5 Seconds of Amnesia

Hoofdstuk 14

--Alison's pov.--

Bezorgt kijken ik en Luke elkaar aan, en lopen dan achter Ashton aan naar de woonkamer. Ash, Cal en Michael zitten in de zetel en kijken ingespannen naar de tv. Luke en ik gaan naast hen zitten en kijken mee.

"Max Montgomery, de vader van Alison Montgomery die een paar weken geleden de gevangenis is werd gestuurd omdat hij zijn dochter mishandelde, is ontsnapt." zegt de vrouw op de televisie, "Hij is twee dagen geleden voor het laatst gezien en sindsdien is er geen enkel spoor van hem. Wel vond één van de bewakers in de gevangenis een verscheurde brief onder Max' matras. Wanneer de stukjes letterlijk op hun plaats vielen ontdekten ze een plan dat Max had gemaakt om te ontsnappen en opzoek te gaan naar zijn dochter, die--"

Ik voel al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en sta stijf als een plank op. Luke neemt mijn hand in de zijne maar ik trek me los en ren naar mijn kamer.

Ik doe de deur opslot en tast onder het bed naar het scheermesje. Zonder aarzelen haal ik het tientallen keren over mijn onderarmen, en ik zorg ervoor dat het bloed niet weer op de lakens terecht komt. Ik snijd net zolang tot mijn beide armen onder het bloed zitten en ik zo duizelig ben dat ik moet gaan zitten. 

Wanneer het bloed is opgedroogt ga ik als verdooft op bed liggen. Tranen stromen geluidloos over mijn wangen en na een tijdje val ik doodmoe in slaap.

--Luke's pov.--

"Max Montgomery, de vader van Alison Montgomery die een paar weken geleden naar de gevangenis werd gestuurd omdat hij zijn dochter mishandelde, is ontsnapt." Hoor ik de kalme stem van de vrouw op televisie zeggen. Met wijd opengesperde ogen kijk ik naar Alison. Ze ziet lijkbleek en nog voor het nieuwsbericht is afgelopen staat ze al recht. Ik neem haar hand vast en wil haar naar me toetrekken maar ze trekt zich los en rent naar haar kamer.

"Laat haar maar even, Luke. Ze moet nu gewoon even alleen kunnen nadenken." zegt Michael zacht wanneer ik achter Alison wil aanlopen. Zwijgend knik ik en ga verstijfd in de zetel zitten.

"Hé, gaat het?" hoor ik Calum vanuit de verte zeggen. Snel knik ik waarna ik ook naar mijn kamer loop.

.

.

Uren lig ik starend naar mijn plafond op bed. Ik wil echt naar Alison toegaan maar - ik kijk op mijn wekker - het is al half 4 dus ze slaapt vast. Ik doe mijn ogen dicht en probeer ook wat te rusten. 

.

Na wat wel jaren leek kwamen eindelijk de eerste zonnestralen door de gordijnen piepen en na nog een paar uur dacht ik dat ik iets hoorde in Alison's kamer. Ik zet mijn voeten op de koude tegelvloer en loop stilletjes naar haar kamer.

Ik klop op de deur. Een trillerige "Ja." doet me de deur openen en de kamer instappen. Alison zit op bed; haar knieën opgetrokken en haar armen om haar heen geslagen, alsof ze zichzelf bij elkaar wil rapen. Met bloeddoorlopen ogen kijkt ze me aan.

--Alison's pov.--

Bezorgd kijkt Luke me aan, sluit de deur en komt naast me zitten om zijn armen rond me te slaan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en sluit mijn ogen. 

Na een paar seconden vliegen ze weer open. Ik heb mijn pyjama aan, één met korte mouwen. De tientallen sneden van gisteravond zijn dus nog te zien. 

Na wat wel uren duurt doet Luke zijn mond open. "Ik begrijp het als je niet wilt praten Ali, maar als je wel wilt kan je altijd bij me terecht en ook Cal, Ash en--"

Snel knik ik. "Weet ik. Maar het gaat wel. Mijn vader betekent niets meer voor me en.. en hij weet toch niet waar ik ben dus..." mijn stem stonkt en dan dringt het tot me door.

"Hij weet dat ik bij jullie ben hè?" fluister ik na een tijdje doodsbang, mijn ogen gericht op Luke's gezicht.

