Tο σκοτεινο μου φυλαχτο

part 18 (συνεχεια)

Harry's pov

Μας εχει εδω μεσα πανω απο δυο βδομαδες, δεν ξερω τι αλλο θελει απο εμας. Εχω βαρεθει πλεον καθε μερα τα ιδια και τα ιδια η Εβελιν ειναι χαλια δεν ξερω τι να κανω. Βασικα δεν μπορω να κανω τιποτα παρα να περιμενω να ερθουν τα παιδια ν αμας βοηθησουν.

Πριν παω στην συναντηση τους ειχα ενημερωσει, ηξερα οτι ο Max παιζει βρωμικα και δεν επροκειτο για μια απλη συναντηση αλλα για κατι παραπανω. Το μονο που ευχομαι ειναι να μας βρουν πριν ειναι πολυ αργα για τους δυο μας....

Με την Εβελιν δεν μιλαμε , δεν εχουμε τιποτα να πουμε. Δηλαδη εκεινη κανει ακρκετες ερωτησεις τις οποιες δεν ειμαι σε θεση να απαντησω.

Η πορτα ανοιξε και μεσα απο αυτην περασε ο Max κρατωντας καποια αντικειμενα στα χερια του. Αλλα.... κατι ειχε αλλαξει, κατι σε αυτο το αρρωστο χαμογελο του ηταν διαφορετικο, δεν ξερω αλλα νομιζω οτι κατι ετοιμαζει κατι ''μεγαλυτερο'' απο τα συνηθισμενα παιχνιδια του.

Απο την ωρα που μπηκε δεν εχει μιλησει καθουλου εχει κατσει στην γωνια πλατη σε εμας και κατι εκανε δεν ξερω τι, αλλα σιγουρα δεν θα μου αρεσει. Μετα απο λιγο σηκωθηκε κρατωντας στα χερια του ενα μικρο βαρελακι.

Ανοιγοντας το καπακι μια γνωστη μυρωδια ξεχυθηκε στο χωρο. Σπαω το κεφαλι μου αλλα δεν μπορω να θυμηθω τι ειναι.

Προχωραει γυρο μας χυνοντας το υγρο με αυτη την εντονη μυρωδια συνεχιζοντας να μην μιλαει. Κοιταω την Εβελιν η οποια τον κοιταει λιγο σοκαρισμενη, εκεινη την στιγμη καταλαβαινω τι ακριβως ειναι αυτο το υγρο και τι προκειτε να κανει... Τον κοιταω το ιδιο σοκαρισμενος οπως και εκεινη.

Εβελινς pov

Βενζινη? Οχι, οχι, οχι, οχι, οχι ελα τωρα πρεπει καποιος να μου κανει πλακα ετσι? Ειμαι εδω και τοσες μερες εδω μεσα με τον Harry και αυτον τον τρελο που μας βασανιζει και τωρα τι? θελει να μας καψει ζωντανους? Τι ειδους αστειο ειναι αυτο?

Το μονο που ευχομαι ειναι να βγουμε ζωντανοι απο αυτη την ιστορια, αν και ειναι λιγο δυσκολο διοτι δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα. Αν μπορουσαμε να λυθουμε θα ειχαμε φυγει εδω και πολυ καιρο.

Κοιταω τον Harry και μου φαινεται τρομαγμενος πραγμα που με κανει να φοβαμαι ακομα περισοοτερο. Να πω την αληθεια πιστευα οτι αυτος θα ειχε σκεφτει κατι, ενα σχεδιο για να φυγουμε, πιστευα πως θα κανει κατι και θα μας σωσει ακομα και την τελευταια στιγμη. Δεν ξερω γιατι αλλα βασιζομουν πανω του ομως μετα απο αυτο το βλεμμα του που εξεφραζε τα ιδια συναισθηματα με εμενα νομιζω πως ειμαστε καταδικασμενοι.