5 Seconds of Amnesia

Hoofdstuk 17

--Alison's pov.--

Het is nu twee weken geleden dat ik ben vertrokken, en Luke blijft me nog steeds bellen en smsen. Ik heb niet meer geantwoord en de berichten die hij stuurt breken mijn hart letterlijk, maar het is beter zo. Over een maand is hij helemaal over me heen.

Londen is echt een geweldige stad. Elke dag loop ik hier rond en elke dag kom ik op plaatsen waar ik nog nooit geweest ben. Ik hou vooral van het Greenwich Park. Het is gigantisch groot en je kan er uren tussen de bomen en velden lopen zonder iemand tegen te komen. Als Luke hier was zou het echt romantisch geweest zijn en--

Nee. Nee, nee, nee. Ik moet hem uit mijn hoofd zetten. Zijn leven is beter zonder mij, en ik wil dat hij gelukkig is.

.

Ik ben juist over de Tower Bridge gewandelt wanneer ik een Starbucks zie. Dat vind ik nog een van de meest fantastische dingen aan Londen: in élke straat is er wel een Starbucks. Wanneer ik binnen wil lopen trekt een briefje op de deur mijn aandacht:

Dringend!

Medewerker gezocht die elke maandag, dinsdag en donderdag van 10 am tot 4 pm kan werken. Prijs is bespreekbaar.

Ik glimlach. Perfect. Ik kan niet blijven leven op het geld dat ik van Luke heb gekregen en ik zou hier graag een appartementje zoeken en weer gaan studeren... Ik ga naar binnen en glimlach naar het meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als ik achter de bar.

"Een caramel machiatto alsjeblieft. En een vraagje over die job die beschikbaar is?" Terwijl het meisje, dat blijkbaar Serena heet zie ik aan het plaatje op haar blouse, mijn koffie maakt, licht ze me in over de job.

"Je kan vanaf morgen beginnen als je wilt. Dit is hier van mijn vader, en ik ben er zeker van dat hij je zou aannemen. Over 5 minuutjes kom ik naar je toe en kunnen we alles bespreken." Ze grijnst naar me terwijl ze me de koffie aangeeft en ik grijns terug. "Fantastisch."

--Luke's pov.--

"Alles oké, Luke?" vraagt Ashton aan me. We hebben juist een paar uur gerepeteerd voor het concert van straks en Michael en Calum zijn pizza gaan halen.

"Ja, prima." zeg ik, terwijl ik wat water drink.

Onderzoekend kijkt Ashton me aan en komt dan naast me zitten, terwijl hij zijn arm om mijn schouder legt. "Hé, Lukey, je kan alles tegen me zeggen hoor, en--" Zachtjes duw ik zijn hand weg.

"Het is oké Ash, ik ben al lang over haar heen." lieg ik.

.

.

Het concert is gedaan en we komen aan in onze hotelkamer. Cal, Michael en Ashton zijn een beetje aangeschoten door de champagne die ons te wachten stond, het was tenslotte ons laatste concert van de komende twee maanden en we krijgen nu even een pauze, maar ik heb er geen slok van gedronken.

"Ik ga slapen, jongens." zeg ik terwijl ik naar mijn kamer wil lopen.

"Hé Luke! Doe toch even mee, het is ons laatste concert voor een lange tijd geweest dus--" Ik schud mijn hoofd en Michael stopt met praten. "Tot morgen." zucht ik.

.

.

Ik lig nu al twee uur in bed en ik hoor Cal, Ash en Michael op de PlayStation spelen. Typisch. Ik kan de slaap niet vatten en probeer echt om niet te denken aan de scheermesjes die in de badkamer liggen. Ik heb al heel de tijd als een klein kind liggen janken en de drang om mezelf te pijnigen is zo groot, maar ik weet dat de jongens er toch achterkomen, dus ik besluit ook maar wat te drinken, zodat ik Alison misschien even kan vergeten.

Op mijn tenen sluip ik naar de keuken, ik heb geen zin om aan de jongens te moeten verklaren waarom ik nog wakker ben. Ik kijk in de koelkast; een fles wijn en wat bier. Ik grimas. Ik wil iets sterkers. Ik doe wat keukenkastjes open en dicht tot ik vind wat ik zocht: vodka, whiskey en bacardi breezers.

