Öğle yemeği zili çaldığında direkt kafeteryaya inip yemeğimi alarak her zaman ki yerim olan en köşe ve sessiz yere oturdum. Seungmin'i dersin ortasındayken müdüremiz çağırmıştı. Zilin çalmasına rağmen gelmeyince sırasına pos-it yapıştırıp kafeterya da olduğumu yazmıştım. Gördüğün de yanıma gelecektir diye düşünüyordum, yani fırsat verirseler.
Seungmin ile aynı sınıfa düşmüştük ve yanım boş olduğundan artık sıra arkadaşıydık. Sınıf arkadaşlarımızın ve diğer sınıflardaki kız öğrencilerin ilgisini fazlasıyla çekmiş olmalıydı ki tüm tenefüslerde yoğun bir soru bonbardımanına tutulmuştu. Ve bu... Bu benim hiç hoşuma gitmemişti. Huzursuz hissetmiştim. Aşina olmadığım berbat bir duyguydu ve düşünmeden hareket etmek istememe sebep oluyordu.
Yemeğimin daha yarısındayken doyduğumu hissedip içeceğimden bir yudum alarak arkama yaslandım. Anlamlandıramadığım şeyler oluyordu ve bu benim içime büyük bir rahatsızlık bırakıyordu. Karşımdaki sandalyenin çekilmesi ve önüme en sevdiğin çikolatanın itilmesiyle, kendime engel olamadan gülümseyerek kafamı kaldırdım. Seungmin öğle yemeğini önüne koymuş bana bakıyordu. Sonunda hayranlarından sıyrılabilmişti anlaşılan.
"Yemeğini neden bitirmedin? Bitirmelisin. Hadi ye." şirince konuşuyordu ve benim dediğini yapmak istememe sebep oluyordu.
"Doydum. Daha fazla yemek istemiyorum. Sen yemeğini ye." kafasını iki yanına salladıktan sonra "Hayır~! Yemeğini bitir. Arkandan ağlarlar sonra." bu çocuğa şirince konuşmak yasaklanmalıydı.
"Şimdi de sen mi bana iyi bakacaksın?" gülümsedi.
"Neden olmasın?" gülümsedim ve gözlerimi ondan çekerek önümdeki çikolataya indirdim. Paketi yırtarak açarken gülümsüyordum.
"Olsun ama bugün daha fazla yemek istemiyorum. Tamam mı?" dudağını sarkıtarak beni izledi.
"Hasta mısın? Rengin atmış." endişeli ses tonu neden kalbimin o geldiğinden itibaren hızlanan ritmime daha da hız katıyordu? O da benim gibi hissediyor muydu?
