in de woonkamer, Calum in de badkamer, Ash in de andere slaapkamers en Luke in de keuken." fluistert Michael terwijl hij richting woonkamer loopt.

Ik grinnik. Ze zijn misschien ouder dan mij, maar op sommige momenten zou je toch iets anders zeggen. Zoals toen Calum een paar maanden geleden tikkertje wilde spelen back stage omdat hij zich verveelde...

Grijnzend loop ik de keuken in. "Alisoooon." zeg ik plagerig terwijl ik achter de deur kijk. Niemand. Mijn ogen glijden de ruimte door en blijven dan hangen bij een wit vel papier op de keukentafel.