GÜNEŞİN BATIŞI (TAMAMLANDI)

MONA-LİSA 1 BAŞLANGIÇ

Küçük bir çocuğun hissetiklerini aktaracağım bu kitabımda sizlere. İntikam kitabı olabilir ama eminim ki müthiş işler başarabiliriz, sizin destekleriniz ile iyi yerlerde olabilirim. Bu  benim ilk kitabım olacak. Ben bu kitabı bir başlangıç olarak değil yeni bir umut, hayallere kapı aralamak için başlatıyorum. Küçük bir çocuğun yaşadığı hüzün dolu bir aşk bu. Kitabımın konusu intikamdan gelen bir nefretin kendi kardeşi gibi gördüğü insanın mutluluğuna taş koymak için türlü oyunlar oynayan ve kendini böyle avutan melihin, mona ve lisa ya karşı düşmanlığını anlatıyor. İnsan çok sevdiği birine karşı düşman olabilir mi, bir kız uğruna canını yakabilir mi? Lütfen hatalarım olduğu yerlerde çekinmeden dile getirin bu benim için çok önemli şimdiden teşekkür ederim herkese.

Mona= Yapma kardeşim bak o kız seni aldatıyor, kullanıyor.

Melih= Kes sen nasıl bir kardeşsin sırf seni seven bir insan olmadığı için
benim mutluluğumu kıskanıyorsun.

Mona= Yokk olur mu sen benim canımsın.

O an bir telefon gelir Melihe

*****= Melih koş Gülperilerin evi yanıyor yetiş.

Melih= Sen ne diyorsun. Bu nasıl olur. Tamam kapat geliyorum.

Mona= Ne oldu melih.

Melih= Kes sesini. Taksi

Mona= Bende geliyorum ne oldu.

Melih gözü yaşlı şekilde söyler.

= Mutlu ol gülperinin evi yanıyor oda içeride.

Taksi yarım saat sonra eve varır ve melih büyük bir şokla ve sinirle içeri girmeye çalışır o esnada melihin gülperi diye haykırışları kulaklarımda yankılanmaya devam ediyor. Daha sonrada melihin önüne gülperinin cesedinin gelişiyle de Melihin büyük yıkıntısı gözümün önünden hiç eksilmiyor.

Melih= Herşeyin sorumlu sensin. Cehennem kapısı seninle olsun şeytan. Melih o esnada bir iç geçiriyor.

Melih= Dünya alem duysun ki bu benim yeminimdir. Sen Mona DEL ROREZA artık kardeşim değil düşmanımsın.

Bu esnadan sonra melihin monaya karşı düşmanlığı ve intikamı başlar. Bu kitap bir aşk kitabı olabilir ama konusu intikamdan gelen bir nefretin kendi kardeşi gibi gördüğü insanın mutluluğuna taş koymak için türlü oyunlar oynayan ve kendini böyle avutan melihin, mona ve lisa ya karşı düşmanlığını anlatıyor. İyi okumalar.

4 YIL SONRA

Ben Mona Del Roreza. Bugün lise hayatımın ilk günüydü. Kafada birçok soru: Acaba nasıl bir okul, ortam, öğrenciler arasındaki uyum nasıl olacak, hocaların öğrencilere karşı tavrı... İlk gün sona erdiğinde herkes birbirini tanımaya çalışıp iyi arkadaşlıklar kurmaya endekse olmuşlardı. Böyle bir ortam tabiki bekleniyordu benim açımdan şaşırmadım, deneyimliydim çünkü. İlk günün sonunda kurulan bu arkadaşlıkların uzun süre devam edeceğinide düşünmüyorum açıkçası, ama ben daha önce yaşanmışlıklarımı bir kenara bırakıp yeni bir sayfa açmayı amaçlıyordum. Orta okul hayatımı biran önce unutup lise hayatımın mutlu geçmesini istiyordum. Orta okul yaşantım çokta iyi geçtiği söylenemez hatta rezalet diyebilecek kadar kötü de diyebilirim. Çok acı çektim orta okul hayatım boyunca, çok yıprandım, çok ağladım. Her zaman yalnızdım hiç yok denecek kadar arkadaşım vardı sadece dört tane Ebru , Yasin Hatice ve Melih onlar orta okul hayatım boyunca yanımda duran dört muhteşem insan. Onları çok seviyorum ve hayatımın geri kalan kısmında eksikliğini hissetmeyeceğim hep kalbimde barındırıp, bağımı koparmayacağım insanlar ama Melih ile yaşanan bir olaydan sonra adanayı terk etmesiyle bağımız koptu. Diğer insanlar için aynı kelimeleri kullanmak çok isterdim onlarlada böyle arkadaşlık kurmayı istedim ama beni hiçbir zaman sevmediler ki hep yalnız kaldım, aralarına girmek istediğim zamanlarda da kovuyorlardı, istemiyorlardı beni neden bilmiyorum, anlamıyorum çok üzülüyordum da onların bu tavrına hiç düşünmeden kötü davranıyorlardı ama şunu diyebiliyorum ki onların beni istememesi sorun değil sadece neden böyle kötü davrandıkları hep gücüme giden. Birşey yapmamışken böyle yapmalarıydı ağrıma giden. Ama şimdi yeni bir başlangıç, yeni bir lise ve yeni arkadaşlıklar. Hepsinin sonucunu zamanla göreceğim mutlu olmayı diliyorum sürekli güleceğim arkadaşlıklar, dostluklar kurmak isterim.

Bunu başarabilir miyim bilemiyorum zor bişey biliyorum biçok kez arkadaşım olsun istedim defalarca çok çalıştım benimle konuşmaları için ama dediğim gibi olmadı sevmediler önemsemediler. Herşey bir iftira ile başladı. 3. Sınıf sırf ödev yapmadığım için çok pis dayak yemiştim hocamdan. İnanmak zor belki ama saçımı duvara vurmuştu 9 yaşında üçüncü sınıf öğrencisine böyle şeyler yapmak nasıl el verdi vicdanı hatırladıkça midem bulanıyor iğrenç bir olaydı bu acıyı unutmak için kaçtım yeni bir okula gittim hocamdan kaçmanın mutluluğunu yaşadım o kötü anılarımı unutacağım için mutluydum. 4. Sınıfın ilk dönemi ile geldim sınıfın en çalışkan çocuğundan daha yüksek notlar aldım diye iftira atıldı üzerime daha küçük yaşta bir çocuğun kaldıramayacağı büyük olaylar yaşadım müdür geldi çantamı aradı çocuğun koyduğu parfüm çantamdan çıktı anlatmaya çalıştım böyle bişey yapmadığımı ama dinleyen olmadı ve sonra insanların bana olan tavrı değişti nefret edildim 4 sene boyunca gıcık aldılar ve bana bakan kin dolu gözlerle büyüdüm. Oyun oynamak istedim almadılar aralarına. Dışlandım ama hep inandığım biri vardı umutlarımı koruyan biri allahım vardı benim gücümü ondan aldım ve hep onun umuduyla büyüdüm ama hiç çocukluğumu yaşamadım. Şimdi 15 yaşında bir gencim ama hala aslında 10 yaşındayım. Yeni arkadaşlıklar kuramak dileğiyle iyi bir sene başlangıcı olsun lise hayatım.

Evet sevgili okuyucularım ilk bölüm bitti çok mutluyum aslında çok heyecanlıyım ilk kitabımın ilk bölümü umarım beğeneceğiniz bir bölüm yazabilmişimdir. Sizlerin bana vereceğiniz destek beni bu yolda iyi yerlere sürükleyecektir. Yanımda olan okurlarıma şimdiden teşekkür ederim.