5 Seconds of Amnesia

Hoofdstuk 16

--Ashton's pov.--

Ik lig juist op mijn buik om te kijken of Alison onder het bed van Luke ligt, wanneer ik Luke hoor roepen. Ik grijns. Hij heeft haar vast gevonden. Snel loop ik naar de keuken, maar ik tref iets anders aan dan ik verwacht had.

Geen Alison. Alleen Luke die met zijn hoofd op tafel ligt. Snel schuif ik een stoel bij en ga naast hem zitten. 

"Luke, hé, wat is er?" vraag ik zacht terwijl ik mijn arm om hem heen sla. 

"Le-lees de brief." snikt hij. Oh, dit is niet goed, écht niet goed. Luke huilt bijna nooit. Er moet echt iets ergs aan de hand zijn. Snel schuif ik de brief naar me toe en lees.

Met grote ogen kijk ik op. 

"Nee." fluister ik ongelovig. Dit is allemaal mijn schuld. Alison was nooit weggelopen als--

"Het is niet jou schuld, Ash. Het is mijn schuld." zegt Luke met een iel stemmetje. "Jij kon er niets aan doen dat ze --"

"Luke, begrijp je het dan niet?" zeg ik terwijl ik hem bij zijn schouders vastpak. "Alison is weg. Als ze niet bij ons is wordt ze sowieso opgepakt door de politie want ze is nog maar 17 en--"

Ik val stil en het lijkt nu ook tot Luke door te dringen. 

"Haar vader." fluistert hij vol ontzag. "Haar vader, Ashton, als ze--"

We worden onderbroken door Calum en Michael, die enthousiast aan komen rennen.  "Hebben jullie haar al gevonden? Goh, ze kan zich echt wel goed verstoppen hoor maar--" 

Calum stopt met praten wanneer hij Luke's en mijn gezicht ziet, en bezorgt komen hij en Michael bij ons staan. 

"Wat is er?" vraagt Michael voorzichtig. 

"Lees de brief." fluister ik.

.

.

--Luke's pov.--

De uren daarna proberen ik en Calum Alison te bellen, tevergeefs. "Ik-euh, ik ga naar mijn kamer." fluister ik zodat hij de brok in mijn keel niet kan horen. Eens op mijn kamer laat ik mezelf op mijn bed zakken en laat de tranen over mijn wangen stromen.

Waarom? Waarom doet ze dit? Hoe kan ze me dit aandoen? Weet ze dan niet hoeveel ze voor me betekend? Ze is mijn leven, letterlijk. Zonder haar wil ik niet meer leven...

Weer probeer ik haar te bellen, en wanneer ik de voicemail hoor besluit ik niet op te hangen.

"Alison, i-ik hoop dat je dit bericht hoort." zeg ik terwijl ik de tranen van mijn wangen geef, "Wil je alsjebliéft terugbellen, alsjeblieft? Ik wil niet leven zonder je, ik--" Mijn stem stokt en ik begin te snikken. "Alsjeblieft." fluister ik nog een laatste keer voor ik ophang.

.

.

.

.

.

--Alison's pov.--

Ik zit in mijn hotelkamer op mijn bed en zet mijn gsm aan. Ik schrik. 247 gemiste oproepen en 173 berichten. En maar 1 voicemail. Plots heb ik echt behoefte aan Luke's stem, dus ik besluit de voicemail te beluisteren.

De tranen lopen over mijn wangen wanneer de voicemail afgelopen is. De woorden ik wil niet leven zonder je blijven in mijn hoofd hangen, en plots ben ik bang. Nu heb ik waarschijnlijk de indruk gewekt dat het allemaal Luke's schuld is, terwijl het de mijne is. Ik besluit hem te bellen voor hij dingen kan doen waarvan hij achteraf spijt zal krijgen.

Mijn telefoon is nog maar één keer overgaan voor Luke opneemt. "Alison?" fluistert hij. Weer voel ik tranen over mijn gezicht stromen wanneer ik zijn stem hoor. 

"Luke." fluister ik terug terwijl ik in de zetel ga zitten. "Het spijt me zo, Luke, ik--"

"Kom alsjebliéft terug, Alison, alsjeblieft." zegt Luke met een krak in zijn stem.

Trillerig zucht ik. "Nee, Luke. Sinds ik er ben hebben jij en Ash steeds ruzie, snijd je jezelf weer,..." 

"Het kwam niet door jou. Ash en ik hebben al wel vaker ruzie gehad en het is nu terug opgelost dus--"

Ik schud mijn hoofd, ook al weet ik dat hij me niet kan zien. 

"Het is beter zo, Luke. Ik hou echt zielsveel van je, maar het is beter als ik weg ben." zeg ik terwijl ik weer een steek in mijn hart voel. 

"Nee, Alison alsjeblieft, laat me--"

"Vaarwel, Luke." fluister ik, en ik hang op.

--Luke's pov.--

Dit doet zo'n pijn. Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Dagenlang lig ik gewoon in bed te staren naar het plafond en denk aan alle dingen die ik heb meegemaakt met Alison terwijl ik mijn ogen uit mijn hoofd huil. Van toen ik haar ontmoette aan de brug tot onze eerste kus... 

Ik kijk niet op wanneer er iemand mijn kamer binnenkomt. "Je moet echt even iets eten Luke." hoor ik de stem van Calum zeggen. Ik schud mijn hoofd. 

"Ik heb geen honger, Cal, maar toch bedankt." Hij komt naast me zitten op mijn bed. "Luke, je hebt al drie dagen niks gegeten of gedronken, dit wordt nog je dood." Nu kijk ik naar hem op en ga traag rechtop zitten.

"Heb je wel geslapen?" vraagt Calum terwijl hij me een bord met toast aangeeft. Ik neem het aan en blijf er even besluiteloos naar kijken, en schud dan mijn hoofd.

"Luke, ik weet zeker dat Alison terug komt, ze hield echt ongelofelijk veel van je." zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt.

Ik voel tranen opwellen wanneer hij haar naam zegt. 'Nee, Cal. Ze heeft gebeld e-en ze zei dat ze niet meer terug kwam omdat- omdat het ha-haar fout was en--"

Calum schudt zijn hoofd. "Iedereen kon zien dat ze zielsveel van je hield, Luke. Dat geeft ze echt niet zomaar op." Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en hij geeft me een knuffel.