Hij grimast. "We schakelen vanaf nu dubbel zoveel bodyguards in en je gaat nergens meer alleen naar toe. Hij kan niet bij je in de buurt komen, Alison. Je hoeft je echt geen zorgen te maken."

.

.

.

"Wil je anders iets eten? Het is al twaalf uur geweest." zegt Luke, zijn ogen op zijn gsm gericht. Ik knik en sta op.

"Ik kleed me nog even om." zeg ik terwijl ik mijn armen over elkaar sla, zodat de rode strepen niet te zien zijn.

.

Zodra Luke de kamer uit is pak ik de gemakkelijkste kleren die ik kan vinden en die er toch nog een beetje normaal uit zien; een zwarte legging, iets te grote Nirvana t-shirt en een zwarte vestje. Met mijn ogen op de grond gericht loop ik de woonkamer binnen.

Meteen voel ik drie paar armen om me heen, en ik moet me inhouden om niet in tranen uit te barsten. Ash, Cal en Michael kijken me bezorgt aan en zetten me in de zetel. 

"Luke bakt pannenkoeken. Hij is niet echt een keukenprinses maar zijn pannenkoeken zijn echt de beste." zegt Calum, voorzichtig naar me glimlachend. 

.

Ik tover een best wel overtuigende grijns tevoorschijn wanneer Luke met een stapel pannenkoeken van zo'n halve meter aan komt stappen. 

De uren erna zitten de jongens en ik films te kijken en proppen ons vol pannenkoeken. Ik lig tegen Luke aan met een dekentje, mijn hoofd tegen zijn borst en onze handen ineen verstrengeld. De film is erg spannend en Ash, Cal en Michael zitten op het puntje van hun stoel, - euh, zetel - maar ik heb mijn hoofd er niet bij. Ik voel Luke's warme adem in mijn hals en wanneer hij een zacht kusje op mijn hoofd drukt vliegen de vlinders door mijn buik.

Ik draai mijn hoofd naar zijn gezicht toe en verdrink bijna in zijn diepblauwe ogen. Een flauw glimlachje ligt om zijn lippen wanneer ik de mijne tegen die van hem druk.

.

Net als onze handen net zijn nu onze tongen in elkaar verstrengeld, en ik voel zijn handen tegen mijn buik aan liggen. Zonder het te beseffen laat ik mijn eigen handen onder het deken glijden, ook tegen zijn buik. Na een tijdje glijden ze verder naar beneden, naar zijn broek, waar ik een bobbel voel die ik kneed met mijn handen en--

"U-hum.'' Wanneer ik Ashton hoor kuchen weet ik weer dat Luke en ik niet alleen zijn en ik vlieg zowat naar de andere kant van de zetel. De jongens lachen wanneer ze mijn knalrode hoofd zien, dat ik snel in mijn handen verstop. 

Twee sterke handen tillen me op en plots lig ik in Luke's armen. Hij grinnikt wanneer hij mijn verbaasde gezicht ziet en geeft me een kusje op mijn voorhoofd, waar ik van moet giechelen.

.

"Oh god, jullie zijn echt schattig samen." hoor ik Michael zuchten wanneer Luke me weer op de grond zet. Glimlachend kijk ik op en zie Ashton en Calum drifitg knikken. 

Verlegen frunnik ik wat aan Luke's vingers wanneer Ashton zegt: "Echt rot voor je van je vader, maar--" 

Met een ruk kijk ik op. Was ik het juist even vergeten, begint Ashton er weer over. Ik voel de tranen in mijn ogen branden wanneer ik me duizilig in de zetel laat zakken en mijn handen voor mijn nu betraande gezicht sla.

.

"Moest je er nu persé weer over beginnen, Ashton?" hoor ik Luke kwaad grommen. 

"Nee, Luke, niet doen. Hij kan er toch ook niet aan doen dat--" Hoor ik Michael zeggen.

Snel kijk ik op. Michael en Calum houden Luke vast en ik frons mijn wenkbrauwen. Waarom houden ze hem nu vast? Maar dan zie ik de woeste blik in zijn ogen wanneer hij naar Ashton kijkt en heb ik het door. Wilde Luke Ashton slagen voor mij?