.

Ik neem een paar flessen mee naar mijn kamer en ga op bed zitten. Ik zet de tv aan en zap maar wat rond zonder echt op te letten wat er op staat, terwijl ik de drank in mijn keelgat kiep. De vloeistof brandt in mijn keel en al na een paar grote slokken voel ik me duizilig worden. Dit is eigenlijk best fijn. Het voelt een beetje als de duizeligheid die ik had voor ik flauwviel omdat ik te diep had gesneden. Ik drink een paar van de flessen tot op de bodem leeg waarna ik in een diepe, droomloze slaap zink.

.

.

"Luke? Luke! Wakker worden! We vertrekken over een half uur!" hoor ik Calum roepen terwijl hij op mijn deur bonkt, die ik gelukkig op slot had gedaan gisteravond. Met een bonkende koppijn kijk ik rond. Er liggen verschillende flessen over mijn bed en de grond verspreid. Maar waarom maakte Cal me nu wakker?

In mijn boxershort dribbel ik naar de keuken, waar Calum en Michael aan tafel zitten. "Waarom moest ik opstaan?" geeuw ik terwijl ik mijn ogen vernauw wanneer ik de koffers voor de deur zie staan.

"Het vliegtuig vertrekt over een paar uur Luke, we gaan naar huis!" lacht Calum, en Michael grinnikt.

"Ohww" zeg ik, en ik herinner het me weer. "Maar.. Maar wat als Ali nu terug komt en ze vind ons niet en--" begin ik.

Calum's grijns verdwijnt en hij komt naar me toe om een hand op mijn schouder te leggen.

"Luke, ze.. Ze komt niet meer terug, weet je nog? Vergeet haar gewoon, ze is je niet waard." zegt hij zacht terwijl hij me een knuffel geeft. Ik frons mijn wenkbrauwen.

"Ze is mij niet waard?" zeg ik trillend van woede, terwijl ik me uit de omhelzing trek. "Ze was het beste wat me ooit is overkomen Cal! En ik ga er fucking kapot van dat ze weg is!"

Michael wil kalmerend zijn hand op mijn schouder leggen, maar ik doe een stap achteruit. Ik wil nog iets zeggen maar ben vergeten wat, dus ik loop kwaad terug naar mijn kamer.

Hoe kon Calum dat zeggen? Hij weet hoeveel Alison voor me betekend. Zonder haar is mijn leven niet de moeite waard... Snel schud ik die gedachte weg. Mijn ouders zouden er kapot van zijn moest ik mezelf van kant maken, dat kan ik hen niet aandoen. Bij de gedachte dat ik mijn ouders straks weer terugzie kalmeer ik wat, en snel prop ik mijn kleren, toiletspullen en tenslotte ook twee flessen Bacardi in mijn koffer.

.

.

Met onze koffers lopen we zwijgend door het vliegveld. Zowel Calum, Ashton Michael en ons management team hebben door dat ze beter niet te veel tegen me kunnen zeggen nu, en dat vind ik prima. Ik ben niet echt in the mood om the praten nu.

Omdat we bekend zijn en de vliegtuigmaatschappij liever niet een horde gillende fans op hun vliegveld wil hebben, mogen we langs speciale binnenwegen naar het vliegtuig toe en moeten we niet langs de security. Gelukkig maar, met al die alcohol in mijn koffer was ik er nooit doorgekomen...

We willen net de gate inlopen wanneer er een man van de security aan komt lopen met een hond, die dient om drugs en ander verboden spul op vliegtuigen op te sporen. Zou hij ook alcohol ruiken? Vast niet, maar ik wil het risico niet wagen. Ik wil snel de gate oplopen, maar het is al te laat, de hond blaft en sleurt de man, die een leiband vast heeft, mee naar mijn koffer.

"Dit moet een fout zijn." zegt Max, die zijn wenkbrauwen fronst. Snel knik ik en probeer mijn vuurrode hoofd in mijn jas te verstoppen, terwijl ik op de binnenkant van mijn wang bijt tot ik bloed proef. 

De security man schudt zijn hoofd. "Sorry, we moeten alles controleren wat verdacht lijkt, kom maar even mee."